Όταν μοιραζόμαστε τα λάθη μας, αρχίζουμε να νιώθουμε λιγότερο μόνες

Πότε ήταν η τελευταία φορά που ένιωσες ενοχές ως γονιός;

Εγώ άνετα μπορώ να μετρήσω τουλάχιστον δέκα λόγους που ένιωσα ενοχές σήμερα και δεν είναι καν μεσημέρι.

Αλήθεια, γιατί κανείς δεν μιλάει για τα πράγματα που κάνουμε λάθος; Γιατί επιτρέπουμε στον εαυτό μας να αισθάνεται ντροπή εξαιτίας των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, λέγοντας ότι δεν θα γίνουμε ποτέ τόσο καλές όσο η μαμά Α ή τόσο δημιουργικές όσο η μαμά Β;

Γιατί εμμένουμε σε όλες τις κακές ιστορίες, επιτρέποντας στον εαυτό μας να νιώθει απομονωμένoς αντί να μοιραζόμαστε αυτές τις τρομακτικές ή δύσκολες στιγμές με άλλες μαμάδες και να βρίσκουμε παρηγοριά για τα λάθη μας;

Όταν νιώθεις ότι όλα όσα κάνεις, είναι λάθος

Διανύω μόλις ενάμιση χρόνο αυτό το ταξίδι της μητρότητας και επιτρέψτε μου να σας πω ότι τα πράγματα που έχω κάνει λάθος είναι αμέτρητα. Παρά το σύντομο χρονικό διάστημα ως μαμά, γρήγορα συνειδητοποίησα ότι όλες απέχουμε πολύ από το “ τέλειο” και όταν μοιραζόμαστε τις ατέλειές μας αρχίζουμε να νιώθουμε λιγότερο μόνες.

Με την ελπίδα να περάσω αυτό το μήνυμα σε όσο το δυνατόν περισσότερες μαμάδες αποφάσισα να βγω λίγο από τη ζώνη άνεσής μου και να μοιραστώ την ιστορία της μεγαλύτερης ενοχής της μητέρας μου στα social media.

Δημοσίευσα μια φωτογραφία και εξήγησα ότι στις αρχές Ιουνίου ο γιος μου σύρθηκε στο μπάνιο ενώ εγώ ετοιμαζόμουν. Στη συνέχεια τράβηξε το καλώδιο της ισιωτικής πρέσας μαλλιών, με αποτέλεσμα να πέσει στο δεξί του χέρι. Χρειάστηκαν περίπου δύο δευτερόλεπτα για να συνειδητοποιήσω τι είχε συμβεί καθώς η κραυγή του γέμισε το δωμάτιο. Έτρεξα στην κατάψυξη για μια παγοκύστη και έψαξα μανιωδώς στο σπίτι για το αγαπημένο του παιχνίδι.

Τις ενοχές των μαμάδων δεν τις αξίζουμε

Καθίσαμε στον καναπέ. Τον αγκάλιασα σφιχτά καθώς του έβαζα τον πάγο και τα δάκρυα άρχισαν να τρέχουν στο πρόσωπό μου.

Πώς θα μπορούσα να είμαι τόσο ανόητη;

Πώς άφησα το καλώδιο να κρέμεται; Γιατί δεν το έβαλα από την άλλη πλευρά; Έπρεπε να πάμε στο νοσοκομείο; Θα ήταν ποτέ το δέρμα του το ίδιο; Τι θα έλεγα στους καλεσμένους που θα έρχονταν στο πάρτι γενεθλίων του σε λίγες μόνο εβδομάδες;

Ήμουν συντετριμμένη. Κάλεσα τον γιατρό και προσπαθούσα να μην κλάψω μέχρι να κλείσω το ραντεβού. Στη συνέχεια, τηλεφώνησα στον σύζυγό μου και πάλευα να του εξηγήσω τι συνέβη. Πήγαμε στον γιατρό και μας είπε ότι συμβαίνει πιο συχνά από ό,τι φανταζόμουν (πράγμα που δεν με έκανε να νιώσω καλύτερα). Ο γιος μου είχε έγκαυμα πρώτου βαθμού με δύο κηλίδες δεύτερου βαθμού. Επιστρέψαμε στο σπίτι με οδηγίες για παρακολούθηση και επίσκεψη στο ιατρείο σε μια εβδομάδα.

Από εκείνη τη μέρα δεν ήθελα να φύγω από το σπίτι. Κάθε φορά που συζητούσαμε να πάμε κάπου, το κύμα ενοχής με κυρίευε ξανά και η ιδέα να δει κανείς το χέρι του και να με ρωτήσει τι είχε συμβεί ήταν αρκετή για να κάνει το στομάχι μου κόμπο. Μοιράστηκα διστακτικά την ιστορία με τους στενότερους φίλους μου, αλλά αυτό δεν με έκανε να θέλω να βγω έξω.

Όταν το σοκ άρχισε να υποχωρεί κι αφού είχα λίγο χρόνο να επεξεργαστώ όσα συνέβησαν, αποφάσισα να δημοσιοποιήσω την ιστορία στα social. Σε αυτό με παρότρυναν ορισμένες σοφές μητέρες…

Ενοχές μιας μαμάς: Είναι σύμπτωμα ενός βαθύτερου προβλήματος ή όχι;

Δημοσιεύοντας τη στιγμή της βαθιάς ενοχής μου, ήθελα επίσης να δώσω σε άλλες μαμάδες έναν ασφαλή χώρο για να μοιραστούν τις δικές τους ιστορίες. Προλόγισα το αίτημά μου με μια υπόσχεση ν’ αλλάξω ονόματα ενώ θα συμπεριλάβω τις ιστορίες τους σε αυτό το άρθρο. Συγκλονίστηκα από το θάρρος των μαμάδων που μοιράστηκαν τις ιστορίες τους. Είναι εκπληκτικό πόσο απελευθερωτικό μπορεί να είναι να μοιράζεσαι δύσκολες στιγμές με άλλους, καθώς σου υπενθυμίσουν ότι όλοι αγωνιζόμαστε και κάνουμε λάθη.

^{ελεύθερη απόδοση από alamocitymoms.com}