Το παιδί μου είναι μοναδικό!

Θα μου πεις όλα τα παιδιά είναι μοναδικά!

Δεν ξέρω, ίσως. Εγώ πιστεύω ότι όλα τα παιδιά είναι ξεχωριστά, όπως και όλοι οι άνθρωποι είναι ξεχωριστοί!

Όμως, υπάρχουν κάποια πλάσματα που είναι μοναδικά! Και η μοναδικότητά τους, δεν ορίζεται από την αγάπη που τους έχει ο άνθρωπος που αποκαλεί το πλάσμα αυτό μοναδικό! Για παράδειγμα, ο Κάφκα, ο Νίτσε, η Φρίντα Κάλο, ήταν πλάσματα μοναδικά! Και η μοναδικότητα τους είναι μια αντικειμενική, και πραγματική αλήθεια.

Ε, λοιπόν το παιδί μου είναι αδιαμφισβήτητα μοναδικό!

Τι είναι αυτό που το κάνει τόσο μοναδικό;

Η ψυχή του!

Το καλοκαίρι είχαμε πάει διακοπές στη Νάξο. Η γιαγιά του, του είχε δώσει 100 ευρώ για τα γενέθλιά του! Εκεί που περπατάγαμε στο λιμάνι, είδαμε έναν άνθρωπο να ζητιανεύει, και το παιδί μου, έτρεξε και του έδωσε όλο το χαρτζιλίκι του!

Τα έχασα, τρελάθηκα!!! Του είπα ότι ήταν πολλά τα χρήματα, και μπορούσε να τα κρατήσει για κάτι άλλο, και εκείνο με κοίταξε βαθιά μέσα στα μάτια και μου είπε με απόλυτη σοβαρότητα:

«Μαμά, αυτά τα χρήματα μου τα έδωσε η γιαγιά, για τα γενέθλιά μου. Είναι δικά μου και θα τα κάνω ό,τι θέλω. Δεν υπάρχει κάτι που να είναι πιο σημαντικό, από το να πάρει αυτός ο άνθρωπος, φαγητό και ρούχα. Εγώ έχω και φαγητό, και ρούχα και παιχνίδια!»

Τότε τα έχασα…Έμεινα εκεί να τον κοιτάω, και η ψυχή μου έτρεμε! Σείστηκα ολόκληρη από το μεγαλείο αυτού του πλάσματος!

Πότε άραγε ο άνθρωπος αρχίζει και σταματάει να σκέφτεται έτσι; Εμείς μεγαλώνουμε, και κάθε χρόνος που περνάει από πάνω μας, μας κλέβει λίγα κιλά καλοσύνης;

Το παιδί μου είναι μοναδικό!

Θες να σου δώσω κι άλλο λόγο για να με πιστέψεις;

Το χειμώνα είχαμε πάει εκδρομή στα Γιάννενα, και μπροστά μας περπατούσε ένας κύριος που έτρωγε μια σοκολάτα. Όταν έφαγε όλη τη σοκολάτα, τσαλάκωσε το περιτύλιγμα και το πέταξε στο έδαφος.

Τότε ο γιος μου, μου άφησε το χέρι, πήγε στον κύριο, και του είπε:

«Συγγνώμη, κύριε, επειδή δεν μπορώ να πιστέψω ότι ρίξατε επίτηδες το χαρτάκι της σοκολάτας κάτω. Θέλω να σας πω ότι σας έπεσε».

Έσκυψε, μάζεψε το περιτύλιγμα, και συνέχισε να του λέει:

«Αυτή τη φορά θα το πετάξω εγώ στον κάδο. Να έχετε μια όμορφη μέρα!»

Αλήθεια είχα πάθει σοκ! Ο κύριος γύρισε με κοίταξε και μου χαμογέλασε με ειλικρίνεια και θαυμασμό! Σαν να μου λέει:

«Κυρία μου, σας βγάζω το καπέλο! Κάνετε καλή δουλειά με το παιδί σας!»

Έχω να σας πω εκατομμύρια τέτοια παραδείγματα. Και εκεί που θέλω να καταλήξω είναι πως, όλοι οι γονείς θέλουμε το παιδί μας να είναι καλός μαθητής, να έχει βραβεία, και επαίνους!

Όμως αυτό που μας διαφεύγει και είναι το πιο σπουδαίο, είναι να έχει το παιδί μας καλή καρδιά!

Το παιδί μου έχει την πιο υψηλή συναισθηματική νοημοσύνη που έχω αντικρίσει ποτέ, και στους βαθμούς είναι μέτριος, ποτέ δεν έχει πάρει άριστα!

Όμως δεν θα βρείτε μητέρα πιο περήφανη για το παιδί της από εμένα!

Ας μην μου φέρει ποτέ καλούς βαθμούς, καθόλου δεν με νοιάζει!

Ένα πράγμα μόνο με ενδιαφέρει! Να μην του κλέψει κανείς την καλοσύνη του όσο θα μεγαλώνει…