Δεν είναι λίγο άδικο τα παιδιά να… διαλέγουν ζωή στα 15;

Το έζησα με την Εύα. Το ζω με την Έλενα. Το συζητάω με φίλους γονείς ή όχι γονείς. Κάποιοι το βίωσαν και οι ίδιοι. Πότε με μικρές και πότε με μεγάλες συνέπειες. Την επιλογή κατεύθυνσης άρα και σχολής άρα και δουλειάς άρα και ζωής. Στο περίπου θα μου πεις. Αλλά αυτό το «περίπου» δεν αλλάζει και πολύ τα πράγματα.

Τι θυμάσαι από τον δεκάχρονο εαυτό σου;

Τα παιδιά- ως παιδιά- καλούνται πολύ νωρίς να πάρουν τις ίσως πιο σημαντικές αποφάσεις της ζωής τους. Πριν καν πάνε στη Β’ Λυκείου οφείλουν να αποφασίσουν τι θέλουν να κάνουν στη ζωή τους. Πώς να διεκδικήσουν την είσοδο στο Πανεπιστήμιο, σε ποιο Πανεπιστήμιο θέλουν να μπουν, τι θέλουν να γίνουν; Ναι αυτή η χαζή ερώτηση που μας έκαναν παλιά και την κάνουμε κι εμείς συνεχίζοντας τη βλακεία «τι θες να γίνεις όταν μεγαλώσεις;», τα παιδιά καλούνται να την απαντήσουν και να αποφασίσουν στα 15 τους. Πριν καν μεγαλώσουν δηλαδή… Με την τρέλα της νιότης, με την άγνοια της νιότης και κυρίως χωρίς καν να έχουν δείξει έστω το ταλέντο τους κάπου.

Κάπως έτσι ένας εξαιρετικός πιθανότατα γιατρός γίνεται κάτι άλλο, ένας σπουδαίος ηθοποιός γίνεται λογιστής και ένας σπουδαίος λογιστής να γίνεται ό,τι να 'ναι! Από την πίεση της βιαστικής και άγουρης επιλογής… Και μάλιστα μιας επιλογής που δεν μπορεί να σε βοηθήσει σχεδόν κανείς. Ή κι αν πάει να σε βοηθήσει βασίζεται στα δικά του όνειρα ή στόχους ή (πολύ σύνηθες) στην… κληρονομικότητα του επαγγέλματος. Το μήλο που πέφτει κάτω από τη μηλιά… Αλλά πολλές φορές σαπίζει στο χώμα! Παγιδευμένο στο όνειρο του μπαμπά και της μαμάς.

Παιδιά, συγγνώμη… Συγγνώμη για όλα!

Με την Εύα η βιασύνη στην επιλογή «διορθώθηκε» με τη λύση της ιδιωτικής σχολής αφού το Πανεπιστήμιο που πέρασε αποδείχτηκε ότι δεν ήθελε ούτε να τ’ ακούσει! Με την Έλενα που τώρα έπρεπε να αποφασίσει, κάναμε ατελείωτες συζητήσεις… Που κυρίως άκουγα. Και προσπαθούσα απλά να περιγράφω βάσει εμπειρίας κάποιες καταστάσεις χωρίς να θέλω να την οδηγήσω κάπου. Βλέπεις, ήμουν από τους τυχερούς που ήξερα τι θέλω να κάνω από πολύ νωρίς… Από την Πέμπτη δημοτικού. Κι όσο περνούν τα χρόνια τόσο ακούω για την… τύχη μου από όλα τα παιδιά που παιδεύονται να αποφασίσουν. Μαζί και τα κορίτσια…

Δεν ξέρω αν αυτό μπορεί να διορθωθεί ριζικά. Ελπίζω να μπορεί. Ξέρω πως μπορείς με κάποιους τρόπους να στρίψεις το τιμόνι όταν κι όποτε θελήσεις. Κάπως. Ως μπαμπάς λέω «θα είμαι δίπλα σου σε ό,τι κι αν αποφασίσεις». Δεν αρκεί, το ξέρω… Αλλά τουλάχιστον το σωστό και το λάθος να είναι των παιδιών, όχι δικό μας. Για να γίνουν πιο έμπειρα. Άρα και πιο έτοιμα για την επόμενη επιλογή.

Καλή σχολική χρονιά, παιδιά…!

Η μέρα του «μυρίζεις γράμματα!»

Νίκος Συρίγος

Περιμένω τις εντυπώσεις σου στον προσωπικό μου λογαριασμό στο Instagram.