Έγινα μάνα για πρώτη φορά στα 46 κι ας μου έλεγαν ότι δεν μπορώ να κάνω παιδιά

Πριν από εκείνη τη μοιραία νύχτα, ήμουν εκ πεποιθήσεως μόνη. Ήμουν 45 ετών, μοναχοπαίδι, σόλο ταξιδιώτης, επιχειρηματίας, αγαπημένη θεία. Έβγαινα ραντεβού, ακύρωνα ραντεβού και βρέθηκα σε μερικές σχέσεις που κράτησαν λίγο, αλλά τίποτα δεν «κόλλησε» ποτέ - και ήμουν εντάξει με αυτό. Μου έλεγαν σε όλη μου την ενήλικη ζωή -αρκετοί γιατροί μπορώ να πω- ότι αν αποφασίσω να γίνω μητέρα δεν θα μπορούσα να συλλάβω φυσικά.

Ίσως, αυτό από μόνο του με έκανε να στραφώ σε μια ζωή που ήταν γεμάτη πάθος και σχέσεις που δεν είχαν μακροζωία. Από τη στιγμή που δεν μπορούσα να κάνω παιδί δεν υπήρχε και λόγος να μείνω μόνιμα σε μια σχέση.

Μέχρι τη στιγμή που πήγα στη σκοτεινή γωνιά ενός μπαρ για να συναντήσω τον J.

Είχα κάνει αρκετά διαδικτυακά ραντεβού για να ξέρω ότι θα έπρεπε να είμαι προετοιμασμένη για την αναπόφευκτη απογοήτευση (διατηρώντας ταυτόχρονα κάποια σιωπηλή ελπίδα ότι δεν θα καταλήξει σε φιάσκο όλη η βραδιά).

Πήρα μια βαθιά ανάσα πριν μπω μέσα. Άνοιξα την πόρτα, μπήκα και κοίταξα τον χώρο. Είχε στείλει μήνυμα για να μου πει ότι ήταν στο πίσω μέρος του μπαρ κοντά στο τζουκ μποξ. Λόγω της διακόσμησης κατάφερα να τον δω μόλις μπήκα, σε αντίθεση με εκείνον που δεν μπορούσε να με δει. Η καρδιά μου άρχισε να χτυπά δυνατά μόλις τον αντίκρυσα. Ήταν όμορφος.

Ο J μου είπε σχεδόν από την αρχή ότι δεν ήθελε να κάνει παιδιά, οπότε ταιριάζαμε από αυτή την άποψη τουλάχιστον. Ήταν ένας καλλιτέχνης του τσίρκου, ένας εναέριος ακροβάτης. Μετά το ραντεβού μας, πήγα σπίτι και έψαξα για να βρω βίντεο του που τον έδειχναν να πετάει στον αέρα και να είναι κρεμασμένος σε ένα διάφανο μετάξι. Τα προώθησα στους φίλους μου με emojis. Ήξερα ότι δεν ήταν η αδερφή ψυχή μου, αλλά κάτι με έκανε να θέλω να περνάω χρόνο κοντά του. Οι συναντήσεις μας αυξήθηκαν και μια βαριά χιονόπτωση μας έκανε να περάσουμε μερικές κρύες νύχτες μαζί.

Όταν άρχισα να έχω πόνο στο στήθος και να νιώθω συναισθηματικά λίγη μετά τα 46α γενέθλιά μου, σκέφτηκα ότι επιτέλους είχε έρθει η στιγμή για να κάνω μια μεγάλη αλλαγή στη ζωή μου. Μέχρι εκείνο το σημείο, οι κύκλοι μου ήταν σταθεροί σαν ρολόι, οπότε όταν έχανα μια περίοδο, γνώριζα ότι υπήρχε κάποια ορμονική διαταραχή. Αλλά το στήθος μου πονούσε όλο και περισσότερο, τα συναισθήματά μου έγιναν πιο έντονα και αυτός ο χαμένος κύκλος έγινε ακόμη μεγαλύτερος. Άρχισα να αναρωτιέμαι.

Έκανα τεστ εγκυμοσύνης στο μπάνιο. Θυμάμαι ότι καθόμουν εκεί και κοιτούσα το μικρό λευκό μαγικό ραβδί καθώς εμφανίζονταν δύο ευδιάκριτες, συμπαγείς, αναμφισβήτητες ροζ γραμμές. Έστειλα μήνυμα στον καλύτερό μου φίλο: όχι ένα επιφώνημα χαράς ή στενοχώριας. Ήταν ένα κείμενο δυσπιστίας με μερικά «ωχ» κατά την ανακάλυψη της απρόσμενης εγκυμοσύνης μου.

Έκανα άλλα δύο τεστ εγκυμοσύνης—και τα δύο επίσης βγήκαν θετικά. Συμβουλεύτηκα τον «Δρ Google» ο οποίος μου είπε ότι ήταν πιθανό να είχα μια κύστη στην ωοθήκη μου που απελευθερώνει HCG (την ορμόνη της εγκυμοσύνης). Πείστηκα ότι αυτός ήταν ο λόγος για αυτά τα θετικά αποτελέσματα. Εξάλλου δεν είχαν πει όλοι αυτοί οι γιατροί που είχα επισκεφθεί στο παρελθόν ότι είμαι στείρα; Δεν υπήρχε καμία περίπτωση να είμαι έγκυος.

