Τα έφηβα παιδιά μου με χρειάζονται τώρα περισσότερο από ποτέ

Οι γονείς πάντα ακούνε για τη ζωτική σημασία του να είναι παρόντες στη ζωή του παιδιού από πολύ μικρή ηλικία. Αλλά πώς γίνεται να μην μας προειδοποιεί ποτέ κανείς για τα χρόνια της εφηβείας; Όχι για το ότι είναι δύσκολα αλλά για τις πολυάριθμες προκλήσεις που πρέπει εμείς πρώτα να είμαστε σε θέση να αναγνωρίσουμε για να μπορέσουμε να τα βοηθήσουμε.

Είμαι μαμά ενός εφήβου και νιώθω τη ζωή μου να αλλάζει

Σοκαρίστηκα λίγο όταν συνειδητοποίησα πως όσο μεγαλώνουν, τόσο περισσότερο με χρειάζονται πραγματικά τα έφηβα παιδιά μου.

Όταν είναι μικρά, το παιχνίδι, η ώρα του μπάνιου και το δέσιμο είναι ανεκτίμητες στιγμές και αναμνήσεις, και ως γονείς, νιώθουμε ότι θα τις έχουμε για πάντα. Καθώς όμως μεγαλώνουν, νιώθω περισσότερο σαν να είναι ένας αγώνας με τον χρόνο που κινείται πιο γρήγορα από ποτέ. Η άμμος στην κλεψύδρα γλιστράει με γρήγορο ρυθμό και δεν μπορώ να την αναποδογυρίσω και να ξεκινήσω ξανά.

Δεν διδάσκω πλέον στα παιδιά μου γράμματα, σχήματα, χρώματα και αριθμούς. Ούτε πλάθουμε πλαστελίνες ή κάνουμε κατασκευές.

Τώρα κλαίμε – όλοι μαζί - στο τραπέζι της κουζίνας για την άλυτη άλγεβρα, προσπαθούμε να αντιμετωπίσουμε το άγχος και το πώς να χειριστούμε τους νταήδες στο σχολείο, προσπαθούμε να κρύψουμε τη χαρά μας που συμμετέχουν σε μια αθλητική δραστηριότητα χωρίς να λένε «βαριέμαι» και κάνουμε ό,τι περνά από τη χέρι μας να ενισχύσουμε την αυτοεκτίμησή τους.

Καθόλου εύκολο, το ομολογώ.

Τα ξέφρενα ξεσπάσματα του παρελθόντος έχουν μετατραπεί σε συναισθηματικά φορτισμένες, ορμονικές διαμάχες. Δεν μπορώ πλέον να τα σηκώνω από τη μια θέση του κρεβατιού στην άλλη ή να τα έχω στην αγκαλιά μου όταν είναι ανήσυχα.

Τώρα, τις περισσότερες φορές νιώθω ανίσχυρη που δεν μπορώ να εξαφανίσω τον πόνο και την αγωνία τους αποσπώντας τους την προσοχή με ένα γλειφιτζούρι ή κάνοντας την γκριμάτσα που παλιά έβρισκαν τόσο αστεία.

«Το παιδί μου, αυτή η έφηβη...», μια μαμά γράφει!

Η ανατροφή ενός εφήβου έρχεται με τη συνειδητοποίηση ότι είσαι μάρτυρας της άνθησης ενός ανθρώπου που μπορεί να έχεις γεννήσει...

…αλλά που πλέον, είναι επιφορτισμένος να ανακαλύψει τον εαυτό του.

Το να μεγαλώνεις ένα έφηβο παιδί είναι σαν να είσαι στο παρασκήνιο, να ζητωκραυγάζεις και να παρηγορείς, ανάλογα με το κάθε στάδιο μετάβασης.

Το να μεγαλώνεις έφηβα παιδιά μοιάζει με το να γεμίζεις- μεταφορικά - ένα σακίδιο με όλα όσα νομίζεις ότι θα χρειαστούν στο ταξίδι κατασκήνωσης – αλλά το ταξίδι αυτό είναι πλέον στην πραγματική ζωή.

Είναι σαν να ετοιμάζεσαι να αποχαιρετήσεις τον ναύτη καθώς το πλοίο του απομακρύνεται από την ακτή και δεν είσαι σίγουρη πότε θα τον ξαναδείς. Πρέπει να τον έχεις προετοιμάσει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο και με τα καλύτερα εφόδια ( αγάπη, σοφία ) ώστε να μπορέσει να ανταπεξέλθει.

Στο τέλος της ημέρας, το μόνο που μπορούμε να κάνουμε, όλοι μας, είναι να ελπίζουμε για το καλύτερο.

Για κάποιον ανεξήγητο λόγο, όσο μεγαλώνουν τα παιδιά, τόσο πιο γρήγορα ...τρέχει το ρολόι – γι' αυτό είναι πιο σημαντικό από ποτέ να μετράτε την κάθε στιγμή.

^{ελεύθερη απόδοση από mom.com}