Δεν υπάρχει τίποτα ηρωικό στη μάχη με τον καρκίνο - Κάνεις ό,τι πρέπει για να μείνεις ζωντανή

Πιθανόν για όλους υπάρχει μια ημερομηνία που αποτελεί σταθμό στη ζωή τους.

Μερικές φορές σηματοδοτεί ένα χαρούμενο γεγονός, όπως ένας αρραβώνας, ένας γάμος ή η γέννηση ενός πολυαναμενόμενου παιδιού ή εγγονιού. Άλλες φορές, είναι κάτι οδυνηρό, όπως η απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου.

Ο προληπτικός έλεγχος για τον καρκίνο του μαστού σώζει ζωές

Πιθανόν να μη το έχετε βιώσει ακόμα, όμως θα έρθει αυτή η στιγμή.

Το να διαγνωστεί κανείς με καρκίνο σημαίνει ένα πράγμα: πώς η ζωή του όλη αλλάζει.

Δεν ξεχνάς ποτέ την ημέρα που σου ανακοινώνουν: «Έχεις καρκίνο…». Οι λέξεις πέφτουν σαν καρφιά στον εγκέφαλο, νιώθεις πώς καίγεται το μυαλό σου και ότι η καρδιά σου σταματάει.

Δεν υπάρχει περίπτωση να παράκουσες. Δεν υπάρχει περίπτωση να το πάρουν πίσω, λέγοντας « συγγνώμη, λάθος».

Είναι οι πιο τρομακτικές λέξεις που υπάρχουν. Και σου μένουν χαραγμένες για πάντα.

Η διάγνωση του καρκίνου του μαστού

Η αλήθεια είναι ότι βαθιά μέσα μου φοβόμουν ένα τέτοιο ενδεχόμενο αλλά όχι, δεν το περίμενα.

Η μητέρα μου είχε καρκίνο του μαστού και τα κατάφερε. Σε ηλικία 30 ετών ένα εξόγκωμα που είχε από την εφηβεία, μεγάλωσε. Δεδομένου ότι ήταν η δεκαετία του 1960, ο χειρουργός της αποφάσισε ότι η ασφαλέστερη επιλογή ήταν η μαστεκτομή. Όπως αποδείχθηκε, η παθολογία δεν μπόρεσε ποτέ να αναγνωρίσει το εξόγκωμα είτε ως καρκινικό είτε ως μη καρκινικό, αλλά - για χρόνια μετά - η μητέρα μου παρακολουθούνταν ετησίως από ογκολόγο για να είναι ασφαλής.

Στα χρόνια που ακολούθησαν, έγινε ένθερμη υποστηρίκτρια τόσο της αυτοεξέτασης του μαστού όσο και της τακτικής εξέτασης. Για εκείνη, ήταν βαθιά προσωπικό το ζήτημα. Και μόλις εγώ και η αδερφή μου ήμασταν σε μια ηλικία που η ανάπτυξή μας είχε ολοκληρωθεί, η μητέρα μου επέμενε να μας δείξει πώς να κάνουμε αυτοεξέταση.

Μπορείτε να φανταστείτε την εφηβική μας αμηχανία. Την πρώτη φορά που η μητέρα μου έδειξε πώς να εξετάζω το στήθος για εξογκώματα, ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί. Ένιωσα ότι είχα "τραυματιστεί" για μια ζωή. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι με υποχρέωνε να το κάνω αυτό, αλλά ήταν ανένδοτη. Επέμεινε ότι δεν πρέπει ποτέ να βασίζομαι σε γιατρό για να μου πει τι συνέβαινε στο σώμα μου. Πώς ήταν προς το συμφέρον μου να γνωρίζω το σώμα μου από την κορυφή μέχρι τα νύχια και ο μόνος τρόπος για να γίνει αυτό ήταν η αυτοεξέταση. Έλεγε χαρακτηριστικά ότι μόνο γνωρίζοντας τι έπρεπε να υπάρχει θα μπορούσα να ξέρω τι δεν υπήρχε.

Μόλις έκλεισα τα 30 μου, η μητέρα μου άρχισε να μου γκρινιάζει να εγγραφώ στο Πρόγραμμα Προσυμπτωματικού Ελέγχου Μαστού του Οντάριο και να ξεκινήσω τις τακτικές μαστογραφίες. Πίστευα πώς δεν ήταν απαραίτητο αλλά η μητέρα μου μου θύμισε ότι ήταν μόλις 39 ετών όταν έκανε μαστεκτομή. Έτσι, όταν μίλησα επισταμένως με τη γιατρό μου, συμφώνησε ότι – δεδομένων του ιστορικού της μητέρας μου – ήταν, πιθανώς, μια σοφή κίνηση.

