Να είναι απλός άνθρωπος - Αυτό θα διδάξω στο παιδί μου

Να είναι απλός άνθρωπος.

Αυτό θα διδάξω στο παιδί μου.

Μονάχα αυτό.

Να είναι τίμιο, εργατικό, πράο, δεν με πολύ νοιάζει.

Εξάλλου όλοι κρύβουμε μέσα μας αντιθέσεις.

Δεν θέλω να είναι πάντα τίμιο, γιατί εμένα τα λάθη μου με μάθανε να γίνομαι σωστή.

Δεν θέλω να είναι πάντα εργατικό, γιατί η τεμπελιά σου μαθαίνει την γλύκα της δημιουργίας.

Δεν θέλω να είναι πάντα πράο, γιατί τα ξεσπάσματα είναι νόστιμα διαλείμματα, που δροσίζουν την όαση της ηρεμίας.

Να είναι απλός άνθρωπος θα τον μάθω. Να εκτιμά την απλότητα, και να έχει δίπλα του απλούς ανθρώπους. Τα σύνθετα είναι προβληματικά.

Πώς να εκτιμήσεις την απλότητα σε ένα κόσμο που όλα περιπλέκονται;

Κάνε μια βόλτα σε ένα νησί, ένα φθινοπωρινό σούρουπο. Μακριά από την μιζέρια της πόλης. Ξεγέλασε τους δύστυχους και κάνε μια βόλτα σε ένα νησί ένα απόγευμα φθινοπώρου.

Πάρε μια βαθιά ανάσα και ρούφα όλη την απλότητα του κόσμου που στέκει μικροσκοπικός κάτω από τον γαλαξία, και τότε θα είσαι για πάντα ελεύθερος!

Μια βόλτα, μια μύηση, ένα αμάλγαμα γαλήνης και αγάπης, ένας χτύπος στην πόρτα της ευτυχίας.

^{(Γαλότσες, Καλλιγέρη Δήμητρα, εκδ. Άνω τελεία, 2021)}

Η απλότητα δεν είναι συνώνυμο της λιτότητας, απλό είναι να μπορείς να νιώσεις πληρότητα, με μια ανάσα κάτω από το πλατάνι του χωριού σου. Δεν είναι όμως λίγο, είναι σπουδαία ανάσα αυτή!

Θέλω το παιδί μου να ρουφάει σπουδαίες ανάσες, να αναπνέει αληθινή ζωή. Δεν θέλω το παιδί μου να ζει την ίδια μέρα τον χρόνο, 365 φορές. Δεν θέλω να υπάρξει μέρα που να νιώσει ότι η αναπνοή του, δεν είχε νόημα.

Θέλω να είναι ευτυχισμένο.

Μα η ευτυχία δεν διδάσκεται.

Η ευτυχία είναι τρόπος σκέψης όμως, αν βλέπει εμένα να ζω μέσα σε έναν πανικό, χωμένη μέσα στους λογαριασμούς, μέσα στα νεύρα, και την κίνηση, και τον αγχωμένο ύπνο, και τις βαλεριάνες, τότε θα θεωρήσει ότι αυτή είναι η ζωή, αυτό είναι το φυσιολογικό! Ε λοιπόν δεν είναι!

Η μεγαλύτερη γιατρειά είναι η φύση, και το γέλιο, το χιούμορ μέσα στα χαλάσματα, μέσα στα έξοδα, και την βιασύνη, και την τρέλα.

Θέλω να τραγουδάμε στο αμάξι όταν το πηγαίνω στο σχολείο, και όχι να καρδιοχτυπώ για να είμαστε και οι δύο στην ώρα μας, ο μικρός στο σχολείο, και εγώ στη δουλειά.

Θέλω να τρώμε παγωτό Δεκέμβρη μήνα.

Θέλω να μην τα παίρνει όλα στα σοβαρά, μονάχα τα όνειρά του!

Όταν είναι μικρό θα μιλάω εγώ για εκείνο, γιατί δεν θα μπορεί να πει αυτό που θέλει. Όταν όμως μάθει να μιλάει, δεν θα σκεπαστεί ποτέ η φωνή του! Και ποτέ δεν θα μιλήσω εγώ για εκείνο.

Τα παιδιά δεν είναι η συνέχεια μας!

Θέλω να γεννήσω ένα παιδί χαρούμενο, να είναι ταπεινό μπροστά στην απλότητα, αλλά να μην σταματάει να κυνηγάει ουρανούς, αν αυτό είναι που επιθυμεί.