Despina’s little stories: «Έτσι κόψαμε την πιπίλα στη Χριστίνα!»

Σας έχω γράψει άπειρες φορές για τη δυσκολία που αντιμετώπισα με τη Χριστίνα που ήταν ένα εντελώς διαφορετικό παιδί από την Έλενα. Η Χριστίνα ως πιο δύσκολος χαρακτήρας από την Έλενα μας ζόρισε σε αρκετά θέματα από τότε που γεννήθηκε. Με τον ύπνο της, με το φαγητό της, με τις απαιτήσεις της.

Το μεγαλύτερο άγχος μας τους τελευταίους μήνες ήταν πώς θα καταφέρναμε να κόψουμε την πιπίλα. Αφού η πιπίλα για τη Χριστίνα δεν ήταν απλώς ένα απαραίτητο αξεσουάρ για να αποκοιμιέται πιο εύκολα. Ήταν το σωσίβιο ασφαλείας της. Κάθε φορά που ήταν στρεσαρισμένη, κάθε φορά που φοβόταν ή αγχωνόταν με κάτι, η πρώτη της κίνηση ήταν να αναζητήσει την πιπίλα της, να την απαιτήσει και να την βάλει στο στόμα της.

Η πιπίλα για τη Χριστίνα ήταν το φυσικό της ηρεμιστικό. Αν καμιά φορά έφευγα αγχωμένη από το σπίτι χωρίς να πάρω την πιπίλα της μαζί, ήταν λες και μας έβρισκε συμφορά. «Κάνε αναστροφή και γύρνα στο σπίτι. Δεν πάμε πουθενά χωρίς πιπίλα!», έχω πει άπειρες φορές στον Βαγγέλη.

Δέκα δέκα οι πιπίλες σκόρπιες σε όλο το σπίτι, πάνω σε τραπέζια, κάτω από κρεβάτια, μέσα σε τσάντες. Παντού για να είμαι σίγουρη ότι δε θα της λείψουν ή ότι δε θα πάθει κάποιο τάντρουμ λόγω της εξάρτησης.

Ήμουν απελπισμένη στη σκέψη ότι πρέπει να την κόψει, αλλά πλέον παρατηρούσα τα μπροστινά της δοντάκια να πετάγονται ελαφρώς. Ο παιδοοδοντίατρος ήταν κάθετος: «Αυστηρά μέχρι να γίνει τριών θα πρέπει να την έχετε κόψει!». Μα πώς να εξηγήσω με λογική σε ένα δυομισάχρονο ότι αυτό που έχει ανάγκη περισσότερο μετά τη μαμά του θα πρέπει να το αποχωριστεί;

Έτσι έδινα παρατάσεις. Στην αρχή της έλεγα «Πιπίλα μόνο το βράδυ για να κοιμηθούμε!». Τζίφος. Δεν έπιασε. Ακόμη και στο σχολείο που δεν έστελνα πιπίλα, εκείνη άρπαζε τις πιπίλες από άλλα παιδάκια. Τόλμησα ακόμη και την τεχνική που κόβεις το άκρο της πιπίλας με ένα ψαλιδάκι ώστε να μη μπορεί να ρουφάει το παιδί και να μη τη θέλει πια. Τη βρήκα λίγο επικίνδυνη γιατί η Χριστίνα θα μπορούσε με τα δυνατά της δόντια να τη δαγκώσει και να την κόψει. Δεν ήθελα καν να φανταστώ τι θα γινόταν αν την κατάπινε μέσα στον ύπνο της.
Μετά άρχισε το γνωστό παραμύθι: «Αγάπη μου κάτι μικρά σκυλάκια και γατάκια στη γειτονιά που δεν έχουν πιπίλα κλαίνε και μου ζητάνε τις δικές σου. Να τους τις δώσουμε;». Στην Έλενα αυτό έπιασε. Στη Χριστίνα όχι. Είπαμε! Διαφορετικά παιδιά, διαφορετικές προσεγγίσεις. Ακόμη κι αν επέμενα: «Μα αγαπούλα μου κλαίνε!», «Κι εζώ καίω μαμά, να δες με….». Να κλάψεις ή να γελάσεις;

Η απελπισία της μάνας πάντα φέρνει λύσεις. Μη τα βάλετε ποτέ με μαμά που ψάχνει εναγωνίως τρόπους να φροντίσει το παιδί της. Είστε χαμένοι από χέρι!

Δεν ξέρω πραγματικά πώς μου ήρθε η έμπνευση. Ίσως να πόνταρα στον συναισθηματισμό της Χριστίνας που είναι βαθιά ευαίσθητη και προσκολλημένη στη μαμά. Κι έτσι ένα ωραίο πρωί που είχα εξαφανίσει όλες τις πιπίλες από το σπίτι και είχα ορκιστεί στον εαυτό μου ότι δε θα της ξαναδώσω ποτέ, μου ήρθε η επιφοίτηση: «Αγαπούλα μου η μικρή σου πιπιλίτσα ένιωθε πολύ μόνη εδώ και ήθελε να πάει να βρει τη μανούλα της. Μου το ψιθύρισε στο αφτί γι’ αυτό κι εγώ της άνοιξα την πόρτα για να πάει να την βρει». Συνοφρυώθηκε. Με κοίταξε με λύπη και έδειχνε να το συναισθάνεται. ‘Ήταν για πρώτη φορά συγκαταβατική. Δεν πίστευα στα μάτια μου… Να που αυτό το κόλπο έπιασε!

Φυσικά δεν σταμάτησε να μου τη ζητά για πολλές μέρες, μέχρι και σήμερα αν φάει κάποια αναλαμπή μου τη ζητάει, αλλά για λίγο. Αμέσως μετά το ξεχνάει. Έτσι πέρασε ένας μήνας που κόψαμε με τόλμη και υπερηφάνεια την πιπίλα! Ελπίζω μόνο να μη χρειαστεί να βάλει σιδεράκια μεγαλώνοντας!

Καλή σας μέρα μανούλες!

Περιμένω τα μηνύματά σας εδώ!

Μπορείτε να με βρείτε και στην άλλη μου αγάπη, στο Instagram, στο Facebook και στο Twitter!