Despina’s little stories: «Θέλω τη μανούλα μου!»

Να χάνω τόσο πολύτιμο χρόνο από κοντά τους; Να έρχονται μέρες που εγώ είμαι απούσα γιατί πάντα κάπου πρέπει να είμαι; Γραφείο, συναντήσεις, ραντεβού, υποχρεώσεις.

Κανονικά θα έπρεπε να έχω συμβιβαστεί μετά από τόσα χρόνια, αλλά το ενοχικό σύνδρομο της εργαζόμενης μητέρας δε θα πάψει ποτέ να υπάρχει μέσα μου. Είτε τα παιδιά μου είναι 8, είτε 18 χρονών…

Χθες έφυγα από το σπίτι στις 9 το πρωί αφού ετοίμασα τις κόρες μου για το σχολείο και επέστρεψα στις 11 το βράδυ. Συμβαίνει σπανιότατα όταν το πρόγραμμα είναι βαρύ με φορτωμένο calendar. Χθες λοιπόν ήταν μία από αυτές τις δύσκολες μέρες που όταν μπήκα στο σπίτι μου, σχεδόν παρέπαια από την κούραση και τα μάτια μου έκλειναν από τη νύστα.

Οι κόρες μου κοιμόνταν γαλήνια στα κρεβάτια τους κι εγώ τις κοίταζα σκεπτόμενη «Άρα με ζήτησαν καθόλου σήμερα; Τους έλειψα; Θα με μισήσουν μία μέρα;».

Ήταν μία από τις ελάχιστες φορές που αποκοιμήθηκα χωρίς να ξεβαφτώ. Το μόνο που κατάφερα ήταν να βγάλω τους φακούς μου και τα ρούχα μου.

Ξαφνικά μέσα στη νύχτα άκουσα τη Χριστίνα να λέει στον μπαμπά της που κοιμόταν δίπλα της όλο το βράδυ για να μη νιώθει μόνη που έλειπα: «Μπαμπά πού είναι η μαμά; Γύρισε; Θέλω να την δω. Πες μου πού είναι! Μπορείς να με πας στη μαμά;».

Πετάχτηκα σαν ελατήριο από το κρεβάτι μου. Το μωρό μου είχε τόσο στρες που ξύπνησε μέσα στον ύπνο του για να με ψάξει. Θεέ μου… Πόσο της κόστισε που δεν με είδε όλη την ημέρα; Και πόση ανάγκη έχουν τα παιδιά τη μαμά τους όσο καλός κι αν είναι ο μπαμπάς; Και τι θα συνέβαινε αν ποτέ δεν υπήρχα στη ζωή τους;

Μαύρισε η ψυχή μου. Χωρίς να το θέλω έκανα δυσοίωνες σκέψεις…

Έτρεξα στο κρεβάτι της σαν σίφουνας. Την πήρα αγκαλιά και την έσφιξα όπως δεν την έχω σφίξει ποτέ. Της είπα ότι η μανούλα είναι πάντα εδώ. Την φίλησα, την χάιδεψα και κουλουριαστήκαμε κάτω από το πάπλωμα. Λίγο πριν αποκοιμηθεί ανακουφισμένη, γύρισε και με φίλησε. Και ξημέρωσε. Ήμασταν ακριβώς στην ίδια θέση. Σαν κουταλάκι. Ήμουν η πρώτη της εικόνα. Παίξαμε και κάναμε ό,τι κάνουμε συνήθως μαζί τα πρωινά μέχρι να έρθει το σχολικό να την πάρει.

Και σήμερα θα τα παρατήσω όλα και θα πάω εγώ να την πάρω από το σχολείο. Αυτή είναι η αγαπημένη της έκπληξη…

Περιμένω τα μηνύματά σας εδώ!

Μπορείτε να με βρείτε και στην άλλη μου αγάπη ή να με ακολουθήσετε στο Instagram, στο Facebook και στο Twitter.