Οι καλοί γονείς αφήνουν τα παιδιά τους να πετάξουν

Γνωρίζουμε όλοι μας πολύ καλά τι σημαίνει να είσαι Έλληνας γονιός! Έχουμε δει και γελάσει αρκετά μέσα από τις Ελληνικές ταινίες με τη μητρική φιγούρα να κυνηγάει το γιο για να τον ταΐσει, να προφασίζεται πως λιποθυμάει και έχει την καρδιά της όταν ακούει κάτι που δεν της αρέσει ή πόσο χειριστική μπορεί να γίνει για να έχει τον έλεγχο και να πετύχει αυτό που εκείνη θέλει…

Θα συμφωνήσω πως σήμερα τα πράγματα μπορεί να έχουν αλλάξει, παρόλα αυτά, δεν υπάρχουν και μεγάλες διαφορές! Η ελληνική οικογένεια εξακολουθεί και κρατάει τους δεσμούς με τα παιδιά, λειτουργώντας ως κυματοθραύστης για εκείνα. Και είναι και μία υποχρέωση του γονιού, να προσφέρει την αίσθηση ασφάλειας που το παιδί του έχει ανάγκη. Μόνο που αρκετά συχνά, η υπερπροστασία μεγαλώνει αδύναμα και ανίσχυρα παιδιά!

Αυτό που χρειάζεται να προσέξει σταδιακά ο γονιός καθώς το παιδί του μεγαλώνει, είναι να του αφήνει όλο και περισσότερες ελευθερίες και να του επιτρέπει να κάνει και λάθη ή ακόμα και να «σκοντάψει και να πέσει», χωρίς να τρέξει να το σηκώσει αλλά να είναι εκεί, δίπλα του διακριτικά, παρέχοντάς του ασφάλεια ενώ εκείνο προσπαθεί να στηριχτεί στα δικά του ποδαράκια, στις δικές του δυνάμεις για να ξανασηκωθεί, σπρώχνοντάς το προς την απόκτηση της ελευθερίας και της ανεξαρτησίας του, ενισχύοντας το άνοιγμα των δικών του φτερών για το δικό του πέταγμα μακριά από την γονεϊκή φωλιά...

Δυστυχώς, αρκετοί είναι οι γονείς που προτιμούν να κρατούν τα παιδιά τους δέσμια σε εκείνους αναπτύσσοντάς τους μία αίσθηση αδυναμίας ή ανασφάλειας να πατήσουν στα δικά τους πόδια, θέλοντας να έχουν τον έλεγχο από τη μία αλλά και να νιώθουν «χρήσιμοι» από την άλλη ή φοβούμενοι μήπως τελικά μείνουν μόνοι τους! Βέβαια, πρόκειται για ανασφάλειες δικές τους που προφανώς «δεν έχουν δουλέψει» ή για τη δυσφορία και τα κενά που απορρέουν από τη δική τους ζωή, προσπαθώντας «να ξαναζήσουν» μέσα από τα παιδιά τους, όλα όσα εκείνοι δεν κατάφεραν στη δική τους ζωή…

Ο καλός γονιός λοιπόν, είναι εκείνος που σταδιακά μαθαίνει στο παιδί του να χρησιμοποιεί τις δικές του φτερούγες.

Είναι δίπλα του στα πρώτα φτερουγίσματα και ακόμα και αν πέσει από τη φωλιά στα πρώτα πετάγματα θα το φέρει ξανά πίσω και θα το ενισχύσει να ανοίξει και πάλι τα φτερά του και να δοκιμάσει ξανά.

Είναι εκείνος που όσο και αν σφίγγεται η καρδιά του βλέποντας το μικρό του να πετάει μακριά από τη φωλιά, θα χαμογελάσει γεμάτος ικανοποίηση και χαρά αντικρύζοντας τις δυνατές φτερούγες που το παιδί του κατάφερε να δημιουργήσει με τη δική του βοήθεια.

Είναι εκείνος ο γονιός που νιώθει ταυτόχρονα μία χαρμολύπη μαζί με τη γεύση που έχει το δάκρυ της χαράς αλλά και της περηφάνιας για το «μικρό» του που πετάει ψηλά στον ουρανό απολαμβάνοντας την αίσθηση ελευθερίας και δύναμης που εκείνος του μετέδωσε!

Μαρίνα Μόσχα
Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπεύτρια, μέλος της Ελληνικής Εταιρείας Αγωγής Ψυχικής και Σεξουαλικής Υγείας

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο Newsbomb.gr