Νιώθω καλύτερη μαμά τώρα που η κόρη μου είναι στην εφηβεία

Είμαι 40 χρονών και μαθαίνω πώς να είμαι μια καλή μαμά μιας έφηβης κόρης παρά το γεγονός ότι είμαι μαμά 14 χρόνια.

Η ανατροφή έφηβων παιδιών είναι πραγματικά δύσκολη. Νιώθω στην κυριολεξία ότι καθημερινά τρέχω κατοστάρι στο πλευρό της χωρίς να σταματώ για μια ανάσα ή για να πιω νερό. Ένα συνεχόμενο τρέξιμο για να την προστατέψω από τα social media, από τα πρότυπα που θα βρει εκεί μέσα και γενικότερα για να την κρατήσω μέσα στα όρια του διαδρόμου που τρέχει χωρίς να παρεκκλίνει.

Μέσα σε αυτόν τον καθημερινό αγώνα δρόμου εγώ επίσης μαθαίνω εμένα. Μαθαίνω από τα λάθη που κάνω, θυμάμαι τις ανάγκες που είχα εγώ ως έφηβη και αναγνωρίζω τα δικά μου όρια και δυνάμεις.

Γιατί η μαμά έχει πάντα δίκιο; Ένα γράμμα σε όλα τα εφηβάκια

Ένιωθα ενοχές που δεν έκανα στο μωρό μου όσες αγκαλιές θα ήθελα, επειδή με είχαν συμβουλέψει να μην το κάνω για να μην κακομάθει. Ένιωθα ενοχές που ήμουν πιο αυστηρή όταν ήταν πιο μικρή... «για να μάθει». Βλέπετε όταν η κόρη μου ήταν μικρή οι μέρες έμοιαζαν μεγάλες. Δεν συνειδητοποίησα ποτέ ότι τελικά οι μέρες, οι μήνες και τα χρόνια θα περάσουν «νεράκι».

Πραγματικά τα χρόνια έμοιαζαν τόσο μακρινά τότε... αλλά δεν συμβαίνει το ίδιο τώρα.

Περάσαμε στιγμές χαράς, γέλιου, αρκετού γαργαλητού. Όμως ένιωθα ανεπαρκής και ανυπόμονη. Κάθε μέρα.

Και χωρίς να το καταλάβω η κόρη μου αποχαιρέτησε την πιπίλα και την πάνα. Κοιμήθηκα, ξύπνησα και δίχως να το καταλάβω πήγε στο δημοτικό. Η κούνια έδωσε τη θέση της στο «μεγάλο κρεβάτι» και η συρταριέρα έκανε χώρο για να στριμωχτεί δίπλα της ένα γραφείο και μια βιβλιοθήκη. Από τη μια στιγμή στην άλλη εκεί που η γκαρνταρόμπα της χωρούσε σε ένα φύλλο ντουλάπας, άρχισε να πιάνει χώρο σε όλη την τετράφυλλη ντουλάπα.

Καθώς μεγάλωνε ένιωθα ότι και μια υποχρέωση έφευγε από πάνω μου. Δεν χρειαζόταν να την ταΐσω πια. Δεν χρειαζόταν να τη βοηθήσω να πάει στην τουαλέτα. Να την κάνω μπάνιο. Να της ετοιμάσω το πρωινό της. Δεν χρειαζόταν να ξυπνάω πια από τις 7. Είχε μάθει όταν ξυπνάει, να πηγαίνει στο σαλόνι, να βάζει ένα ποτήρι γάλα, να βλέπει παιδικά μέχρι να ξυπνήσω για να της ετοιμάσω το πρωινό της.

Για λίγο, νόμιζα ότι όλα αυτά έδειχναν τον εγωισμό μου. Πολλές φορές σκέφτηκα ότι δεν ήμουν πρόθυμη να θυσιαστώ με τους τρόπους που υποτίθεται ότι κάνουν οι μαμάδες. Νόμιζα ότι όλα τα παραπάνω με έκαναν κακή μαμά.

Αλλά καθώς την έβλεπα να μεγαλώνει άρχισα να νιώθω ευγνωμοσύνη αντί για ενοχή. Είμαι ευγνώμων όχι μόνο για το ποια είναι αλλά και για όσα μου έχει μάθει.

Μου λείπει που δεν μπορώ να τη φροντίσω με τρόπο που τη φρόντιζα όταν ήταν πολύ μικρή αλλά μου αρέσει που μπορώ να περάσω διαφορετικό χρόνο μαζί της πια.

