Τα παιδιά μεγαλώνουν σαν αστραπή: Ζήστο τώρα γιατί θα σου λείψει

Δεν λες πως είμαι από εκείνες τις συναισθηματικές μαμάδες, εκείνες που στις γιορτές δεν σταματάνε να κλαίνε- περισσότερο καμαρώνω, παρά συγκινούμαι- κι ούτε παίρνω μωράκια στην αγκαλιά μου λέγοντας πόσο μου λείπει αυτή η μυρωδιά πούδρας και βρεφικού γάλακτος μαζί. Τους τελευταίους μήνες όμως κάτι έχει συμβεί και τα παιδιά μου δεν σταματούν να μεγαλώνουν, να ψηλώνουν, να γίνονται ολόκληρες κοπέλες.

Το πιο περίεργο είναι πως τις μέρες αυτές που τα κορίτσια μεγαλώνουν, εγώ θα ήθελα να γίνω doctor strange και να παγώσω για λίγο τον χρόνο, όχι για πολύ, κανά – δυο χρονάκια να μείνουμε έτσι και θα είμαι χαρούμενη.

Βλέπεις, το βλέπω το τσουνάμι που έρχεται εκεί στα 11- 12, προεφηβείες, ορμόνες, κλειστά δωμάτια, και δεν θέλω ακόμα να φτάσουμε στις κομμένες αγκαλιές, στα νεύρα και στην εφηβεία. Όχι ακόμα.

Και έχουν αρχίσει κάτι τρύπες στα αυτιά, κάτι να πάμε στο εμπορικό να αγοράσουμε crop μπλουζάκι, που θα έκανα την καρδιά μου πέτρα να γυρίσουμε στη φάση εκείνη της κουνιστής πολυθρόνας και της μαραθώνιας αϋπνίας και θηλασμού.

Και στα γράφω τούτα εγώ, που δεν έχω ακόμα χωνέψει την αυπνία που με κυνηγάει από το 2015 όταν γιόρτασα για πρώτη φορά τη γιορτή της μητέρας.

Η φάση είναι απλή αυτή τη στιγμή που συμπληρώνονται οι αράδες αυτές: Ζήστο γιατί χανόμαστε.

Όλα εκείνα τα μαμαδίστικα πράγματα που κυλούσαν αργά και βασανιστικά και σε έκαναν να πνίγεσαι σε ένα κουτί από πάνε μπροστά, τρέχουν λες και κινείσαι με ταχύτητα φωτός και θες να μπεις σε εκείνο το αυτοκίνητο από την Επιστροφή στο Μέλλον για να κάνεις πτήση πίσω τη μέρα που η Νάγια περπάτησε για πρώτη φορά ή εκείνη την άλλη επική στιγμή που η Σοφία είπε Μαμά. Την τρέμω δεν στο κρύβω τη στιγμή που το Μάμι θα γίνει ένα ξερό «άσε μας ρε μάνα» και δεν είμαι καθόλου έτοιμη να σταματήσω να ζεσταίνω το γάλα το βράδυ και να ρίχνω κακάο στα μωρά.

Πέντε χρόνια - ένα κλείσιμο των ματιών μετά!

Ζήστο τώρα, γιατί χανόμαστε λέω κάθε μέρα και τα βάζω με την κούρασή μου, με τα άπλυτα πιάτα, με τη στίβα από ασιδέρωτα και χαλαρώνω με τις κόρες παίζοντας uno και βάφοντας νύχια με χρώματα που φεύγουν με νερό.

Και φτιάχνω πλεξούδες γαλλικές και κόβω τοστάκια σε σχήμα καρδιάς με φόβο κάθε πρωί για το ταπεράκι, μήπως κι έρθει το μεσημέρι και μου πουν ότι δεν θέλουν τέτοια παιδιάστικα άλλο πια στο κολατσιό τους.

Ζήστο τώρα και ευχαριστήσου το γιατί θα σου λείψει

Και τα πάρτι τα παιδικά, που πλέον δεν είσαι εσύ προσκεκλημένη σε όλα αλλά είναι kids only και τα μπρατσάκια και τα σωσίβια που κάποτε έδινες περιουσίες για να βγείτε πρώτη του Ιούνη έτοιμες στη θάλασσα.

Και δεν στον κρύβω ότι ζηλεύω, πολύ, πάρα πολύ, όλες εκείνες τις cool μικρομάνες που συναντώ και που έχουν μόλις γεννήσει το δεύτερο παιδί τους και είναι τόσο ήρεμες με δύο και τρία μωρά μέσα στο σπίτι και θυμώνω με εμένα που δεν ξέρω πώς τα κατάφερα και πέρασαν τα χρόνια εκείνα τα ωραία και τα δύσκολα μαζί γκρινιάζοντας και επιβιώνοντας γιατί ο χρόνος δεν έφτανε, τα μωρά δεν κοιμούνταν, το γάλα δεν ήταν πολύ, οι θηλές ήταν πληγωμένες, η κούραση ήταν μεγάλη, εσύ ήσουν παντού κοιμισμένη, ήσουν το φάντασμά σου.

Κάνε pause και ζήσε και το σινεμά κι ας βλέπεις Paw Patrol και Peppa Pig, ζήσε και τα πρώτα γραμματάκια και τις ζωγραφιές μουτζούρες γιατί δεν φαντάζεσαι πόσο γρήγορα μπαίνει στο πρόγραμμα η εποχή του χαλκού και του λίθου και η μετατροπή κλασμάτων σε δεκαδικούς αριθμούς.

Περιμένω τα σχόλια και τις παρατηρήσεις σου στο a.Patoulia@queen.dpg.gr και στο Instagram https://www.instagram.com/katiepatoulia/