«Μπαμπά γιατί να σκοτώσει κάποιος μια φώκια;»

Ακόμη και τα άγρια. Τα… επικίνδυνα. Είναι από τα παιδιά που πιστεύουν αυτό που λένε για το παραμύθι της «Κοκκινοσκουφίτσας». Ότι δεν ακούσαμε ποτέ την εκδοχή του λύκου… Και το πιστεύει συνειδητά. Διότι έχει συνειδητοποιήσει ότι ένα από τα ελάχιστα είδη πάνω σε αυτόν τον πλανήτη που σκοτώνει όχι για να τραφεί αλλά από πεποίθηση και κάποιες φορές για επίδειξη ισχύος και κακία είναι ο άνθρωπος.

Ως μπαμπάς είναι ελάχιστες οι φορές που δεν έχω απάντηση στις ερωτήσεις της. Κι όσο μεγαλώνει η Έλενα, τόσο λιγότερες γίνονται αυτές οι φορές. Και οι ερωτήσεις. Μπαίνει πια στον κόσμο των μεγάλων. Εκεί που όλα έχουν εξήγηση. Κι ας μην έχουν.

Το Σαββατοκύριακο που πέρασε, η είδηση που της (μας) συγκλόνισε ήταν η δολοφονία της φώκιας-σύμβολο- μασκότ της Αλοννήσου. Του «Κωστή». Κάποιοι λένε να μην δίνεις ονόματα στα ζώα, για να μην δένεσαι μαζί τους. Βολικό αλλά αισχρό. Λες και αν δεν έχει όνομα δεν έχει και ψυχή. Έχει. Ξέρω πολλούς «άψυχους» με ονόματα. Και πολλούς ανώνυμους- ψυχάρες.

Οι ντόπιοι έδωσαν όνομα σε αυτή τη φώκια όχι από χάζι… Αλλά γιατί ήταν μέρος της ζωής και της καθημερινότητας τους. Ήταν κάτοικος του νησιού. Έπαιζε μαζί τους. Άραζε στις βάρκες τους. Τους έκανε χαρές. Συνεχώς. Πάντα και παντού. Τα ζώα βλέπεις, δεν έχουν «προσωπικά» με κανέναν… Ο «Κωστής» αγαπούσε τους ανθρώπους και ζούσε μαζί τους. Οι άνθρωποι σκότωσαν τον «Κωστή». Χωρίς λόγο. Έτσι. Γιατί μπορούν. Ένας από εμάς πήρε ένα ψαροντούφεκο, έβαλε ένα μεγάλο καμάκι για να σιγουρευτεί ότι θα σκοτώσει τον «Κωστή», σημάδεψε, πυροβόλησε και σκότωσε. Τόσο ξερά, τόσο άψυχα.

Ο «Κωστής» πλήρωσε με τη ζωή του την αγάπη που έδειξε στους ανθρώπους. Πλήρωσε με τη ζωή του το γεγονός ότι δεν επέλεξε την μοναξιά αλλά την κοινωνία. Πλήρωσε με τη ζωή του, αυτό που διάβασα σε ένα σκίτσο, «μην πας στα ρηχά έχει ανθρώπους»…

Η Έλενα είχε μια απορία: «Μπαμπά, γιατί κάποιος να σκοτώσει μια φώκια;». Μια από τις ελάχιστες πια που δεν έχει απάντηση. Πως το ‘λεγε ο Νιόνιος να δεις:

«Δεν ξέρω τι να παίξω στα παιδιά
στην αγορά, στο Λαύριο
Είμαι μεγάλος, με τιράντες και γυαλιά
κι όλο φοβάμαι το αύριο…».

Βρε «Κωστή», συγγνώμη… Συγχώρα μας. Δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Δεν είμαστε όλοι κτήνη. Αλήθεια.

ΥΓ: Η Αλόννησος είναι πολύ μικρός τόπος για να πεις «δεν ξέρω, δεν είδα». Κάποιοι ξέρετε κι ας μην είδατε. Κάποιοι ίσως να είδατε. Μιλήστε. Γιατί αυτός που αφαιρεί μια ζωή τόσο εύκολα, για πλάκα, δεν παίρνει χαμπάρι… Σκοτώνει ζώα και ανθρώπους. Έτσι. Για πλάκα.

Νίκος Συρίγος
Διευθυντής του Onsports.gr / Ραδιοφωνικός παραγωγός στον ΜΟΥΣΙΚΟΣ 98,6

Περιμένω τις εντυπώσεις σου στον προσωπικό μου λογαριασμό στο Instagram.