Μπορεί να μην μπορούσα να κάθομαι με τις ώρες να παίζω παζλ στο πάτωμα, όμως μπορώ να κάτσω με τις ώρες δίπλα από την 14χρονη κόρη μου και να απολαμβάνω τις συζητήσεις που κάνουμε.

«Είμαι περήφανη για εσένα ακόμα και όταν είσαι στα χειρότερά σου»

Μπορεί να μη μου άρεσε που έμενα ξύπνια για να κάνω και τον τελευταίο θηλασμό πριν πέσω για ύπνο, όμως μου αρέσει πολύ που με κρατά ξύπνια καθώς κουρνιάζει δίπλα μου για να μου πει τα νέα της ημέρας της.

Μπορεί να μην μου άρεσαν τα tantrum που είχε όταν ήταν 2 και 3ων ετών, αλλά μου αρέσουν τα εφηβικά της ξεσπάσματα γιατί πολύ απλά ξέρω πώς είναι να είσαι κορίτσι στην εφηβεία.

Είναι 14 ετών και έχω ακόμη 4 χρόνια περιθώριο να αναθρέψω το παιδί μου και να κάνω πράγματα μαζί του. Το «4» ακούγεται τόσο λίγο και θα περάσει ακόμη πιο γρήγορα. Υποψιάζομαι ότι όλοι οι γονείς με έφηβα παιδιά νιώθουν κάπως έτσι.

Έχω ακόμη 4 χρόνια να περάσω μαζί της τεμπέλικα σαββατοκύριακα στον καναπέ.

Έχω ακόμη 4 χρόνια να δω ταινίες μαζί της στο σινεμά.

Έχω ακόμη 4 χρόνια για να ανακαλύψω νέα μέρη μαζί της.

Έχω ακόμη 4 χρόνια για να απολαύσω μαζί της σπιτική γρανίτα καρπούζι.

Έχω ακόμη 4 χρόνια για να περάσω χαλαρά απογεύματα στον καναπέ μαζί της βλέποντας την αγαπημένη μας σειρά.

Έχω ακόμη 4 Χριστούγεννα και Πάσχα πριν γίνει και εκείνη ενήλικη και κανονίζει να περάσει χρόνο με τους φίλους της.

Έχω ακόμη 4 καλοκαίρια γεμάτα με αντηλιακό, τσιμπήματα κουνουπιών και περιπάτους μέσα στο ποτάμι του χωριού.

Έχω ακόμη 4 χρόνια πριν ανοίξει τελείως τα φτερά της και δημιουργήσει τη δική της ζωή.

Και επειδή δεν μπορώ να πατήσω pause για να δώσω μεγαλύτερη διάρκεια σε αυτά τα 4 χρόνια, θα προσπαθήσω να απολαμβάνω και να είμαι παρούσα σε κάθε στιγμή μαζί της.

Γιατί πολύ γρήγορα, το 14 θα γίνει 16, το 16 θα γίνει 18 και το 18 θα γίνει «Υπόσχομαι ότι θα σου τηλεφωνήσω, μαμά».

Γιατί κόρη μου όμορφη, για εμένα θα είσαι πάντα το μικρό μου κοριτσάκι

Έτσι, όσο έχω ακόμη αυτόν τον «λίγο» χρόνο μαζί της προσπαθώ να είμαι η καλύτερη μαμά τώρα που η κόρη μου είναι στην εφηβεία. Θέλω να γελάμε. Θέλω να τραγουδάμε δυνατά. Θέλω να παίζουμε σαν να είναι μικρό παιδί. Θέλω να ξενυχτάμε. Θέλω να διασκεδάζουμε. Θα κλείνουμε τα κινητά μας για μερικές ώρες και γενικότερα να απολαμβάνουμε τον χρόνο που περνάμε μαζί.

Θέλω το παιδί μαζί με τη μαμά που έφτιαχνε κέικ μαζί της, υπέροχες τούρτες γενεθλίων, εντυπωσιακές αποκριάτικες στολές, facepainting, πικ νικ στο σαλόνι και καταπληκτικά σνίτσελ και φτερούγες τραγανές στον φούρνο, να θυμάται και τη μαμά που την αγκάλιαζε στα δύσκολα, που την άκουγε, που δεν την έκρινε, που έκανε τα πάντα για να την κάνει να γελάσει μετά από μια δύσκολη μέρα, που της έλεγε «κλείσε τα βιβλία» όταν πιεζόταν, που τη γαργάλαγε, που τη συμβούλευε, που ξάπλωνε δίπλα της όταν πονούσε και δεν την άφηνε από την αγκαλιά της.