Κράτησα κρυφή την εγκυμοσύνη μου αλλά αυτό δεν με βοήθησε να διαχειριστώ την αποβολή
Μετά από μια αποβολή κατάφερε να μείνει ξανά έγκυος, όμως αυτή τη φορά μοιράστηκε αμέσως το ευχάριστο γεγονός με τους δικούς της ανθρώπους.
Το πρωί πριν από τη δεύτερη επέτειο του γάμου μου, στέγνωνα τα μαλλιά μου, χαμογελώντας στον καθρέφτη καθώς σκεφτόμουν ότι έπρεπε να παραγγείλω μια κούνια.
Ήμουν μόλις 12 εβδομάδων έγκυος στο πρώτο μου μωρό και με τον σύζυγό μου ήμασταν ενθουσιασμένοι με το νέο.
Όπως πολλοί μελλοντικοί γονείς, αποφασίσαμε να ακολουθήσουμε τον κανόνα «αναμονή 13 εβδομάδων» και να κρατήσουμε την εγκυμοσύνη κρυφή απ’ όλους. Το θεωρούσαμε λογικό καθώς σύμφωνα με στοιχεία μία στις τέσσερις εγκυμοσύνες καταλήγει σε αποβολή , με το 80% αυτών συμβαίνει στο πρώτο τρίμηνο.
Μου φαινόταν εξαιρετικά οδυνηρό σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο να πρέπει να ζω αυτή την τραυματική εμπειρία ξανά και ξανά με κάθε τηλεφώνημα.
Από την άλλη, δεν αισθανόμουν καλά που κρατούσα μυστική την εγκυμοσύνη μου από στενούς φίλους και συγγενείς. Κάθε φορά που κάποιος με ρωτούσε «τι νέα;» ένιωθα άσχημα που έπρεπε να πω «τίποτα το ιδιαίτερο».
Ωστόσο, όλα ανατράπηκαν. Καθώς σκεφτόμουν πώς θα κάναμε την ανακοίνωση της εγκυμοσύνης μετά την 13η εβδομάδα, αισθάνθηκα κάτι να τρέχει αίμα στο πόδι μου.
Το κατάλαβα αμέσως: έχανα το πρώτο μου μωρό.
Μετά από πέντε ώρες στο νοσοκομείο μόνη μου ( ο σύζυγός μου απουσίαζε και θα επέστρεφε την επόμενη) ο γιατρός με καταβεβλημένα μάτια επιβεβαίωσε αυτό που ήξερα ήδη βαθιά μέσα μου: το έμβρυο δεν ήταν βιώσιμο και ήμουν στο αρχικό στάδιο της αποβολής .
Το βάρος δύο μυστικών
Οι έξι εβδομάδες που ακολούθησαν ένιωθα σαν να με ρουφούσαν σε μια μαύρη τρύπα. Σωματικά, μια αποβολή είναι φρικτή και επιβαρύνει το σώμα με τρόπους που δεν είχα συνειδητοποιήσει. Πέρα όμως από το σωματικό πόνο υπήρχε και ο συναισθηματικός.
Ένιωσα εξουθενωτική θλίψη τη μια στιγμή, ενοχές από την άλλη - γιατί παρόλο που έκανα τα πάντα «σωστά» κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης, σκέφτηκα ότι η απώλεια αυτού του μωρού πρέπει να ήταν κατά κάποιο τρόπο δικό μου λάθος που περίμενα να γίνω 35 ετών για να γίνω μητέρα.
Ένιωθα ξένη στο ίδιο μου το σώμα. Πένθησα και φοβόμουν το μέλλον.
Το χειρότερο από όλα, όμως ήταν ότι ένιωθα τόσο μόνη. Οι στενοί μου φίλοι δεν ήξεραν —για το μωρό πόσο μάλλον για την αποβολή και η ιδέα να τους το πω τώρα ήταν πιο τρομακτική από ό,τι πριν από λίγους μήνες.
Έτσι, για ενάμιση μήνα, δεν είπα απολύτως τίποτα στους ανθρώπους που αγαπώ. Αντίθετα, προσπάθησα να καταλάβω πώς να προχωρήσω και έκλαιγα ασταμάτητα μπροστά στον σύζυγό μου, ο οποίος ήταν επίσης αποκαρδιωμένος.