Η μαστογραφία ήταν τόσο ενοχλητική όσο και άβολη, αλλά τελείωσε μέσα σε λίγα λεπτά. Όλα φαίνονταν καλά και, επειδή ήμουν πολύ κάτω από την ηλικία των 50, μου είπαν να ξανακάνω μετά από δύο χρόνια. Φυσικά, τώρα, η έρευνα έχει δείξει ότι οι νεότερες, προεμμηνοπαυσιακές γυναίκες όχι μόνο αναπτύσσουν καρκίνο του μαστού αλλά τείνουν να αναπτύξουν πιο επιθετική και δυσκολότερη στη θεραπεία ασθένεια, όμως μόλις πριν από είκοσι χρόνια, ο καρκίνος του μαστού εξακολουθούσε να θεωρείται ότι είναι ο καρκίνος της γιαγιάς.

Καρκίνος του μαστού: 14 τροφές που μειώνουν τον κίνδυνο (εικόνες)

Μόλις άρχισα να κάνω τακτικές, διετείς μαστογραφίες, δεν εξέταζα το στήθος μου τόσο τακτικά. Μόλις η μητέρα μου το έμαθε, εξερράγη: «Ποτέ, ποτέ, ΠΟΤΕ μη σταματήσεις να εξετάζεις τον εαυτό σου», είπε. « Η μαστογραφία είναι ένα εξαιρετικό εργαλείο, αλλά ποτέ δεν μπορεί να αντικαταστήσει όλα όσα γνωρίζεις εσύ για το στήθος σου. Πρέπει να συνεχίσεις να το ελέγχεις τακτικά».

Λίγα χρόνια αργότερα, ενώ εξέταζε το υπόλοιπο στήθος της στο ντους, ανακάλυψε ένα εξόγκωμα. Σε ηλικία 73 ετών, 34 χρόνια μετά την πρώτη της μαστεκτομή, διαγνώστηκε με έναν πολύ επιθετικό καρκίνο του μαστού σε πρώιμο στάδιο. Λιγότερο από ένα μήνα αργότερα, θα της αφαιρούσαν και το υπόλοιπο στήθος.

Πέντε μήνες μετά τα 50α γενέθλιά μου, λίγους μήνες μετά την τελευταία μου μαστογραφία, «ολοκάθαρη» μαστογραφία, βρήκα ένα ογκίδιο στο αριστερό μου στήθος. Μετά από τόσα χρόνια που εξέταζα το στήθος μου και αναρωτιόμουν τι ήταν αυτό που έπρεπε να έψαχνα, ξαφνικά κατάλαβα. ΑΥΤΟ έψαχνα: αυτό το σκληρό, ανώμαλο εξόγκωμα που ένιωθα σαν ένα κομμάτι χαλικιού στον ιστό του μαστού μου. Κάθισα όρθια και το ένιωσα ξανά. Η καρδιά μου σταμάτησε. Ήταν ακόμα εκεί. Και ήξερα, χωρίς αμφιβολία, ότι είχα σοβαρό πρόβλημα. Έξι εβδομάδες αργότερα, μια σειρά από διαγνωστικές εξετάσεις το επιβεβαίωσαν: είχα καρκίνο του μαστού.

Η μητέρα μου ήταν εντελώς συντετριμμένη. Οι μητέρες γενικά αντιδρούν με τον δικό τους τρόπο. Θα προτιμούσαν να αντιμετωπίσουν οι ίδιες τον καρκίνο παρά να υποφέρουν ποτέ τα παιδιά τους από αυτόν. Αν μπορούσαν - αν ήταν δυνατό να μεταφέρουν την ασθένεια στους εαυτούς τους για να γλιτώσουν τα παιδιά τους - θα το έκαναν χωρίς δεύτερη σκέψη.

