Ως γονείς έχουμε χρέος να δώσουμε ελπίδα και αισιοδοξία στα παιδιά μας

Κοιτάζουμε μπροστά σε ένα αρκετά υποσχόμενο 2021 για την υγεία, αν και έχουμε ακόμη πολύ δρόμο μπροστά μας για να επανέλθουμε στους προ-covid ρυθμούς και στη ζωή όπως την ξέραμε! Διαγράφεται όμως μία πιο αισιόδοξη χρονιά, αν και δύσκολη οικονομικά για αρκετούς με τα αλλεπάλληλα lockdown και τις συνέπειες στον επαγγελματικό και οικονομικό τομέα… Παρόλα αυτά, χρειάζεται να διατηρήσουμε μία πιο θετική ματιά και να μιλήσουμε με τα παιδιά μας για την ελπίδα και την αισιοδοξία, κυρίως με τους εφήβους.

Γιατί αναφέρομαι στην εφηβική περίοδο ξεχωριστά;

Πρόκειται για την ηλικία όπου μπροστά μας δεν έχουμε ένα παιδί αλλά ούτε και έναν ενήλικα. Ο έφηβος βρίσκεται σε μια μοναδική αναπτυξιακή θέση. Είναι γνωστικά αρκετά ώριμος για να εκτιμήσει την πανδημία και τις συνέπειές της χωρίς όμως να έχει αποκτήσει εμπειρίες μέσα από τη ζωή. Και όσο και αν γνωρίζει πως κάποια στιγμή θα ξεπεραστεί όλο αυτό, χρειάζεται να σκύψουμε δίπλα του, να τον ακούσουμε αλλά και να τον εμψυχώσουμε.

Ο έφηβος σε αυτή τη φάση της ζωής του κοινωνικοποιείται με τους συνομηλίκους, φλερτάρει, αρχίζει και αποκτά μικρές εμπειρίες. Συνεχίζει την εκπαίδευσή του, την οποία πλέον την εμπλουτίζει και κοινωνικά – κοινωνική μόρφωση – μέσα από τις συναναστροφές του. Για ποιες συναναστροφές όμως μιλάμε όταν έχει κλειστεί τόσο καιρό στο σπίτι και έχει αποκοπεί από την κανονικότητα και τις κοινωνικές επαφές; Μην ξεχνάμε πως το σχολείο παρέχει πολύ περισσότερα από τη μάθηση. Επιτρέπει την κοινωνικοποίηση, την καθοδήγηση, τις επαφές, το «τεστάρισμα» της πραγματικότητας μέσα από τη δοκιμή και το αποτέλεσμά της. Αν προσθέσουμε και τις …ορμόνες που «βράζουν» αντιλαμβανόμαστε τις δυσκολίες στη προσαρμογή στα μέτρα αλλά κυρίως το ψυχικό κόστος στον έφηβο!

Έχουμε πολλούς λόγους να είμαστε αισιόδοξοι!

Πράγματι, έχουμε πολλούς λόγους να είμαστε αισιόδοξοι. Τα εμβόλια έχουν φτάσει και παρόλο που θα χρειαστούν μήνες για να εμβολιαστούμε όλοι, μας δίνουν μία νότα αισιοδοξίας και «αρχής του τέλους» της πανδημίας. Επιπλέον, δεν αντιμετωπίζουμε τα ατελείωτα, αυξανόμενα ποσοστά μόλυνσης και θανάτου.

Μπορούμε λοιπόν να προσβλέπουμε σε μια καλύτερη χρονιά, έχοντας βέβαια ακόμη πολύ δρόμο μπροστά μας να διανύσουμε πριν η ζωή επιστρέψει σε οποιαδήποτε αίσθηση κανονικότητας. Μιας κανονικότητας που ίσως δεν συμβεί ακριβώς στη νέα χρονιά αλλά ελπίζω πως θα αρχίσει να ξετυλίγεται σταδιακά…

Ως γονείς έχουμε χρέος να δώσουμε ελπίδα και αισιοδοξία στα παιδιά μας!

Ως γονείς λοιπόν έχουμε το χρέος να δώσουμε ελπίδα και αισιοδοξία στον έφηβο. Βέβαια, για να γίνει αυτό χρειάζεται να είμαστε και οι ίδιοι πιο αισιόδοξοι και να ελπίζουμε επίσης. Διαφορετικά θα καταλάβει εύκολα το θέατρο που θα παίξουμε μπροστά του, καθώς εύκολα ο έφηβος μπορεί να δει μέσα μας. Και βέβαια, αν σκεφτείτε ότι είναι περιττό κάτι τέτοιο ή αν ανησυχείτε για τα οικονομικά σας με όλη αυτή την κατάσταση, ίσως να μην βλέπετε πουθενά ελπίδα και αισιοδοξία… Πως λοιπόν θα την μεταδώσετε αν δεν την νιώθετε; Κάπου χρειάζεται να δούμε την πραγματικότητα ως έχει, χωρίς την ελπίδα όμως, εκτός από τα προβλήματα που έχει φέρει η πανδημία θα μας αφήσει φεύγοντας και μία αρρωστημένη ψυχική κατάσταση όπου θα κληθούμε να αντιμετωπίσουμε στη συνέχεια μαζί με όλα τα άλλα προβλήματα!

Μαρίνα Μόσχα

Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπεύτρια, μέλος της Ελληνικής Εταιρείας Αγωγής Ψυχικής και Σεξουαλικής Υγείας