Τότε, νωρίς ένα πρωί, έπαθα την πρώτη μου κρίση άγχους. Δεν μπορούσα να αναπνεύσω. Φοβήθηκα και σε μια παρόρμηση, σήκωσα το τηλέφωνό μου και φώναξα τον καλύτερό μου φίλο.
Θα τα είχε παρατήσει όλα για να έρθει κοντά μου να με βοηθήσει αλλά έκλεισα το τηλέφωνο πριν προλάβει να απαντήσει.
Και τότε συνέβη «το χειρότερο» και άρχισα να αναρωτιέμαι: θα ήταν πιο «εύκολο» για μένα να αντιμετωπίσω την αποβολή αν είχα ευθύς εξαρχής ανακοινώσει σε όλους την εγκυμοσύνη μου; Στην πραγματικότητα, αυτή η «περίοδος αναμονής» έκανε τα πράγματα χειρότερα.
Μια μοναχική θλίψη
Λίγους μήνες μετά την αποβολή, τελικά άρχισα να λέω σε μερικούς στενούς φίλους και μέλη της οικογένειας την πλήρη ιστορία
Αυτό, με έκανε να νιώσω ότι μπορούσα να αναπνεύσω ξανά.
Κάποιοι έκλαψαν μαζί μου, άλλοι έστειλαν λουλούδια, κάποιοι επικοινωνούσαν μαζί μου μέρες μετά για να μάθουν πώς είμαι.
Ακόμα καλύτερα, οι ιστορίες άρχισαν να ρέουν. Έμεινα έκπληκτη από το πόσες γυναίκες μίλησαν για τη δική τους εμπειρία.
Η αποβολή, έμαθα, είναι ένας «σύλλογος» στον οποίο κανείς δεν θέλει να είναι μέλος και για τον οποίο μιλάμε σπάνια, αλλά έχει άπειρα μέλη. Πολλές γυναίκες δεν μοιράζονται ποτέ τις εμπειρίες τους επειδή υπάρχουν ακόμα τόσες αδικαιολόγητες ενοχές και ντροπή που έρχονται με την απώλεια ενός μωρού. Η ιστορία κάθε γυναίκας ήταν προσωπική αλλά τρομερά οικεία, αλλά με έκανε να νιώθω λιγότερο μόνη. Μου έδωσε ελπίδα και προοπτική να αντιμετωπίσω τη βαθιά μου θλίψη και το άγχος.
Μια δεύτερη ευκαιρία
Τρεις μήνες μετά από εκείνο το πρωί με το στεγνωτήρα μαλλιών, ανακάλυψα ότι ήμουν ξανά έγκυος. Τα συναισθήματά μου απερίγραπτα: χαρά και ευγνωμοσύνη που είχα μια δεύτερη ευκαιρία στη μητρότητα. Αλλά και φόβος μήπως και αυτή η εγκυμοσύνη καταλήξει σε απώλεια.
Αυτή τη φορά, αποφάσισα να μοιραστώ το νέο με τους φίλους και την οικογένειά μου ανεξάρτητα από τους φόβους μου.
Αλλά οι αντιδράσεις των αγαπημένων μου μετά από κάθε κλήση και μήνυμα πάντα έφερναν ένα χαμόγελο στο πρόσωπό μου και η χαρά μου άρχισε να υπερτερεί του τρόμου.
Ξέρω ότι σε περίπτωση άλλης απώλειας, δεν θα είμαι μόνη μου.
Η εγκυμοσύνη είναι μια εμπειρία που συνδέει μοναδικά πολλές γυναίκες, παράλληλα όμως είναι πολύ προσωπική. Σέβομαι απόλυτα γιατί μερικοί άνθρωποι επιλέγουν να την κρατούν μυστική μέχρι να νιώσουν έτοιμοι να τη μοιραστούν.
Αλλά για μένα, η ανακοίνωσή της, ειδικά όταν είχε προηγηθεί μια αποβολή, μου επέτρεψε να μπορώ να κοιτάζομαι στον καθρέφτη και να χαμογελώ ατενίζοντας το μέλλον με ευτυχία και ελπίδα.
Πηγή: romper.com
