Ο πόνος του τοκετού -ψυχικός και μη- δεν ξεχνιέται

Μια μαμά, μίλησε για τον πόνο, ψυχικό και σωματικό- που νιώθει μια γυναίκα κατά τη διάρκεια του τοκετού και μετά. Μια ειλικρινή ανάρτηση που έκανε πολλές μαμάδες του Instagram να τη χειροκροτήσουν.

Με μια φωτογραφία που τη δείχνει να κρατά στην αγκαλιά της το νεογέννητο μωρό της, έγραψε:

"Η επιλόχεια φροντίδα είναι ένα από τα πιο δύσκολα πράγματα όταν φέρνεις μια ζωή σε αυτόν τον κόσμο. Και με μπερδεύει τελείως όταν ακούω από άλλες μαμάδες να λένε, όταν τις ρωτούν αν θα το ξαναζούσαν όλο αυτό να απαντούν: «Ξεχνάς όλο τον πόνο και τα δύσκολα πράγματα». Νομίζω ότι αυτό είναι απολύτως γελοίο και για να είμαι απόλυτα ειλικρινής νομίζω ότι πουλάμε τους εαυτούς μας σαν μητέρες.

Ξέρω ότι προσωπικά θυμάμαι τον πόνο, τον τοκετό, κάθε σύσπαση, τις βελόνες και τους καθετήρες. Αλλά πιο συγκεκριμένα, ο πόνος μετά τον τοκετό είναι αυτό που με στοιχειώνει και όχι μόνο ο σωματικοί αλλά και οι συναισθηματικοί και ψυχικοί αγώνες. Θυμάμαι έντονα, όταν ήρθε στη ζωή μου αυτή η δεύτερη εγκυμοσύνη, πώς ένιωθα ψυχολογικά μετά τον τοκετό. Ήταν σκληρό. Ποτέ δεν ένιωσα έτσι ξανά για τον εαυτό μου, πέρα από εκείνο το διάστημα. Και δεν θα αναφερθώ σε κάθε συναισθηματική κατάρρευση ή κακή σκέψη που έκανα, αυτά θα τα αναφέρω σε κάποια άλλη μια ανάρτηση. Το μόνο που θέλω να πω είναι ότι ήταν μια κόλαση. Και δεν θα το ξεχάσω ποτέ.

Έτσι, όταν αποφασίζουμε να δημιουργήσουμε μια καινούρια ζωή και να φέρουμε στον κόσμο αξιολάτρευτους και τέλειους μικροσκοπικούς ανθρώπους, δεν επιλέγουμε να ξαναβάλουμε τον εαυτό μας να περάσει ξανά αυτή τη διαδικασία γιατί απλά ΔΕΝ θυμόμαστε τα δύσκολα σημεία. Το επιλέγουμε γιατί, παρόλο που θυμόμαστε πόσο πολύ θα πονέσει και πόσο θα παλέψουμε, είμαστε κάτι παραπάνω από χαρούμενες και πρόθυμες να βάλουμε τον εαυτό μας, το σώμα και το μυαλό μας, να περάσει ξανά και ξανά μέσα από τη διαδικασία του τοκετού (με ό,τι φέρνει πριν και μετά) για να φέρουμε αυτά τα όμορφα μωρά στη ζωή και τις οικογένειές μας.

Πώς ήταν η δική σας εμπειρία τοκετού; Θυμάστε;".

Μια μαμά έσπευσε να απαντήσει κάτω από αυτή την ειλικρινή ανάρτηση:

"Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου και σε νιώθω. Κατανοώ το τι πέρασες. Η πρώτη μου εμπειρία ως μαμά με το πρώτο μου μωρό ήταν πολύ εύκολη. Δεν είχα δυσκολίες, ειδικά τους τρεις πρώτους μήνες και απόλαυσα τα πάντα. Είχα γρήγορη ανάρρωση και με στήριζαν ψυχολογικά ο άνδρας μου και η μητέρα μου που δεν έφυγαν λεπτό από κοντά μου και με βοήθησαν να τα βγάλω πέρα. Αλλά όταν το μωρό έγινε 4 μηνών, άρχισε να έχει προβλήματα νυχτερινού ύπνου και η μητέρα μου δεν μπορούσε να με βοηθήσει και πραγματικά άρχισα να χάνω το μυαλό μου, εξαιτίας της απώλειας ύπνου. Νομίζω έιναι σημαντικό να τονίσουμε ότι η μητέρα χρειάζεται υποστήριξη (ψυχολογική) για αρκετό διάστημα. Όχι γιατί το μωρό είναι 4 ή 9 μηνών ή ότι τα έχουμε όλα βάλει σε σειρά. Χρειάζεται κόπο και χρόνο για να μεγαλώσει ένα παιδί. Χρειαζόμαστε όλη τη βοήθεια που μπορούμε να έχουμε και δυστυχώς, δεν την έχουμε, γι' αυτό και δυσκολευόμαστε και τα χάνουμε. Ελπίζω όλες οι μαμάδες να έχουν δύναμη και υπομονή!".