Ο αγώνας μου με την υπογονιμότητα και η επιλόχεια κατάθλιψη

Tο όνομά μου είναι Thai-An. Είμαι θεραπεύτρια και μαμά κι αυτό είναι το πρώτο μέρος της ιστορίας μου για τα σκαμπανεβάσματα του ταξιδιού της μητρότητας.

Ξεκινά με τον αγώνα μου με την υπογονιμότητα, μετά περνά στον ενθουσιασμό της εγκυμοσύνης και ακολουθεί η επιλόχεια κατάθλιψη μέχρι την ανάρρωσή μου.

Ο αγώνας μου με την υπογονιμότητα

Ειλικρινά δεν πίστευα ότι ο αγώνας μου για την υπογονιμότητα ήταν αρκετά σημαντικός για το blog μου. Τότε συνειδητοποίησα ότι υπάρχει αυτή η ατυχής νοοτροπία στην κοινωνία μας ότι αν τα βάσανα κάποιου άλλου φαίνονται μεγαλύτερα από τα δικά μας, τότε ο πόνος μας δεν ισχύει. Θέλω να αμφισβητήσω αυτή τη νοοτροπία.

Ο πόνος είναι πόνος. Και όλα φαντάζουν χάλια.

Ας πάμε λοιπόν προς τα πίσω στις 19 Οκτωβρίου 2013. Πάντα ήξερα ότι ήθελα να κάνω παιδιά. Η μαμά μου μου έλεγε ότι όταν ήμουν μικρό κοριτσάκι, της ζήτησα να μου κάνει ένα μωρό γιατί τα αγαπούσα πολύ. Αφού παντρευτήκαμε, ο σύζυγός μου και εγώ θέλαμε αμέσως παιδιά αλλά σκεφτήκαμε ότι θα το αφήσουμε να συμβεί στην ώρα του.

Μέχρι το φθινόπωρο του 2014 δεν είχα μείνει έγκυος. Ανησύχησα λίγο. Την άνοιξη του 2015, ο οικογενειακός μου γιατρός μου συνέστησε να επισκεφτώ γυναικολόγο και κάπως έτσι ξεκίνησα τη θεραπεία για την υπογονιμότητα. Είναι εκπληκτικό πώς μια γυναίκα μπορεί να αμφισβητήσει τη γυναικεία της φύση και τα πάντα σχετικά με το σώμα της όταν χαρακτηρίζεται ως «στείρα». Το έκανα και αισθανόμουν χάλια.

Ένιωθα θλίψη και ντροπή, κάτι που μακάρι να μην το έκαναν οι γυναίκες αφού δεν φταίμε. Δεν μπορούσα καν να πω τη λέξη «υπογόνιμη» ή πραγματικά να μιλήσω γι' αυτό τότε.

Ακόμα κι όταν αισθανόμουν ότι θα τα καταφέρω, τα αρνητικά τεστ εγκυμοσύνης με επανάφεραν στη σκληρή πραγματικότητα. Δεν μπορούσα να μην αναρωτηθώ τι δεν πήγαινε καλά με το σώμα μου. Φαινόταν τόσο εύκολο για όλες τις άλλες.

Ξέρω ότι το ταξίδι μου δεν συγκρίνεται καν με άλλες γυναίκες που έχουν ταλαιπωρηθεί περισσότερο από μένα με συνεχείς θεραπείες, ενέσεις και εξωσωματικές.

Μέχρι το καλοκαίρι του 2015, σχεδόν δύο χρόνια αργότερα, υπήρχαν δύο γραμμές στο τεστ εγκυμοσύνης! Επιτέλους, θα γινόμουν μαμά. Αυτή ήταν η καλύτερη είδηση ​.

Νομίζω ότι ήταν αρχές Ιουλίου, γιατί το ανακοινώσαμε στη μητέρα μου ανήμερα των γενεθλίων της ότι θα αποκτούσε το πρώτο της εγγονάκι. Ο μπαμπάς μου έκλαψε. Ο πεθερός μου έκλαψε κι αυτός. Τα συναισθήματα όλων ήταν έντονα.

Ήταν μια πολύ γλυκιά στιγμή.

Εκείνο το διάστημα φρόντιζα τη διατροφή μου, γυμναζόμουν, έπαιρνα τις βιταμίνες μου, έκανα τακτικές εξετάσεις κ.λπ. Στις 7 Οκτωβρίου 2015 κάναμε τον υπέρηχο φύλου. Ήταν κορίτσι! Αυτή ήταν η επόμενη καλύτερη είδηση …

Ο ενθουσιασμός ήταν μερικές φορές ανάμεικτος με τον φόβο της αποβολής. Ήξερα ότι δεν ήταν ασυνήθιστο και ήταν τρομακτικό να σκέφτομαι ένα τέτοιο ενδεχόμενο.

Υπήρχαν επίσης πολλά άλλα συναισθήματα καθώς ετοιμαζόμουν να ξεκινήσω αυτό το άγνωστο ταξίδι της μητρότητας. Αναπολώντας, υπήρχε ήδη κάποιο άγχος κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης. Όμως, σε γενικές γραμμές εξελίχθηκε ομαλά.

Όπως μπορείτε να φανταστείτε, ήταν ένα αναπάντεχο χτύπημα η επιλόχεια κατάθλιψη. Επιτέλους είχα αυτό που τόσο λαχταρούσα και δεν μπορούσα να απολαύσω το κοριτσάκι μου.

Η μάχη που έδωσα να ξεπεράσω την επιλόχεια κατάθλιψη ήταν μεγάλη.

Αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία.

Ελεύθερη μετάφραση από το postpartum.net