Θα είσαι για πάντα το μικρό μου αγόρι, όσα χρόνια κι αν περάσουν

Ανεβαίνω τις σκάλες μόνο λίγα δευτερόλεπτα μετά τo κλάμα σου.

Φυσικά, μπορώ να περιμένω να ακούσω εάν θα ηρεμήσεις.

Αναμένω τη σιωπή...

Αλλά γιατί να περιμένω;

Μη φοβάσαι να κλάψεις μαμά...

Γιατί να σε αφήνω στην κούνια να κλαις και να χτυπάς το κεφάλι σου όταν μπορώ να σε κρατήσω αγκαλιά;

Τα χέρια σου ανεβαίνουν και τα δικά μου κατεβαίνουν για να σε σηκώσουν.

Το βαρύ κεφάλι σου ακουμπά στο στήθος μου καθώς λικνιζόμαστε στο δωμάτιο.

Πηγαίνουμε στο καθιστικό και καθόμαστε στην κουνιστή καρέκλα.

Από την συχνή χρήση της, τρίζει.

Είναι σαν να έχουν περάσει χρόνια, όμως όχι.

Το κεφάλι σου ακουμπούσε στους αγκώνες μου για λίγες ώρες.

Μερικές φορές κοιμόσουν μετά το γάλα, άλλες φορές χρειαζόσουν περισσότερο χρόνο

Τώρα είσαι πιο βαρύς και δεν πίνεις τόσο πολύ.

Προτιμάς να είσαι στο πάτωμα ή να περπατάς κρατώντας το στόμα σου κλειστό.

Έτσι, το να είσαι εδώ, να σε κρατάω, είναι σαν να απολαμβάνεις μια αγαπημένη παιδική λιχουδιά.

Θα εκμεταλλευτώ την κάθε ευκαιρία.

Να σου σιγοτραγουδήσω

για να σε βοηθήσει να κοιμηθείς.

Το κεφάλι σου στρίβει δεξιά και αριστερά και φτάνει στο χέρι μου.

Είναι σα να μου λέει σιωπηλά, «Μαμά δεν μπορώ να κοιμηθώ».

Μια μαμά περιγράφει τα συναισθήματά της όταν μένει άυπνη λόγω των παιδιών της

Σε μεταφέρω στο μαλακό σημείο του αριστερού μου αγκώνα, κουβαλώντας σε ξανά σαν νεογέννητο.

Κοιτάζοντας τον όμορφο γιο μου...

Ο θαμπός νυχτερινός ουρανός αναδεικνύει το αγγελικό σου πρόσωπο.

Βλεφαρίδες, απαλό δέρμα, φουσκωμένα χείλη, γεμάτα μάγουλα.

Το στόμα σου είναι ελαφρώς ανοιχτό, οπότε βλέπω τα τέσσερα πάνω δόντια σου.

Ακούω την αναπνοή σου.

Πέφτεις για ύπνο γρήγορα, ευτυχώς.

Σε ένα ή δύο λεπτά μπορώ να σε πάω πίσω στο δωμάτιό σου.

Αλλά αντ 'αυτού, θα συνεχίσω να σε νανουρίζω.

Σε κοιτάζω...

Είσαι και θα παραμείνεις το αγοράκι μου όσο χρόνια κι αν περάσουν.

^{ελεύθερη απόδοση από Instagram@ Stacey Leissing}