Despoina’s little stories: «Δίνω κι εγώ το τάμπλετ στις κόρες μου! Μη με πυροβολάτε!»

Νέες έρευνες πανεπιστημίων, φίλοι και γνωστοί, γιατροί, παιδίατροι, παιδοψυχολόγοι, δημοσιεύματα, διαλέξεις, πορίσματα, γιαγιάδες και παππούδες: « Το tablet είναι πολύ μεγαλύτερη απειλή για τα παιδιά απ’ όσο φαντάζεσαι», «Το tablet έχει επιπτώσεις στη μυοσκελετική υγεία των παιδιών», «Το Tablet και τα smartphones επηρεάζουν την ανάπτυξη του εγκεφάλου των μικρών παιδιών», «SOS: Κρύψε τα tablet από τα παιδιά!».

Και κάπως έτσι νιώθω ότι είμαι η χειρότερη μαμά του κόσμου…

Γιατί κι εγώ δίνω στα παιδιά μου το tablet για να δουν ταινίες, βίντεο στο Youtube ή για να παίξουν κάποιο παιχνίδι. Ναι γιατί υπάρχουν μέρες που έχω στερέψει από συναίσθημα και αντοχές και η μικρή ενασχόλησή τους με κάτι που τους ευχαριστεί με αφήνει να πάρω μία ανάσα. Με αφήνει να κάνω μισή ώρα διάδρομο, με αφήνει να διαβάσω 10 σελίδες από το αγαπημένο μου βιβλίο που προσπαθώ να τελειώσω εδώ και μήνες, με αφήνει να φάω σαν άνθρωπος έστω και για 20’ λεπτά σε μία ταβέρνα με τους φίλους μου, με αφήνει να κάνω στα κλεφτά μία μάσκα προσώπου, ή ένα καυτό μπάνιο χωρίς να με παρακολουθούν 2 ζευγάρια μάτια ζητώντας μου επίμονα παιχνίδι ή κρυφτό ή κυνηγητό μέσα στο σπίτι. Γιατί έχω ξεχάσει πώς είναι να είσαι γυναίκα, γιατί όλη μου η ζωή είναι αφιερωμένη στα παιδιά μου αλλά το γεγονός ότι έγινα μαμά δε σημαίνει ότι μου απαγορεύεται ο προσωπικός χρόνος. Γιατί δεν είναι πάντα διαθέσιμοι οι παππούδες και οι γιαγιάδες για να τα απασχολήσουν. Γιατί είμαι κι εγώ άνθρωπος και κάνω ό,τι μπορώ για να είναι όλοι χαρούμενοι και ικανοποιημένοι…

Έχω ήδη τεράστιες ενοχές που δουλεύω τόσες ώρες, που λείπω από το σπίτι, που πρέπει να παρευρίσκομαι σε εξωτερικά ραντεβού ή επαγγελματικά ταξίδια. Μη με αποτελειώνετε με αφοριστικά μηνύματα: «Σκοτώνεις το παιδί σου», «Το παιδί σου έχει ανάγκη από εσένα και από τον χρόνο σου και όχι από μία οθόνη».

Και ξέρετε κάτι; Τα ξέρω ήδη όλα αυτά. Μακάρι τα παιδιά μου να είχαν τη δυνατότητα να τρέχουν και να παίζουν ελεύθερα στη γειτονιά όπως έκανα εγώ, μακάρι τα απογεύματα να είχαν την αγωνία να δέσουν τα κορδόνια τους, να πάρουν το σχοινάκι και να πάνε στην πιλοτή να παίξουν με τους φίλους τους, μήλα, αγαλματάκια ακούνητα και αγέλαστα όπως έκανα και εγώ.

Όμως όλα άλλαξαν παρά τη θέλησή μου.

