Αν το παιδί σου συμπεριφέρεται άσχημα, μπορεί να υπάρχει ένας πολύ καλός λόγος

Μια πολύ γλυκιά ηλικιωμένη κυρία με πλησίασε μετά το τέλος της εκδήλωσης και μου είπε:

«Η κόρη σας συμπεριφέρεται τόσο καλά—κάνεις πολύ καλή δουλειά μαζί της!».

Χαμογέλασα ευγενικά, ελπίζοντας ότι το χαμόγελό μου δεν θα αποκάλυπτε τη έκπληξή μου. Η κόρη μου;

Έχετε πιάσει ποτέ τον εαυτό σας να ζητάει συγγνώμη για τη συμπεριφορά του παιδιού σας;

Για το ίδιο παιδί μιλάμε;

Γιατί δεν μπορεί να είναι έτσι μαζί μου;! Τι κάνω λάθος;

Και μετά παίρνω μια ανάσα.

Σκέφτομαι τον τρόπο με τον οποίο η κόρη μου ακούει με σεβασμό τις οδηγίες των φίλων μου. Ο τρόπος που ξεφυλλίζει ευγενικά ένα βιβλίο. Ο τρόπος με τον οποίο τα ηλικιωμένα ζευγάρια στο δωμάτιο της χαμογελούν και μετά μου κλείνουν συνωμοτικά το μάτι.

«Κάνεις πολύ καλή δουλειά μαζί της!», μου λένε.

Και προσπαθώ να ηρεμήσω και να διώξω μακριά όλες εκείνες τις στιγμές με τις έντονες εκρήξεις. Τα φοβερά tantrumsτης. Ίσως, μου δείχνει τις χειρότερες πλευρές της, τις δικές της στιγμές αδυναμίας, γιατί δεν υπάρχει άλλος άνθρωπος που να νιώθει περισσότερο ασφαλής εκτός από τη μαμά της.

Η αντίδραση αυτής της μαμάς στο θυμό του γιου της μπορεί να μας διδάξει πολλά

Νιώθει ασφαλής μαζί μου για να ξεπεράσει τα όριά της. Να απογοητευτεί. Να δράσει και να αντιδράσει.

Να δοκιμάσει κάτι διαφορετικό - ακόμα κι αν περιστασιακά αυτό σημαίνει ότι είναι μια χειρότερη εκδοχή του εαυτού της.

Και για κάθε στιγμή που είναι στα χειρότερά της, πάντα καταφέρνει και με αποζημιώνει με χίλιους τρόπους.

Και μετά κάθομαι αναπαυτικά, απολαμβάνοντας λίγο αυτή την ησυχία που, κατά κάποιον τρόπο, συνέβαλα κι εγώ. Γιατί, εν τέλει, κάτι κάνω κι εγώ σωστά.

^{ελεύθερη απόδοση από mother.ly}