«Όταν επιτέλους έγινα μαμά...»

«Λίγο πριν τα 30α γενέθλιά μου, ο σύζυγός μου κι εγώ αποφασίσαμε ότι ήρθε η ώρα να μεγαλώσουμε την οικογένειά μας. Είχαμε σταθερές δουλειές, το σπίτι μας και τα οικονομικά μας ήταν σε μία τάξη. Τα πράγματα όμως δεν πήγαν όπως τα περιμέναμε.

Θυμάμαι τον πανικό μου, να σκέφτομαι ότι δεν πρόκειται ποτέ να μείνω έγκυος και να αναρωτιέμαι τι έκανα λάθος. Εκείνες οι μέρες ήταν πολύ σκοτεινές, αλλά τώρα που τις σκέφτομαι κοιτάζοντας πίσω, ξέρω ότι αυτές δεν ήταν οι χειρότερες. Αυτές δεν είχαν έρθει ακόμα.

Μετά από μήνες αποτυχημένων προσπαθειών, αποφασίσαμε να δούμε έναν ειδικό. Δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνο το ραντεβού. Ήμουν τρομοκρατημένη και σκεφτόμουν ένα εκατομμύριο πιθανά σενάρια.

Ο γιατρός μας ήταν πολύ καλός και νιώθω ευγνώμων για αυτό. Σε επόμενες συναντήσεις μας, μας εξήγησε ότι οι εξετάσεις του συζύγου μου ήταν καλές, ενώ οι δικές μου όχι και τόσο. Μου πρότεινε να ξεκινήσω αγωγή και παρόλο που με προειδοποίησε για πιθανές παρενέργειες, ήμουν αποφασισμένη. Θα έκανα ό,τι περνούσε από το χέρι μου.

Μετά από μία εβδομάδα συνειδητοποίησα ότι τα φάρμακα με επηρέαζαν πολύ. Είχα εξάψεις, όλα με έκαναν έξαλλη και δεν μπορούσα με τίποτα να ελέγξω ό,τι έλεγα. Ξεστομούσα τα πιο απαίσια πράγματα. Κυριολεκτικά, το ένα λεπτό φώναζα, το άλλο λεπτό έκλαιγα και το παρ' άλλο γέλαγα. Παράνοια.

Θυμάμαι αισθανόμουν τόσο απαίσια για τη συμπεριφορά μου απέναντι στον άντρα μου και είχαμε μάλιστα συζητήσει σοβαρά το ενδεχόμενο να σταματήσω την αγωγή. Η επιθυμία μας όμως για ένα μωρό ήταν τόσο ισχυρή που αποφασίσαμε να συνεχίσουμε την προσπάθεια. Άλλωστε, θα ήταν προσωρινό.

Τρεις μήνες αργότερα κρατούσα στα χέρια μου ένα θετικό τεστ εγκυμοσύνης!

Ήταν Δευτέρα θυμάμαι όταν πήγα στο νοσοκομείο για να κάνω εξετάσεις αίματος. Το ίδιο απόγευμα, ο γιατρός μου, μου επιβεβαίωσε την εγκυμοσύνη μου και μου είπε δύο μέρες μετά να κάνω επαναληπτικές εξετάσεις για να βεβαιωθούμε ότι όλα βαίνουν όπως θα έπρεπε.

Την Τετάρτη το απόγευμα, ο γιατρός μου τηλεφώνησε ξανά, αλλά αυτή τη φορά μου είπε ότι τα επίπεδα των ορμονών μου δεν αυξάνονται κανονικά και ότι θα έχανα το μωρό.

Δεν ήθελα να το πιστέψω. Δεν μπορούσα. Έλεγα στον σύζυγό μου και τη μητέρα μου ότι οι εξετάσεις είναι λάθος και ότι θα το αποδείξω. Το μωρό μου θα ζούσε. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη μαμά μου να μου λέει στο τηλέφωνο συγκινημένη ότι πρέπει να προετοιμαστώ για αυτό που θα ερχόταν. Αυτή η αποβολή, μου είπε, ήταν ένας τρόπος για να μου πει το σώμα μου ότι μπορούσα να κάνω παιδί και ότι κάποια στιγμή θα το έκανα, αλλά όχι τώρα. Δεν υπήρχαν λόγια. Το μόνο που έκανα ήταν να κλαίω και να ακούω τη μητέρα μου να μου λέει ότι όλα θα πάνε καλά.

Τρεις μέρες μετά, έχασα το μωρό.

Σύμφωνα με τις ιατρικές έρευνες, το σώμα αναρρώνει γρήγορα μετά από μία αποβολή, δεν ισχύει το ίδιο όμως για το μυαλό. Μάλιστα, κατά κάποιον τρόπο, τίποτα πια δεν είναι το ίδιο. Ακόμα και τώρα καμία φορά αναρωτιέμαι πώς θα ήταν αν είχε γεννηθεί. Θα ήταν αγόρι; Ή μήπως κορίτσι; Είναι κάτι που ποτέ δε θα μάθω.

Μου πήρε σχεδόν ένα χρόνο για να βρω το κουράγιο να προσπαθήσω ξανά.

Με θάρρος έκανα και πάλι την αγωγή, αυτή τη φορά όμως δεν ήταν τόσο χάλια όσο πριν τα πράγματα. Έναν μήνα μετά ήμουν και παλι έγκυος και όλα ήταν διαφορετικά.

Ένιωθα εξαντλημένη και λιγουρευόμουν μπανάνες τόσο όσο δεν τις έχω λιγουρευτεί ποτέ στη ζωή μου. Ήμουν πολύ αγχωμένη στην εγκυμοσύνη και ειδικά στην αρχή φοβόμουν ότι η ιστορία θα επαναληφθεί.

Δεν θα ξεχάσω τον πρώτο υπέρηχο στο γιατρό. Καθόμουν στην πολυθρόνα με τον σύζυγό μου στο πλευρό μου και την ώρα της εξέτασης ο γιατρός άρχισε να γελάει. Τον ρώτησα τι έγινε και μου λέει να περιμένω μισό λεπτό. Τότε γύρισε την οθόνη στο μέρος μας και μας ρώτησε πώς νιώθουμε που θα αποκτήσουμε δίδυμα. Κοιτούσα αυτά τα μικροσκοπικά φασολάκια στον υπέρηχο και δεν μπορούσα να το πιστέψω.

Εννέα μήνες αργότερα κράτησα στην αγκαλιά μου τα μωρά μου.

Επιτέλους, έγινα μαμά και παρόλο που είναι η πιο δύσκολη δουλειά που έκανα και συνεχίζω να κάνω, τα παιδιά μου είναι η ζωή μου, το φώς μου, τα πάντα!»