Δε με ρώτησε κανείς αν θέλω να μεγαλώσω τα παιδιά μου με αυτόν τον τρόπο, αλλά πλέον σε κάποια σχολεία τα μαθήματα γίνονται σε tablet για να μαθαίνουν από μικρά τα παιδιά να χρησιμοποιηθούν σωστά την τεχνολογία και να ετοιμάζονται για την κοινωνία των ενηλίκων. Αν εγώ δεν δώσω το tablet 20 λεπτά τη μέρα στην Έλενα, θα έρθει κλαίγοντας και θα μου πει «Μα γιατί είσαι τόσο σκληρή μαζί μου; Γιατί η μαμά του Γιώργου, της Μαρίας, της Αγγελικής, του Πάνου, της Χαράς, του Κωνσταντίνου τους δίνουν να παίζουν παιχνίδια; Γιατί εσύ η ίδια κοιτάζεις συνέχεια το κινητό σου και εγώ δεν μπορώ;». Και πλέον η δικαιολογία «Μα είναι η δουλειά μου αγάπη μου!», πέρασε και δεν ακούμπησε.

Γι’ αυτά και πολλά ακόμα, δίνω κι εγώ tablet στα παιδιά μου, χωρίς να αγνοώ τις σοβαρές συστάσεις των ειδικών για την υγεία τους. Αν υπάρχει ένα σπουδαίο κείμενο που διάβασα τελευταία γι’ αυτό το θέμα και που με άγγιξε βαθιά είναι αυτό της Ιωάννας Φωτοπούλου στο dinfo.gr που λέει τα εξής:

«Τεχνολογία. Δωρεάν υπηρεσία φύλαξης παιδιών… η πληρωμή σας περιμένει στην επόμενη γωνία. Παίζουμε με το νευρικό σύστημα των παιδιών μας, με την προσοχή τους και με την ικανότητά τους να λαμβάνουν ικανοποίηση καθυστερημένα. Συγκρινόμενη με την εικονική πραγματικότητα, η καθημερινή ζωή είναι βαρετή. Όταν τα παιδιά έρχονται στην τάξη του σχολείου, εκτίθενται σε ανθρώπινες φωνές και οπτικά ερεθίσματα που έρχονται σε αντίθεση με το βομβαρδισμό από εκρήξεις γραφικών και ειδικά εφέ τα οποία είναι συνηθισμένα να βλέπουν στις οθόνες τους.

Μετά από ώρες εικονικής πραγματικότητας το να επεξεργαστείς πληροφορίες σε μια τάξη γίνεται όλο και μεγαλύτερη πρόκληση για τα παιδιά μας επειδή ο εγκέφαλός τους είναι συνηθισμένος στα υψηλά επίπεδα διέγερσης που προκαλούν τα βιντεοπαιχνίδια. Η ανικανότητα της επεξεργασίας χαμηλότερων επιπέδων διέγερσης καθιστά τα παιδιά ευάλωτα στις ακαδημαϊκές προκλήσεις. Επιπλέον, η τεχνολογία μας αποσυνδέει συναισθηματικά από τα παιδιά μας και τις οικογένειές μας. Η συναισθηματική διαθεσιμότητα των γονέων είναι η κύρια τροφή για τον εγκέφαλο των παιδιών μας. Δυστυχώς, βαθμιαία στερούμε από τα παιδιά μας αυτή την τροφή.

“Πεινάω!!” Σε ένα δευτερόλεπτο θα σταματήσω στη μέση του δρόμου. “Διψάω! Να ένα μηχάνημα νερού. “Βαριέμαι!” Πάρε το τηλέφωνό μου” Η ικανότητα να λαμβάνεις ικανοποίηση με κάποια καθυστέρηση είναι ένα ένα από τα κλειδιά της μελλοντικής επιτυχίας. Έχουμε όλες τις καλές προθέσεις να κάνουμε τα παιδιά μας ευτυχισμένα, αλλά δυστυχώς τα κάνουμε χαρούμενα βραχυπρόθεσμα και δυστυχισμένα μακροπρόθεσμα. Το να είσαι ικανός να απολαμβάνεις αυτό που θες με κάποια καθυστέρηση σημαίνει ότι έχεις την ικανότητα να λειτουργείς σε συνθήκες στρες.

