Όταν η μητριά μας θυμίζει εκείνη των …παραμυθιών, πώς θα μπορέσουν να επιβιώσουν τα παιδιά;

Καμιά φορά νιώθω πως η θεώρηση που έχουμε για την μητριά, έχει περάσει στο …DNA μας – χαριτολογώντας βέβαια – θεωρώντας την κάτι σαν τέρας που σκοπός του είναι η εξόντωση των παιδιών του συζύγου από τον προηγούμενο γάμο του, κυρίως αν υπάρχουν και δικά της παιδιά από προηγούμενο γάμο ή παιδιά με τον τωρινό σύντροφο!

Πρόκειται για μία μορφή οικογένειας που συναντάμε όλο και πιο συχνά πλέον στις μέρες μας, καθώς ο θεσμός του γάμου περνάει τη δική του κρίση και τα διαζύγια βγαίνουν τόσο εύκολα και απλά πια!

Τι γίνεται όμως όταν πράγματι η μητριά μας θυμίζει εκείνη των …παραμυθιών; Και πως θα μπορέσουν να επιβιώσουν τα παιδιά;

Όπως και να έχει, σίγουρα δεν είναι εύκολο να μεγαλώνει μία γυναίκα τα παιδιά του συντρόφου της από προηγούμενο γάμο. Και δεν είναι εύκολο γιατί σχεδόν πάντα θα την συγκρίνουν με τη μητέρα τους, όπου συνήθως θα …χάνει στην αναμέτρηση! Πρόκειται για έναν απαιτητικό και κοπιαστικό ρόλο, έναν ρόλο που φαίνεται να έχει άποψη και «λόγο» αλλά και να μην έχει, καθώς δεν είναι τα δικά της παιδιά. Παρόλα αυτά όμως, τα φιλοξενεί στο σπίτι της, όπου όπως και στο κάθε νοικοκυριό υπάρχουν κανόνες που εκείνα όμως ίσως δεν θέλουν να υπακούσουν, συνειδητά ή μη!

Συνήθως, πίσω από τις αμήχανες ή ακόμα και «κακές» στιγμές τους, υπάρχει ένας αδιόρατος φόβος σύγκρισης και απόρριψης – και από την πλευρά της μητριάς αλλά και των παιδιών, όπου είναι σαν να παλεύουν για την καρδιά του πατέρα! Πόσο μάλλον αν αισθάνεται πως τα παιδιά του δεν τη θέλουν!

Λογικό να υπάρχουν εντάσεις – μέχρι κάποιο σημείο, εντάσεις που σταδιακά όμως μπορούν να αποφευχθούν αν καθίσουν όλοι να συζητήσουν για κάποια θέματα στη μεταξύ τους σχέση. Μάλιστα, το πιο σημαντικό είναι να γίνει καθαρό πως «η νέα γυναίκα του μπαμπά δεν πρόκειται να πάρει τη θέση της μαμάς!». Αν υπάρχουν προβλήματα, με το να τα κουκουλώνουμε και να «τα βάζουμε κάτω από το χαλί», δεν τα εξαφανίζουμε, αντιθέτως τα διογκώνουμε και «σκοντάφτουμε» διαρκώς πάνω τους!

Χρειάζεται χρόνος για να συνηθίσουν όλες οι πλευρές τη νέα αυτή μορφή οικογένειας. Χρόνος, όπου δεν θα κρίνει αυστηρά ο ένας τον άλλον, αλλά αντίθετα θα προσπαθήσει να «κάνει χώρο» και να «είναι εκεί». Τα παιδιά χρειάζονται και αυτά τον χρόνο τους να προσαρμοστούν καθώς περνούν στη τρίτη φάση της οικογενειακής ζωής, όπου από οικογένεια, πέρασαν στο χώρια και στο διαζύγιο και τώρα ξαναγίνονται οικογένεια με μία άλλη όμως γυναίκα στη ζωή του πατέρα τους!

Δεν χωράει επίσης η προσποίηση στο «πόσο καλά περνάμε», καθώς λογικό να υπάρξουν και εντάσεις και συγκρίσεις. Πολλές φορές η μητριά στην προσπάθειά της να κερδίσει τα παιδιά, προσπαθεί να τους κάνει όλα τα χατίρια, να τα ικανοποιήσει με όποιο τρόπο μπορεί, με αποτέλεσμα όταν εκείνα δεν της δίνουν πίσω την συναισθηματική ικανοποίηση που αναζητά και δεν την αποδέχονται όπως εκείνη θα ήθελε, να βιώνει την απόρριψή τους…

Βέβαια, εδώ χρειάζεται και ο πατέρας όπου θα δώσει τον χώρο και στις δύο πλευρές να προσαρμοστούν, χωρίς να πιέσει. Επίσης, χρειάζεται να διαβεβαιώσει τα παιδιά του πως άλλο είδος αγάπης είναι αυτό που έχει για εκείνα και άλλο για τη νέα του γυναίκα που επίσης χρειάζεται να της το εξηγήσει για να αποφευχθούν πιθανές κόντρες για την διεκδίκηση της αγάπης του!

Ο σεβασμός προς όλες τις πλευρές είναι η λέξη κλειδί σε αυτές τις σχέσεις. «Σέβομαι ότι μπορεί να μην σου αρέσει η νέα μου γυναίκα και δεν θα σε αναγκάσω να την δεχτείς!» ή «Σέβομαι πως μπορεί να μην θέλεις τα παιδιά μου και δεν θα σε αναγκάσω να τα αγαπήσεις!»

Μαρίνα Μόσχα
Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπεύτρια, μέλος της Ελληνικής Εταιρείας Αγωγής Ψυχικής και Σεξουαλικής Υγείας