Γιατί νιώθουμε κακές μαμάδες αν δεν αγαπάμε κάθε λεπτό της μητρότητας;

Θέλω να μιλήσω για κάτι που δεν ένιωθα πάντα άνετα να παραδεχτώ.

Όχι μόνο είναι δύσκολη η μητρότητα αλλά μερικές φορές απλά δεν την απολαμβάνω. Για να λέμε την αλήθεια, μερικές φορές η σκληρή πραγματικότητα της μητρότητας είναι τόσο απογοητευτική σε σύγκριση με τις προσδοκίες που είχα πριν γίνω μητέρα.

Όμως, ενώ το να έχουμε ανάμεικτα συναισθήματα για τα περισσότερα πράγματα στη ζωή φαίνεται εντελώς λογικό, για κάποιο λόγο η παραδοχή ότι έχουμε αντικρουόμενα συναισθήματα για τη μητρότητα είναι προκλητική. Σαν να είναι ένα μυστικό που πρέπει να κρατήσουμε κρυφό.

Επειδή γκρινιάζω δεν σημαίνει ότι είμαι κακή μαμά ή αχάριστη

Δεν υπάρχει το ίδιο ταμπού όταν μιλάμε για τις άλλες σχέσεις αγάπης-μίσους όπως αυτές με τους συντρόφους μας, τους φίλους μας ή την οικογένειά μας.

Γιατί λοιπόν νιώθουμε τόσο κακές μαμάδες αν δεν αγαπάμε κάθε λεπτό της μητρότητας;

Η μητρική αμφιθυμία είναι κάτι με το οποίο πάλευα να συμφιλιωθώ πολύ στα πρώτα χρόνια ως μαμά.

Πολλές οι προσδοκίες και πολλά τα αντικρουόμενα συναισθήματα.

Πέρασα τον περισσότερο χρόνο νιώθοντας διχασμένη, και για πολύ καιρό, δεν ήξερα τι να κάνω

«Την αγαπώ πολύ αλλά αν περάσω ένα λεπτό ακόμα μαζί της, θα ουρλιάξω!!»

«Το ήθελα τόσο πολύ, αλλά μου λείπει η απλότητα και η ελευθερία της παλιάς μου ζωής».

«Η ανατροφή αυτού του μικροσκοπικού ανθρώπου είναι το πιο σημαντικό πράγμα που έχω κάνει ποτέ, αλλά είναι τόσο μονότονη και οι μέρες μου είναι γεμάτες με τίποτα».

«Η ζωή μου ως μαμά είναι γεμάτη από αγάπη και ευτυχία αλλά ταυτόχρονα από θυμό και αγανάκτηση».

Νομίζω ότι πολλές από εμάς μπορούμε να σχετιστούμε με το γεγονός ότι η μητρότητα δεν εξελίσσεται πάντα όπως την είχαμε φανταστεί. Αλλά η πίεση να ανταποκριθούμε στο κοινωνικό ιδεώδες της «καλής μητέρας» –γαλήνια και πλήρως αφοσιωμένη στη φροντίδα των παιδιών της – είναι πραγματική. Και αυτή η μη ρεαλιστική προσδοκία είναι που μας κάνει να νιώθουμε ανεπαρκείς, ντρεπόμαστε να αναγνωρίσουμε τα όριά μας και να βιώσουμε τα πιο σκοτεινά συναισθήματα.

Δεν ξέρεις αν είμαι καλή μαμά ή όχι, γι΄αυτό σε παρακαλώ μη με κρίνεις

Όταν ξεκίνησα θεραπεία συνειδητοποίησα πώς δύο μικρές λεξούλες όπως οι ( και τα δύο / και) με βοήθησαν να κατανοήσω τα ανάμεικτα συναισθήματά μου ως μητέρα και να συμπεριφέρομαι πιο συμπονετικά στον εαυτό μου.

Κατάλαβα πώς είναι απολύτως φυσιολογικό να νιώθεις περισσότερα από ένα πράγματα ταυτόχρονα. Η απογοήτευση, η αγανάκτηση και ο θυμός μπορούν όλα να συνυπάρχουν με την αγάπη, τη χαρά και την ευγνωμοσύνη.

Αγαπώ το παιδί μου ΚΑΙ ξέρει πώς να πατά όλα τα κουμπιά μου.

Χαίρομαι που υπάρχει στη ζωή μου αλλά μου λείπουν ΚΑΙ οι ξέγνοιαστες μέρες μιας άτεκνης ζωής.

Είμαι ευγνώμων που είμαι μαμά όμως χρειάζομαι περισσότερα από τη ζωή μου.

Υπάρχει τόση δύναμη σε αυτή τη μικρή λέξη «ΚΑΙ», σας προσκαλώ να τη δοκιμάσετε την επόμενη φορά που θα νιώσετε μέσα σας να γίνεται μια σύγκρουση.

Το να είσαι μαμά είναι δύσκολο. Ας σταματήσουμε να αρνούμαστε την ύπαρξη αμφιθυμίας και ας αρχίσουμε να αγκαλιάζουμε τις αποχρώσεις της μητρότητας. Ας αποδεχτούμε τα αντιφατικά συναισθήματά μας αντί να τα κρύβουμε ή να τα αφήνουμε καλά κρυμμένα μέσα μας.

Γιατί οι μαμάδες πρέπει να νιώθουν καλά με τον εαυτό τους

Δεν σημαίνει ότι δεν μας αρέσει να είμαστε μαμάδες και σίγουρα δεν σημαίνει ότι δεν αγαπάμε τα παιδιά μας.