Έχεις σκεφτεί πόσο συχνά ζεις στο παρόν;
Θα μου πεις τι είναι αυτά που λέω, που αλλού να ζούσες, δεν υπάρχει ούτε μηχανή του χρόνου, αλλά ούτε και του μέλλοντος.
Ή μήπως υπάρχει;
Το μυαλό μας φυσικά. Τι άλλο; Το μυαλό μας, ναι!
Το υπέροχο αυτό εργαλείο, που μπορεί να μας καταστρέψει και να μας τρελάνει και να μας κλέψει τη στιγμούλα μας. Δεν έχεις πιάσει ποτέ τον εαυτό σου όταν έχεις αγκαλιά το μικρό σου ξαφνικά να αρχίσεις να αγχώνεσαι μήπως του συμβεί τίποτα, ή να σκέφτεσαι με αγωνία για το μέλλον του;
Εκείνη τη στιγμή πού ζεις δηλαδή, στο παρόν; Στην αγκαλιά που έχεις το πλάσμα σου, το θαύμα σου, το πολύτιμό σου, ή στο μέλλον;
Το μέλλον σου προκαλεί άγχος, πανικό, φόβο. Το παρόν σου προσφέρει ηρεμία, τις περισσότερες φορές δηλαδή.
Αντίστοιχα, η πλειοψηφία γύρω μας ζει στο παρελθόν, στο χθες, στο τότε, στο κάποτε. Σκέφτεται: «Αχ, πόσο καλύτερο ήταν το περσινό καλοκαίρι», ή «Μακάρι να ήμουν πέντε χρόνια νεότερη».
Το παρελθόν σε γεμίζει με συναισθήματα μελαγχολίας, πίκρας.
Το παρελθόν δανείστηκε το -πα, από το παράπονο!
Και το παρόν το δικό του -πα, από τον Παράδεισο!
Επίγειος Παράδεισος, είναι να ζεις στο παρόν, γεύεσαι κάθε μέρα τα σταφύλια της ευγνωμοσύνης, ο νους δεν γνωρίζει φουρτούνες, και τα καράβια του μυαλού σου δεν βουλιάζουν σε ταραχώδη νερά του μέλλοντος, και σε σκοτεινά διαμάντια ενός τότε που δεν θα ξαναρθεί, κι αν ξαναρθεί, δεν θα έχει το ίδιο σχήμα.
Γι’ αυτό θα σου πω να ζεις το παρόν σου, να το ζεις με χτύπο. Θα σου το πω αυτό για να το ακούσω κι εγώ.
Νίκησε την κάθε μέρα
Αν δεν αλλάξεις το "tabula rasa" της ψυχής σου, δεν θα δεις θαύματα γύρω και μέσα σου.
Η αλλαγή θα έρθει μέσω της σπουδαιότητας.
Μικρά λιθαράκια ή τυφώνες σπουδαιότητας, πλάθουν μια στιγμή, μια χρονιά, μια ζωή.
Ποιος ορίζει τι είναι σπουδαίο και τι όχι;
Το βάρος που αντέχεις να σηκώνεις.
Για άλλον είναι σπουδαίο να καταφέρει να κουνήσει από το κρεβάτι του και να φάει, για άλλον να ταΐσει μια γάτα, και για άλλον να πάρει το βραβείο Νόμπελ.
Αν τα βάλεις όλα αυτά στη ζυγαριά, το ίδιο θα ζυγίσουν.
Γιατί αν δεν σηκωθείς από το κρεβάτι σου, δεν θα φας, δεν θα ταΐσεις καμιά γάτα και σίγουρα δεν θα πάρεις κανένα βραβείο.
Η απαρχή πηγάζει από το πόσο μπορείς να τιθασεύσεις την υλιστική σου δύναμη, που σε καταβροχθίζει και σου ασκεί τέτοια τρομερή βαρύτητα, που μόνο η ιδέα της προσπάθειας σε κουράζει.
Αν λοιπόν αρχίσεις να στοχεύεις στο πώς θα νικήσεις την κάθε μέρα, θα καταφέρεις να έχεις πιο πολλούς φωτεινούς ήλιους, παρά μουντά σύννεφα.