Έχουμε δημιουργήσει έναν κόσμο τεχνητής διασκέδασης για τα παιδιά μας. Δεν υπάρχουν βαρετές στιγμές. Αμέσως μόλις ησυχάσουν, τρέχουμε να τα διασκεδάσουμε πάλι γιατί διαφορετικά νοιώθουμε ότι δεν εκπληρώνουμε το γονεϊκό μας καθήκον. Ζούμε σε δύο διαφορετικούς κόσμους. Αυτά έχουν τον κόσμο της διασκέδασης κι εμείς τον κόσμο της δουλειάς. Γιατί τα παιδιά μας δε μας βοηθάνε στην κουζίνα ή στη μπουγάδα; Γιατί δε μαζεύουν τα παιχνίδια τους;
Τα παραπάνω αποτελούν βασική μονότονη εργασία που εκπαιδεύουν τον εγκέφαλο να μπορεί να εργάζεται και να είναι λειτουργικός υπό συνθήκες βαρεμάρας. Είναι το ίδιο τμήμα του εγκεφάλου που χρησιμοποιείς ώστε να είσαι τελικά εκπαιδεύσιμος στο σχολείο. Όταν οι μαθητές έρχονται στο σχολείο και είναι ώρα για αντιγραφή, η απάντησή τους είναι δε μπορώ. Είναι πολύ δύσκολο, πολύ βαρετό. Γιατί; Επειδή το αντίστοιχο τμήμα του εγκεφάλου δεν είναι εκπαιδευμένο για να εκτελεί βαρετές και μονότονες δουλειές. Εκπαιδεύεται όμως μέσα από τη δουλειά.

Είμαστε όλοι απασχολημένοι, έτσι δίνουμε στα παιδιά μας ψηφιακά γκατζετάκια και τα καθιστούμε επίσης απασχολημένα. Τα παιδιά στο παρελθόν συνήθιζαν να παίζουν έξω, όπου στα μη δομημένα φυσικά περιβάλλοντα, μάθαιναν και εξασκούσαν τις κοινωνικές τους δεξιότητες. Δυστυχώς, η τεχνολογία αντικατέστησε το εξωτερικό παιχνίδι. Επίσης, η τεχνολογία έκανε τους γονείς λιγότερο διαθέσιμους στην κοινωνική αλληλεπίδραση με τα παιδιά τους. Προφανώς, τα παιδιά μας έμειναν πίσω…το γκατζετάκι που έχουμε για το μπέιμπι σίτινγκ δεν είναι εξοπλισμένο για την ανάπτυξη κοινωνικών δεξιοτήτων. Οι πιο επιτυχημένοι άνθρωποι είναι αυτοί που έχουν θαυμάσιες κοινωνικές δεξιότητες. Αυτή είναι η προτεραιότητα!

Κάντε οικογενειακά δείπνα, βραδιές επιτραπέζιων παιχνιδιών, πηγαίνετε για ποδηλασία, περιπάτους στην εξοχή με φακό τη νύχτα. Κάντε τους έκπληξη τα με λουλούδια, μοιραστείτε μαζί τους ένα χαμόγελο, γαργαλήστε τα, βάλτε ένα σημείωμα αγάπης πίσω από την πλάτη τους ή κάτω από το μαξιλάρι τους, κάντε τους έκπληξη με το να τα πάτε έξω για φαγητό μια μέρα μετά το σχολείο, χορέψτε μαζί, μπουσουλήστε μαζί, παίξτε μαξιλαροπόλεμο. Εκπαιδεύστε τα στην καθυστερημένη απόλαυση. Κάντε τα να περιμένουν! Δεν είναι κακό να περνάνε διαστήματα όπου βαριούνται. Είναι το πρώτο βήμα προς τη δημιουργικότητα. Βαθμιαία αυξήστε το χρόνο μεταξύ του θέλω και του παίρνω. Αποφύγετε τη χρήση τεχνολογίας στο αυτοκίνητο και στο εστιατόριο. Αντί γι’ αυτό διδάξτε τα να περιμένουν συζητώντας ή παίζοντας. Περιορίστε το διαρκές τσιμπολόγημα. Μη φοβάστε να θέσετε όρια. Τα παιδιά χρειάζονται όρια για να μεγαλώσουν ευτυχισμένα και υγιή!».

Ναι λοιπόν, θα προσπαθήσω όσο μπορώ να τους μειώσω τον χρόνο μπροστά από οθόνες. Θα προσπαθήσω όσο μπορώ να τους δώσω τον χρόνο που χρειάζονται, αλλά μη με πυροβολείτε!

Μη μας πυροβολείτε!

Καλή σας μέρα!

Σας περιμένω και στην άλλη μου αγάπη! Μπορείτε να με ακολουθήσετε στο Instagram, στο Facebook, στο Twitter και να μου στείλετε τα μηνύματά σας εδώ!