Η δυσκολία αποχωρισμού από το παιδί : «Μου λείπει ήδη»

Δεν έχω μια όμορφη λεζάντα γι’ αυτή τη φωτογραφία αλλά θα κάνω μια ειλικρινή εξομολόγηση.

Είναι δύσκολο.

Είναι συναρπαστικό.

Και παράλληλα νιώθω ενοχές.

Μέσα μου γίνεται μια συνεχή πάλη. Δεν ξέρω αν αυτό είναι το σωστό. Μου λείπει ήδη. Θέλω να έχει φίλους και χρόνο. Κι εγώ τη θέλω μαζί μου. Σκέφτηκα ότι όταν τη γράψαμε στον παιδικό θα ένιωθα ότι ήταν ένα μεγάλο παιδί έτοιμο να πάει αλλά τη νιώθω σαν νεογέννητο στην αγκαλιά μου αυτή τη στιγμή.

Δείχνει τόσο μικρή και ταυτόχρονα τόσο μεγάλη και τόσο πρόθυμη.

Δεν έκλαψε.

Εγώ, ναι.

Απλώς με φίλησε και έφυγε.

(Είμαι και ανακουφισμένη και συντετριμμένη από αυτό).

Κανείς δεν γράφει βιβλία για αυτά τα πράγματα. Ίσως πάλι και να υπάρχουν αλλά να μην τα γνωρίζω.

Αναζητούμε λέξεις για την απόλυτη ανοησία του να προσπαθούμε να καταλάβουμε ποιο είναι το σωστό και να έχουμε 45 διαφορετικούς τρόπους για να το κάνουμε.

Υποθέτω ότι ποτέ δεν ξέρουμε πραγματικά.

Οπότε πρέπει απλώς να υποθέσουμε ότι κάνουμε το καλύτερο δυνατό.

Ελεύθερη απόδοση Instagram / thebirdspapaya