Για να είμαι ειλικρινής, φοβόμουν να το πιστέψω. Φοβόμουν να νιώσω έστω και μια μικρή ελπίδα ότι μπορεί να είμαι έγκυος για να μην απογοητευτώ. Έτσι συνέχισα να αρνούμαι το αναπόφευκτο της απροσδόκητης εγκυμοσύνης μου μέχρι που έκανα τον πρώτο υπέρηχο και άκουσα τη μικροσκοπική καρδιά του γιου μου να χτυπά γρήγορα. Ήταν δυνατός και τόσο αποφασισμένος. Ήταν ξεκάθαρο ότι ήθελε να είναι εδώ όσο κι εγώ.

Αφού είχα κατανοήσει πλήρως τι συμβαίνει μέσα στο σώμα μου και πως τελικά θα γινόμουν μητέρα -ακόμη και σε αυτή την ηλικία- ήρθε το τρομακτικό καθήκον να πω στον J για την καθόλου προγραμματισμένη εγκυμοσύνη μου. Ήξερα ότι ήθελα να γίνω μαμά, αλλά με στενοχώρησε το πόσο πολύ θα του άλλαζε η απόφασή μου τη ζωή. Ήταν η πρώτη φορά που το «εγώ» και το «εσύ», έγινε «εμείς» - τουλάχιστον για μένα. Μαζί, ήμασταν γονείς της ίδιας μικρής καρδιάς που χτυπούσε τόσο δυνατά μέσα στο σώμα μου.

Αυτό που ακολούθησε ήταν μια περίοδος θαυματουργή και γεμάτη. Αν και αρχικά με παρέπεμψαν σε μια κλινική υψηλού κινδύνου λόγω της ηλικίας μου, η εγκυμοσύνη μου και το μωρό μου ήταν και τα δύο απολύτως υγιή. Όντας έγκυος στα 46 μου, δεν έχω νιώσει ποτέ τόσο σοκ και δέος για το σώμα μου που έκανε κάτι που όλοι είχαν πει ότι ήταν αδύνατο. Και δεν έχω νιώσει ποτέ τόσο όμορφα.

Ο J ήταν θυμωμένος μαζί μου στην αρχή που διάλεξα να κρατήσω το παιδί μας, αλλά νομίζω ότι αυτό που τον έκανε να θυμώσει, ήταν ο φόβος. Φοβόταν να γίνει πατέρας, ειδικά μέσα από μια εγκυμοσύνη που δεν ήταν προγραμματισμένη. Φοβόταν να αγαπήσει και να τον αγαπήσουν. Φοβόταν να χάσει την αίσθηση της ελευθερίας. Αλλά όταν το αγοράκι μας εμφανίστηκε στον κόσμο και στην αγκαλιά του, ο J έκανε ό,τι έκαναν όλοι οι πατεράδες του κόσμου ακόμα κι όταν δεν το σχεδιάζουν απαραίτητα. Ερωτεύτηκε! Και από τότε, τα πόδια του εναέριου ακροβάτη έχουν πατηθεί γερά δίπλα μου — δίπλα μας.

Αυτή είναι η δική μου ιστορία: έμεινα έγκυος φυσικά στα 46 μου μετά από μια ζωή υπογονιμότητας. Με αυτή την απρόσμενη εγκυμοσύνη ήρθε μια απρόσμενη οικογένεια. Και είναι αλήθεια - το να είσαι έγκυος στα 46 και να γίνεις μαμά είναι ένα θαύμα. Ο γιος μας είναι το δικό μας θαύμα και του είμαστε ευγνώμονες κάθε μέρα.

Αλλά το ταξίδι της μητέρας της μέσης ηλικίας σπάνια είναι ουτοπικό. Είτε συλλάβουμε με βοήθεια είτε χωρίς, είτε αναθρέψουμε ή υιοθετήσουμε ένα παιδί, θα πρέπει πρώτα να συμφιλιώσουμε τη γυναίκα που έχουμε περάσει μαζί της τη μισή ζωή μας, με τη μητέρα που θα περάσουμε την υπόλοιπη ζωή μας.

Είναι μια αλλαγή ταυτότητας και οι γυναίκες τη ζουν τελείως διαφορετικά από τις γυναίκες που απέκτησαν παιδιά σε μικρότερη ηλικία. Είναι επίσης μέρος αυτού που κάνει τη μητρότητα -ειδικά αυτή την εποχή- μοναδική και τόσο ξεχωριστή.

Ο δρόμος που διένυσα όλα αυτά τα χρόνια μέχρι να καταλήξω στο πλευρό του J ήταν δύσκολος, αλλά παρόλα αυτά κατάφερα να δημιουργήσω μια υπέροχη οικογένεια, που ποτέ δεν φανταζόμουν.

Έχουμε φέρει ένα παιδί σε ένα περιβάλλον αγάπης, γέλιου, καλοσύνης και αλληλοσεβασμού. Εξακολουθούμε να μεγαλώνουμε, να χαζεύουμε και να μαθαίνουμε κάθε μέρα, αλλά είμαστε από τους πιο αφοσιωμένους γονείς που θα συναντήσετε ποτέ. Και ο μικρός μας ήταν ο οδηγός μας σε κάθε μας βήμα—οδηγώντας μας, διαβεβαιώνοντάς μας, αγαπώντας μας με τους χτύπους αυτής της άγριας καρδιάς.

^{ελεύθερη μετάφραση από mother.ly / Natasha Dworkin}