Πώς έμαθα να εκτιμώ το σώμα μου μετά τον τοκετό

Έχω κακές αναμνήσεις από την περίοδο που ήμουν στο σπίτι με το νεογέννητο και το 18 μηνών μου παιδί μου. Θυμάμαι τις άγρυπνες νύχτες, να θηλάζω όλο το εικοσιτετράωρο. Θυμάμαι ότι ένιωθα πιο ικανή τη δεύτερη φορά από την πρώτη.

Θυμάμαι τη θλίψη αλλά και το πόσο υπερευαίσθητη ήμουν.

Στη μαμά που μόλις γέννησε: «Εμπιστεύσου το ένστικτό σου, άκου το σώμα και το μυαλό σου»

Θυμάμαι τις στιγμές του θηλασμού, του λικνίσματος, του δέσιμου, που ήταν συνεχείς και επαναλαμβανόμενες.

Θυμάμαι τη μεγαλύτερη κόρη μου να αρρωσταίνει βαριά και να καταλήγουμε στο τμήμα επειγόντων περιστατικών.Θυμάμαι επίσης ξεκάθαρα ότι σκεφτόμουν τι θα έκανα με το σώμα μου.

Τι συνέβαινε με το σώμα μου;

Η απόκτηση ενός μωρού έχει γίνει λιγότερο το «απίστευτο θαύμα» ή δεν αφορά τη συνολική ευημερία της μαμάς. Αντίθετα, έχει να κάνει περισσότερο με το σώμα που γεννά και πώς θα διαγραφούν τυχόν σημάδια.

Η εικόνα του σώματός μας γίνεται το επίκεντρο και συχνά είναι πιο σημαντική από την ίδια την εμπειρία.

Όταν είμαστε έφηβες, αγωνιούμε για το στήθος μας. Όταν παντρευτούμε, πρέπει να αδυνατίσουμε για το γάμο. Όταν είμαστε έγκυες, το σώμα μας αλλάζει αλλά όλοι είναι χαρούμενοι, κι εμείς μαζί. Κι όταν γεννάμε, πασχίζουμε να χάσουμε τα περιττά κιλά, να ξαναβρούμε τη φόρμα μας.

Θέλοντας και μη αρχίζεις να βλέπεις τον εαυτό σου μέσα από τα αυτόκλητα σχόλια των άλλων σχετικά με το πόσο «καλή» (ή όχι) φαίνεσαι με βάση το βάρος που έχεις χάσει.

Και φυσικά βομβαρδίζεσαι με συμβουλές όπως «ο θηλασμός βοηθά να χάσεις αμέσως βάρος» ή «σε περίπου έξι μήνες θα επιστρέψεις στα φυσιολογικά κιλά σου», οι οποίες είναι τελείως παραπλανητικές και σίγουρα δεν λειτουργούν για όλες.

Παρά τις καλύτερες των προθέσεων να βιώσουμε τη μητρότητα όσο καλύτερα μπορούμε, οι κοινωνικές πιέσεις, οι προσδοκίες και τα πρότυπα ομορφιάς το καθιστούν σχεδόν αδύνατο.

Δεν είμαι σίγουρη πότε ή τι ακριβώς άλλαξε τον τρόπο σκέψης και τα συναισθήματά μου για το σώμα μου μετά τον τοκετό, σίγουρα όμως οι κόρες μου έπαιξαν ρόλο.

Όλα όσα εισπράττω καθημερινά, όλα όσα μου προσφέρουν είναι πολύ περισσότερα από όσα θα ένιωθα αν είχα ένα στητό στήθος ή επίπεδη κοιλιά.

Η μητρότητα και τα κορίτσια μου έχουν εμπλουτίσει τη ζωή μου που δεν υπάρχουν λόγια για να το περιγράψω.

Έτσι είναι το σώμα μου δύο μήνες μετά τη γέννα

Και θα είμαι ειλικρινής. Δεν ΑΓΑΠΩ το σώμα μου κάθε μέρα (και δεν μου αρέσει να είμαι μητέρα κάθε μέρα) – καμία πιστεύω ότι δεν το κάνει.

Αλλά το σέβομαι και το εκτιμώ βαθύτατα οπότε γι' αυτό και μόνο είμαστε φιλαράκια μέχρι το τέλος.

Η περίοδος μετά τον τοκετό είναι εξίσου όμορφη και τρομακτική στιγμή.

Συχνά αναρωτιέμαι τι θα συνέβαινε αν η φυσική εμφάνιση του σώματός μας μπορούσε να περάσει σε δεύτερη μοίρα έτσι ώστε οι γυναίκες να αγαπούν (και να τις αγαπούν) τις εμπειρίες της ζωής πληρέστερα.

^{ελεύθερη απόδοση από todaysparent.com}