Despoina’s little stories: «26/06/16 Δέσποινα Χριστίνα!»

Οι μέρες που έγινα μαμά είναι πιο σπουδαίες από τα δικά μου γενέθλια και τις γιορτάζω με μεγαλύτερο ενθουσιασμό. Το μικρό μου μωρό σήμερα γίνεται 2 ετών και δεν μπορώ να πιστέψω πόσο γρήγορα περνάει ο καιρός!

Θυμάμαι σαν χτες εκείνη την μέρα πριν από δύο χρόνια ακριβώς. Ξυπνήσαμε από νωρίς με τον Βαγγέλη για να πάμε για προεγχειρητικό έλεγχο στο ΡΕΑ. Την επόμενη είχα προγραμματισμένη καισαρική λόγω της πρώτης καισαρικής που είχα κάνει με την Έλενα. Αφήσαμε την Έλενα στους γονείς μου και πήγαμε κατευθείαν στο μαιευτήριο. Ήταν συννεφιασμένη μέρα όπως η σημερινή. Κοίταζα έξω από το παράθυρο του αυτοκινήτου και σκεφτόμουν ότι όταν θα ξαναέμπαινα στο αμάξι θα είχα και το μωρό μου στην αγκαλιά μου. Αυτό το μωρό που δεν είδαμε ποτέ το πρόσωπό του στον υπέρηχο. Δεν ήξερα καν τι χαρακτηριστικά είχε.

Η Χριστίνα ήταν μία πραγματική έκπληξη για όλους μας.

Φτάσαμε στο μαιευτήριο και ήταν όλα τόσο ήρεμα και γαλήνια στον όροφο του χειρουργείου. Ήταν Κυριακή και δεν υπήρχαν προγραμματισμένα χειρουργεία. Σκεφτόμουν το άγχος που θα μου προκαλούσε το επόμενο πρωινό της Δευτέρας, μέρα και ώρα αιχμής για ένα μαιευτήριο και όλους τους συγγενείς που θα περίμεναν υπομονετικά έξω από την αίθουσα και ένιωσα ένα επιπρόσθετο άγχος από αυτό που μου προκαλούσε η ιδέα της ίδιας της επέμβασης. Παρακάλεσα τον γιατρό μου να γεννήσω εκείνη τη στιγμή. Απροειδοποίητα χωρίς να ξέρει κανείς τίποτα. Εκείνος δέχτηκε και μέσα σε λίγα λεπτά είχα την πεταλούδα στη φλέβα μου και περίμενα στωικά μαζί με τον Βαγγέλη στην αίθουσα αναμονής για να μπω στο χειρουργείο και να κάνω επισκληρίδιο.

Λίγες ώρες μετά βρέθηκα με το μωρό μου αγκαλιά. Τόση συγκίνηση, τόσο αβίαστο κλάμα χαράς. Επιτέλους την έβλεπα και ήταν τόσο όμορφη. Δεν ένιωθα πόνο, δεν ένιωθα άγχος και ταλαιπωρία. Μόνο χαρά και ευγνωμοσύνη μόλις άκουσα το πρώτο της κλάμα. Την πήρα στην αγκαλιά μου και παρότι έχω ξαναζήσει το θαύμα της γέννας, ήταν σαν να το ζούσα για πρώτη φορά! Ανυπομονούσα να ενημερωθούν οι γονείς μου ότι είμαστε και οι δύο καλά. Ανυπομονούσα να δω την μεγάλη μου κόρη… Τόσες σκέψεις μαζί και ταυτόχρονα.

Και κάπως έτσι ξεκίνησε η κοινή μας ζωή με το μικρό μου κοριτσάκι που ήρθε σαν σίφουνας στη ζωή μας και την γέμισε με χαρά και ευτυχία. Αν μου το έλεγαν πριν δε θα φανταζόμουν ότι θα μπορούσα να αγαπήσω ξανά κάποιον άνθρωπο τόσο μοναδικά όσο την Έλενα. Κι όμως! Η αγάπη πολλαπλασιάστηκε! Έγινε μεγαλύτερη και περισσότερη μέσα στο σπίτι μας.

Γλυκό μου Τιτίνι! Να είσαι πάντα χαρούμενη και τυχερή καρδιά μου! Χρόνια σου πολλά!

Καλή σας μέρα!

Περιμένω τα μηνύματά σας εδώ!
Μπορείτε να με βρείτε και στην άλλη μου αγάπη, αλλά και εδώ και εδώ!