Έτσι είναι οι μέρες μετά τον τοκετό

Έκλαψα χθες, όχι μόνο γιατί δεν κοιμήθηκα, αλλά και γιατί άκουγα τα γέλια των παιδιών μου στο τραπέζι, τις τηγανίτες που ψηνόντουσαν στο τηγάνι, τις δικές μας κυριακάτικες συνήθειες, καθώς εγώ ήμουν ξαπλωμένη στο δωμάτιο με τις κουρτίνες κλειστές.

Τότε ξαφνικά είναι 1 το βράδυ και ακούω μόνο λευκούς θορύβους. Μπορώ ν ακούω κάποιον να καταπίνει, τον σύζυγό μου να ροχαλίζει, ακόμα και τη γάτα να ροχαλίζει, μετά κάποιον να καταπίνει ξανά.

Τα μάτια μου είναι μετά βίας ανοιχτά. Tα δάχτυλα των ποδιών σφιγμένα και κοιτάζω κάτω πόσο όμορφη είναι, ακόμα νιώθοντας έκπληξη που λίγε μέρες πριν δεν ήταν στην αγκαλιά μου.

Υπάρχει κάτι πολύ τρυφερό σχετικά με τη μητρότητα στο σκοτάδι. Όταν το στήθος σου είναι πρησμένο, το κρεβάτι σου γεμάτο και εσύ ταυτόχρονα αναρρώνεις αλλά κουράζεσαι τόσο πολύ.

Ακόμα και αν η μαμά μέσα σου έχει ζήσει ξανά τέτοιες νύχτες στο παρελθόν, αλλάζεις με πολλούς τρόπους με τον ερχομό του κάθε μωρού.

Ακούω ένα απαλό κλάμα στο τέλος του διαδρόμου το οποίο σημαίνει ότι ο σύζυγός μου κοιμάται σε κάποιο από τα κρεβάτια των παιδιών, κάτι που κάποτε φάνταζε αγγαρεία.

Η γνωστή πια σκέψη «Πώς θα το κάνω αυτό» έρχεται πάλι στο μυαλό μου, αλλά έτσι είναι οι μέρες μετά τον τοκετό.

Ωμές, ζόρικες, μαγικές, ειλικρινείς.

Και θα το κάνω αυτό, όπως το έκανα και ξανά. Όπως κάνουν όλες οι μαμάδες.

Θα τη σηκώσω και θα τη φέρω κοντά μου καθώς η νύχτα γίνεται μέρα

Είναι όμορφο και δύσκολο. Έπεσα τυχαία πάνω σε αυτή τη φωτογραφία όταν πάλευα να θηλάσω. Ήθελα απλά μία όμορφη φωτογραφία, αλλά απλά δεν μπορούσα. Δεν μπορούσα να χαμογελάσω και εκείνη τη στιγμή δεν ήθελα να προσποιηθώ. Αλλά ήθελα να την δημοσιεύσω εδώ, μήνες μετά για να σας δείξω ότι η μητρότητα μπορεί να είναι και τα δύο. Και γίνεται πιο εύκολη όταν καθαρίζει η ομίχλη.

^{Πηγή φωτογραφίας: Instagram / jessurlichs}