Δεν είχε σημασία που ήμουν μεσήλικη γυναίκα. Ήμουν ακόμα κόρη της, το «μωρό» της και θα είχε περάσει μέσα από τη φωτιά – αν μπορούσε - αντί να με βλέπει να υποφέρω. Αυτή η γυναίκα, που είχε βιώσει τον καρκίνο του μαστού, που είχε ξεπεράσει άλλα τόσα με αξιοπρέπεια, ήταν, ξαφνικά γεμάτη από ενοχές. Ένιωθε απόλυτα υπεύθυνη. Ένιωθε ότι έφταιγε που είχα «κληρονομήσει» τον καρκίνο. Ζητούσε συνέχεια συγγνώμη που δεν μπορούσε να κάνει κάτι γι΄αυτό.

Αργότερα, θα μάθαινα ότι χρειάζονται, περίπου, 4 έως 8 χρόνια, ανάλογα με την επιθετικότητα της νόσου, για να αναπτυχθούν μερικά μικροσκοπικά κύτταρα καρκίνου του μαστού σε ένα εξόγκωμα που μπορεί να γίνει αισθητό, πράγμα που σήμαινε ότι, τουλάχιστον, δύο από τις μαστογραφίες μου που οδήγησαν στη διάγνωσή μου ήταν "ψευδώς αρνητικές".

Όταν ρώτησα έναν από τους ογκολόγους μου σχετικά με αυτό, είπε, «Λοιπόν, ξέρετε, οι μαστογραφίες είναι μόνο περίπου 70% ακριβείς». Μου έπεσε το σαγόνι. ΠΟΙΟΣ ΞΕΧΑΣΕ ΝΑ ΤΟ ΑΝΑΦΕΡΕΙ; Και, προφανώς, μπορεί να είναι ακόμη λιγότερο ακριβείς αν έχετε πυκνό ιστό μαστού όπως εγώ. Ένας μικρός, αναπτυσσόμενος όγκος, απλά δεν μπορεί να φανεί απέναντι στη θάλασσα του λευκού που δημιουργεί ο πυκνός ιστός του μαστού στο φιλμ της μαστογραφίας. Έτσι, ο καρκίνος του μαστού μπορεί, συχνά, να ξεφύγει από την ανίχνευση μέχρι να γίνει αρκετά μεγάλος για να γίνει αισθητός.

Συνειδητοποίησα τότε ότι η μητέρα μου, αντί να θέσει τη ζωή μου σε κίνδυνο, όπως φοβόταν τόσο απελπισμένα, την είχε σώσει. Λόγω της επιμονής της όλα αυτά τα χρόνια να εξετάζω τακτικά τον εαυτό μου, είχα «χαρτογραφήσει» το δικό μου στήθος στο μυαλό μου, εξοικειωμένη με τον τρόπο κατασκευής του που, όταν η μαστογραφία δεν βρήκε τον αναπτυσσόμενο καρκίνο λόγω πυκνότητα του μαστού, μπόρεσα να τον βρω μόνη μου πριν να προχωρήσει πολύ.

Η μητέρα μου μου είχε κληροδοτήσει το δώρο της επίγνωσης.

Όταν της το είπα αυτό, ξέσπασε σε κλάματα. Έπειτα, παρακολούθησα έκπληκτη, καθώς σκούπιζε τα μάτια της να μου λέει: «Είσαι η κόρη μου. Μπορείς να το κάνεις αυτό».

Νέο εμβόλιο για τη θεραπεία του καρκίνου του μαστού - Πόσο αποτελεσματικό είναι;

Καθ 'όλη τη διάρκεια των δύσκολων μηνών θεραπείας και ανάρρωσης, ο μεγαλύτερος υποστηρικτής μου και το στήριγμά μου ήταν ο σύζυγός μου. Από τη στιγμή που του είπα ότι βρήκα έναν μικρό όγκο, στάθηκε στο πλάι μου και δεν έφυγε σχεδόν ποτέ. Δεν έχανε ποτέ ραντεβού, εξέταση ή θεραπεία. Συμμετείχε σε όλες τις διαβουλεύσεις, έκανε σχετικές ερωτήσεις και θυμόταν τις απαντήσεις. Διάβασε όλες τις πληροφορίες που μου δόθηκαν και έκανε περισσότερες ερωτήσεις.

Ήταν συνεχώς δίπλα μου. Όταν παραπάτησα, στάθηκε δυνατός. Όταν ήθελα να τα παρατήσω, αρνήθηκε να με ακούσει. Όταν δεν πίστευα ότι θα μπορούσα να επιβιώσω από έναν ακόμη γύρο χημειοθεραπείας, με διαβεβαίωσε ότι θα μπορούσα. Πίστευε, χωρίς αμφιβολία, ότι αυτός ήταν ένας αγώνας που μπορούσα να κερδίσω. Κατά καιρούς τον πίστευα, κιόλας.

