Μου λείπει η προσοχή που μου έδιναν οι άλλοι όταν ήμουν έγκυος

Ξαφνικά μια μέρα μετά από εννέα μήνες, δεν ήμουν πια έγκυος. Τι πιο προφανές; Περνούσαν οι μέρες και εγώ δεν μπορούσα να προσαρμοστώ.

Μετά το πρώτο τρίμηνο η ταυτότητά μου άλλαξε: Ήμουν η έγκυος συνάδελφος στη δουλειά, η έγκυος γυναίκα στο μετρό, η έγκυος πελάτισσα στα μαγαζιά. Δεν είναι ότι οι γύρω μου έκαναν πράγματα για μένα, αλλά ήταν ο τρόπος με τον οποίο με αντιμετώπιζαν. Τα χαμόγελα, τα νεύματα, οι αυθόρμητες κουβέντες ακόμα και εκείνος ο υπάλληλος στο ντελικατέσεν που πήγαινα κάθε μέρα για μεσημεριανό είχε ένα χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπό του καθώς μου έφτιαχνε το σάντουιτς με το φυστικοβούτυρο και τη μαρμελάδα .

Αισθανόμουν ότι τα πράγματα κυλούσαν ωτόσο όμορφα και ήρεμα. Ένιωθα πως αλληλεπιδρούσα με τις άλλες έγκυες ακόμα και αν η συνάντησή μας ήταν στιγμιαία.

Όσες και όσους συναντούσα όχι μόνο είχαν το βλέμμα «είμαστε μαζί σε αυτό» αλλά ήμουν συνήθως το αντικείμενο της συζήτησής μας. Φίλοι, συγγενείς αλλά και άγνωστοι μου μιλούσαν για τα παιδιά τους ή τις οικογένειές τους ή τις δικές τους εγκυμοσύνες, μου έκαναν ερωτήσεις και μιλούσαμε για τις ναυτίες και τις λιγούρες.

Ομολογώ ότι λάτρευα εκείνη την περίοδο. Θυμάμαι ότι βρισκόμουν στην ουρά σε ένα ζαχαροπλαστείο και συζητούσα με τη γυναίκα μπροστά μου, η οποία ήταν έγκυος σε δίδυμα... μπορούσες να ακούσεις τα γέλια μας για χιλιόμετρα.

Και μετά, γέννησα... Την πρώτη φορά που βγήκα βόλτα μόνη μου η αίσθηση ήταν αρκετά περίεργη.

Ήταν μια απλή βόλτα στο μανάβικο στο τέλος του δρόμου, αλλά ήταν αρκετή για να ανακαλύψω ότι είχα γίνει και πάλι «αόρατη». Εκείνη τη στιγμή, συνειδητοποίησα πόσο πολύ απολάμβανα την επιπλέον προσοχή.

Δε μου έλειπε ότι μπορεί κάποιος να μου έδινε τη θέση του στην ουρά καθώς ακόμα και έγκυος, ήμουν εντάξει με το να παραχωρήσω τη θέση μου σε όποιον έδειχνε ότι τη χρειαζόταν. Χωρίς τη μεγάλη μου κοιλιά ή το νεογέννητο στην αγκαλιά μου, ήμουν απλά ένας κοινός άνθρωπος.

Είχα ξεκινήσει τη βόλτα μου προς το μανάβικο εκείνη τη μέρα νιώθοντας παραδόξως ελεύθερη και μέσα σε μια στιγμή αυτό το συναίσθημα μετατράπηκε σε μοναξιά. Κανείς δεν με κοιτούσε δύο φορές. Κανείς δε μου χαμογέλασε.

Ένιωθα πως δεν ήμουν αρκετά ενδιαφέρουσα για να μου πει κάποιος «καλημέρα», όπως όταν ήμουν έγκυος.

Έχω φίλες που ανακουφίστηκαν μετά την εγκυμοσύνη όταν άγνωστοι έπαψαν επιτέλους να τους δίνουν τόση προσοχή , και με εξέπληξε το γεγονός ότι δεν ένιωσα το ίδιο.

Έχω μάθει να απολαμβάνω τις στιγμές που μπορώ να είμαι μόνη μου- πηγαίνω ακόμη και ένα ετήσιο ταξίδι με φίλες, χωρίς την οικογένειά μου. Είμαι ενθουσιασμένη που πηγαίνω, και είμαι εξίσου χαρούμενη που επιστρέφω και ξαναβρίσκομαι με την οικογένειά μου.

Το να είσαι μαμά , λοιπόν, σημαίνει να προσαρμόζεσαι συνεχώς στο νέο status quo, το οποίο δεν σταματά ποτέ να αλλάζει.

^{Πηγή: tinybeans.com}