Όλα όσα είναι ο παππούς μου για εμένα

Είναι η ανάσα μου.

Είναι η αδυναμία μου.

Είναι το παιδί που ξέχασε να μεγαλώσει
κι η καρδιά του χτυπά για σκανταλιές, εκπλήξεις,
μαστορέματα και καρναβάλια.

Όταν η μαμά απαγόρευε τις σοκολάτες, εκείνος άνοιγε κρυφά το σακάκι του και κλείνοντας το μάτι, έριχνε το σύνθημα σε μένα και τα αδέρφια μου.

Κι όταν ήθελα να κοιμόμαστε αγκαλιά στον καναπέ κι απ' τις κλωτσιές μου τον έριχνα στο πάτωμα ποτέ του δε μου είπε "ποτέ ξανά μαζί".

Κι όταν με ζόριζαν τα αισθηματικά δεν έλεγε πολλά, παρά με κοίταζε στα μάτια με όλη την αγάπη και τη ζεστασιά του κόσμου κι ήξερα πως είναι το καταφύγιό μου.

Κι όταν ο φίλος μας δέχτηκε ρατσιστικά σχόλια εκείνος πρώτος άνοιξε το σπίτι του για να χορτάσουν τα αμήχανα απ' την οργή του κόσμου πρόσωπα μας αποδοχή και ζεστό φαγάκι.

Κι όταν έμαθε ότι θα κάνω μωρό στα 19, αυτοί οι παππούδες ρούφηξαν τα σχόλια της γειτονιάς στο ποτηράκι του καφέ και ποτέ ποτέ ποτέ δεν ήρθε μια στάλα πίκρας στα αφτιά μου.

Και μεγαλώνω τόσα χρόνια στο πλάι τους και δε θέλω να μεγαλώσω ούτε μια μέρα μακριά τους.

Κι αχόρταγα από αγάπη μεγαλώνουν και τα παιδιά μου μαζί τους κι όταν τους ρωτούν πόσους παππούδες έχουν χάνουμε το μέτρημα.

Ο Λευτέρης και η Ζωίτσα του,
θα είναι πάντα η προσωποποίηση της αγκαλιάς, αυτής που χάνεσαι μέσα της, κλείνεις τα μάτια και ξαναγίνεσαι το μικρό σγουρομάλλικο κορίτσι.

Χρόνια πολλά μικρέ θαλασσινέ μου.

Ελισάβετ Παντζαρίδου
Instagram account @elisabeth_boo
Little Black Books