Αλλά δεν έπαψε ποτέ να πιστεύει σε μένα. Ούτε μια φορά. Η εμπιστοσύνη του σε μένα ήταν συγκλονιστική και, μέχρι σήμερα, πιστεύω ότι χωρίς αυτήν, χωρίς αυτόν, θα μπορεί και να τα είχα παρατήσει.

Είμαι ακόμα εδώ γιατί ο άντρας μου επέμενε ότι έπρεπε να είμαι.

Μια μέρα, περίπου στα μισά της χημειοθεραπείας, ο σύζυγός μου και εγώ αποφασίσαμε να οδηγήσουμε να πάμε μια εκδρομή και να προσπαθήσουμε να ξεφύγουμε από τον καρκίνο για λίγο. Αν και ήταν μια κρύα, χιονισμένη μέρα, περπατήσαμε στο κέντρο της πόλης, απολαμβάνοντας απλά να είμαστε μαζί και να μπαίνουμε και να βγαίνουμε από τα γραφικά μαγαζιά.

Σε ένα κατάστημα, παρατήρησα δύο γυναίκες να ψιθυρίζουν και να με ακολουθούν. Όταν είδαν ότι της κοίταζα, με πλησίασε η μικρότερη από τις δύο. Η φίλη της, είπε, κάνοντας νόημα στη μεγαλύτερη γυναίκα, παντρευόταν την επόμενη άνοιξη και της άρεσε πολύ το χτένισμα των μαλλιών μου. Θα με πείραζε να τους πω πού έφτιαξα τα μαλλιά μου; Η καρδιά μου βούλιαξε. Ήμουν φαλακρή σαν μπάλα του μπιλιάρδου και τα μαλλιά που τόσο πολύ θαύμαζαν και οι δύο, ήταν μια από τις περούκες μου. Με κοίταξαν με προσμονή. Δεν ήξερα τι να τις πω. Μετά, πήρα μια βαθιά ανάσα, μάζεψα το κουράγιο μου και τις είπα ότι φορούσα περούκα γιατί πρόσφατα είχα χάσει όλα μου τα μαλλιά από τη χημειοθεραπεία. Ήταν ένα από τα πιο δύσκολα πράγματα που έχω κάνει ποτέ.

Η νεότερη γυναίκα φαινόταν σοκαρισμένη, μετά βαθιά ντροπιασμένη και ζήτησε άπειρες συγγνώμες προτού απομακρυνθεί γρήγορα. Όταν κοίταξα τη μεγαλύτερη γυναίκα, χαμογελούσε με την πιο συμπονετική έκφραση στα μάτια της. ΚΑΙ ΗΞΕΡΑ. Τη ρώτησα πόσο καιρό είχε από τότε που είχε καρκίνο του μαστού. Είπε 13 χρόνια. Ρώτησα αν είχε κάνει χημειοθεραπεία και μου είπε, όχι, αλλά είχε κάνει τη χειρουργική επέμβαση και την ακτινοβολία και, ένα χρόνο αργότερα, όταν εμφάνισε ξανά προβλήματα, τα πέρασε ξανά από την αρχή. Τη ρώτησα:« Πώς στο καλό τα κατάφερες;» κι εκείνη μου απάντησε: «Απλώς σηκώνεσαι κάθε πρωί, πατάς τα πόδια σου γερά στο έδαφος, ευχαριστείς τον Θεό για άλλη μια μέρα και συνεχίζεις να προχωράς».

Μιλήσαμε λίγο παραπάνω. Μου είπε ότι τον Μάιο θα παντρευόταν επιτέλους τον έρωτα της ζωής της και ενώ δεν έφτανε στο σημείο να πει ότι ο καρκίνος του μαστού ήταν δώρο, παραδέχτηκε ότι την είχε οδηγήσει σε μια από τις πιο ευτυχισμένες στιγμές της. Όταν έφυγα από το μαγαζί, ήμουν πιο ήρεμη από ό,τι εδώ και αρκετούς μήνες. Ποτέ δεν έμαθα το όνομα της γυναίκας και δεν έχει ιδέα για το δώρο που μου έκανε εκείνη την ημέρα αλλά τη σκεφτόμουν κάθε μέρα καθ' όλη τη διάρκεια του Μαΐου.

