«Φοβάμαι να μιλήσω για την ευτυχία μου»

Ναι, ξέρω ότι συνήθως λένε ότι χαρά μοιρασμένη είναι διπλή χαρά, και πόνος μοιρασμένος είναι πόνος μισός. Όμως αυτή την ευτυχία δεν την είχα ξανανιώσει, είναι μια ευτυχία πρωτόγνωρη και πρωτόγονη! Ναι, πρωτόγονη, είναι η πρώτη ευτυχία της ζωής, είναι η ένωση παρελθόντος και μέλλοντος.

Φέτος το καλοκαίρι ήμουν εγώ η θάλασσα και μέσα μου κολυμπούσε το θαύμα μου. Ποτέ δεν ήμουν σίγουρη αν θα κάνω παιδί. Ήθελα κάποια στιγμή, αλλά δεν ήξερα πότε, αυτό ίσως δεν είναι κάτι που προγραμματίζεται, ή τουλάχιστον έτσι το βλέπω εγώ.

Ήρθε όμως, ήρθε μια πληρότητα, από εκείνες που τρομάζεις να πιστέψεις και να μοιραστείς. Φοβάμαι τα βλέμματα που πίσω τους κατοικεί η ζήλια. Φοβάμαι που όταν κάνεις σχέδια λένε πως ο Θεός γελάει. Φοβάμαι ότι είναι απόκοσμα υπέροχο αυτό που ζω για να είναι αληθινό.

Δεν μπορώ να μιλήσω για το πως νιώθω. Όλοι νομίζουν ότι δεν χαίρομαι αρκετά, ότι ίσως ανησυχώ περισσότερο από όσο χαίρομαι. Ναι, ανησυχώ.Ποια μάνα δεν ανησυχεί; Δεν ανησυχώ απλά…τρέμω! Θέλω το πλάσμα μου να είναι ευτυχισμένο, θέλω να είναι υγιές, και θα κάνω τα πάντα για να το προστατεύω με σώμα και ψυχή.

Μόνο ο άντρας μου βλέπει την ατόφια ευτυχία μου, όμως και σε εκείνον δεν μιλάω και πολύ για το πως νιώθω. Δεν θέλω να δηλητηριάσει την ευτυχία μου ο φόβος. Μα δεν είμαι συνηθισμένη στο να μην στραβώνουν τα πράγματα.

Για όσες τις γυναίκες που νιώθουν όπως εγώ, θέλω να σας πω, ότι είναι εντάξει να μην θέλετε να διατυμπανίσετε τη χαρά σας, είναι εντάξει να νιώθετε μια βουβή ευγνωμοσύνη, είναι εντάξει να λάμπουν τα μάτια σας από το φως που βιώνεται, αλλά τα λόγια σας να είναι φειδωλά.

Έτσι κι αλλιώς ποια λέξη είναι ικανή να περιγράψει αυτό το συναίσθημα; Αυτό το συναίσθημα όταν κρατήσαμε πρώτη φορά το θετικό τεστ εγκυμοσύνης;