Η μέρα που ένιωσα ότι απέτυχα σαν μαμά

Έκλεινα πόρτες. Πολλές. Διότι όταν κλείνω τη μία με σφοδρότητα, μια άλλη ανοίγει αναπάντεχα.

Πίσω από αυτές τις πόρτες υπάρχει πολύς πόνος. Αυτή η χρονιά που πέρασε ήταν η πιο δύσκολη που έχω ζήσει ποτέ. Προσπαθώ να ανταπεξέλθω, αλλά δεν μπορώ να βρω κάποια από τα κλειδιά για να κλειδώσω τις πόρτες αυτές.

Προσπάθησα να κλείσω την πόρτα στον ιό, αλλά μετά κόλλησα τον ιό. Ναι. Covid-19. Το ίδιο και η κόρη μου. Και ο άντρας μου. Αυτή η πόρτα άνοιξε τόσο διάπλατα, που με κόλλησε στον τοίχο μέχρι που μούδιασε το στήθος μου.

Με χτύπησε πολύ. Όχι επειδή είχα τον ιό, αλλά επειδή ένιωθα ότι απέτυχα και άφησα την ασθένεια να γλιστρήσει και να φτάσει ακριβώς στην πόρτα και να πάρει την κόρη μου.

Αφού ήμουν αρκετά δυνατή για να κλωτσήσω αυτή την πόρτα μακριά από εμένα, είχα μια αποβολή. Μια απώλεια τόσο τρομερή που πήγα στα επείγοντα. Αυτή ήταν η πρώτη μου νύχτα μακριά από την κόρη μου. Έγινα κομμάτια.

Προσπάθησα πολύ αρκετά για να κλείσω όλες τις πόρτες αλλά οι αναμνήσεις συνεχίζουν να τις ανοίγουν.

Από όλη τη ζωή που έζησα, αυτή η χρονιά ήταν η δυσκολότερη. Λένε ότι η ζωή σε κάνει σκληρότερη αλλά εγώ, ακόμη από μέσα είμαι εύθραυστη.

Αλλά πρέπει να σπρώξω αυτές τις πόρτες. Να τις κλείσω. Να πω «ευχαριστώ που ήρθες και σε αποχαιρετώ». Γιατί στην άλλη πλευρά όλων αυτών των βαριών θυρών βρίσκεται η αγάπη της ζωής μου.

Η κόρη μου.

Θα μου θυμίσει ότι όσα κλειδιά και να χαθούν, όσα πόμολα και αν γυρίσουν, θα περπατήσω μέσα από τις πόρτες μαζί με αυτήν στην αγκαλιά μου. Ό,τι και αν βρίσκεται πέρα ​​από τις πόρτες, το φως της θα με οδηγεί. Και θα μου πει ότι ο μπαμπάς είναι πάντα εκεί με τη λαμπερή και μεγάλη του αγάπη επίσης.

Τους έβαλα να περπατήσουν πλάι μου. Τα κλειδιά βρίσκονται γύρω από το λαιμό μου και η αγάπη τους στα βήματά μου καθώς κλείνω τις πόρτες.

_{πηγή: Celina Gauthier}