Υπήρχαν και άλλοι άνθρωποι που με βοήθησαν με τον τρόπο τους. Όλοι κατάφεραν να πουν το σωστό πράγμα ακριβώς τη στιγμή που χρειαζόμουν ελπίδα και έμπνευση. Αλλά το πιο εμπνευσμένο πράγμα που μου είπαν ποτέ, αυτό που κράτησα καθ' όλη τη διάρκεια της θεραπείας και μέχρι σήμερα, ήταν από τον σύζυγό μου: «Είσαι μια από τις πιο δυνατές γυναίκες που ξέρω αλλά θέλω να θυμάσαι πώς δεν αντιμετωπίζεις μόνη σου αυτή τη μάχη, θα κουβαλάω την ασπίδα σου και θα μάθω πώς να είμαι πάντα πίσω σου».

Δεν υπάρχει τίποτα ηρωικό στη μάχη με τον καρκίνο.

Ήρωας είναι κάποιος που έχει μια επιλογή: να παραμείνει ασφαλής ή να αντιμετωπίσει τον κίνδυνο. Με τον καρκίνο, δεν υπάρχει επιλογή. Κάνεις ό,τι πρέπει για να μείνεις ζωντανός. Και παρόλο που δεν θα δεχτώ ποτέ τη συχνά επαναλαμβανόμενη ρήση ότι υπάρχουν ευλογίες στον καρκίνο, θα παραδεχτώ ότι ο καρκίνος μου έδωσε μερικές πολύτιμες γνώσεις.

Μπορεί να υπάρχει χιούμορ και αίσθηση του γελοίου ακόμα και στις πιο αναξιοπρεπείς στιγμές. Η γνώση μπορεί και να ενδυναμώσει και να τρομοκρατήσει αλλά δεν πρέπει ποτέ να σε παραλύσει. Δεν έχει να κάνει με το να είσαι αισιόδοξος αλλά να είσαι αποφασισμένος και συγκεντρωμένος.

Ο θυμός είναι ένα μεγάλο κίνητρο. Οι αντιξοότητες αναδεικνύουν τόσο το καλύτερο όσο και το χειρότερο στους ανθρώπους. Είναι εύκολο να χάσεις τα μαλλιά σου. Είναι πολύ πιο δύσκολο να περιμένεις να μεγαλώσουν ξανά. Υπάρχει μια τέλεια στιγμή σε κάθε μέρα και θα υπάρχουν πάντα άνθρωποι που θα σε στηρίξουν.

Όλοι έχουν μια στιγμή που τους σημαδεύει. Για μένα, ήταν η 31^η Μαΐου 2011, στις 21:34. Εκείνη τη στιγμή, κοίταξα τον πιο τρομερό εχθρό στα μάτια και ήξερα χωρίς αμφιβολία ότι έδινα τον αγώνα της ζωής μου. Ξεκίνησα ένα ταξίδι αυτο-ανακάλυψης και τους επόμενους αρκετούς μήνες, θα ένιωθα θυμό, τρόμο, πανικό, θλίψη, αβεβαιότητα, αγωνία, σοκ και τον πιο απίστευτο σωματικό πόνο που έχω βιώσει ποτέ. Θα πήγαινα στο πεδίο της μάχης χωρίς να ήξερα πώς κι αν θα επιβίωνα αλλά γνωρίζοντας μόνο ότι πρέπει.

Και, στην πορεία, έμαθα κάτι σημαντικό για τον εαυτό μου. Έμαθα ότι είχα μια ραχοκοκαλιά από ατσάλι και μια απίστευτη θέληση για ζωή.

Ποτέ δεν ήξερα ότι είχα την καρδιά και την ψυχή ενός μαχητή και, πριν από τον καρκίνο, αν κάποιος μου το έλεγε, μάλλον θα γελούσα μαζί του. Ποτέ δεν πίστεψα ότι είχα τα κότσια ή το θάρρος. Ποτέ δεν θεωρούσα τον εαυτό μου ικανό να αντιμετωπίσει τον χειρότερο φόβο μου με τέτοιο τρόπο. Αλλά ο καρκίνος μου απέδειξε ότι έκανα λάθος. Προς έκπληξή μου έμαθα ότι ήμουν, όντως, η κόρη της μητέρας μου και ένας πολεμιστής άξιος της πίστης του συζύγου μου σε μένα.

Ο Οκτώβριος είναι ο μήνας ενημέρωσης και ευαισθητοποίησης για τον καρκίνο του μαστού.