«Απέκτησα μωρό στα 40 κι όλα άλλαξαν» - Η εξομολόγηση μιας μαμάς

Πριν γίνω μαμά δεν θεωρούσα ότι είμαι από τους ανθρώπους που τα πηγαίνει καλά με τα παιδιά.

Ήξερα ότι ήθελα να κάνω οικογένεια κάποια στιγμή, αλλά η αλληλεπίδραση με μικρά παιδιά πάντα μου φαινόταν κάπως ξένη, σαν να προσπαθούσα να καταλάβω ένα άλλο είδος.

Ο άντρας μου από την άλλη ήταν συνήθως αυτός που έπαιζε στο πάτωμα μαζί τους ενώ εγώ ήμουν απορροφημένη σε κάποια βαθιά συζήτηση.

Έτσι, όταν δύο φίλοι μου είπαν κάποτε: «Θα γίνεις καταπληκτική μαμά, μια σούπερ μαμά !», γέλασα αμήχανα, κολακευμένη αλλά εντελώς δύσπιστη.

Είμαι μια μητέρα με ελαττώματα κι όχι σούπερ ήρωας

Η αλήθεια ήταν ότι ένιωθα χιλιόμετρα μακριά από το άτομο που περιέγραφαν. Όταν τελικά απέκτησα την κόρη μου στα 40, έκανα μερικές απρόσμενες ανακαλύψεις.

Την ημέρα που κράτησα αυτό το μικρό πλασματάκι στην αγκαλιά μου για πρώτη φορά, θυμάμαι να λέω σχεδόν προστακτικά στον εαυτό μου: «Κράτα την, δείξε της ότι την αγαπάς. Είσαι η μαμά της!». Κι όμως, ένιωθα μια βαθιά αίσθηση αμηχανίας. Ήξερα τι έπρεπε να κάνω, αλλά οι περισσότερες από τις κινήσεις μου έμοιαζαν προσποιητές και μηχανικές- καθόλου φυσικές.

Ενώ ο άντρας μου μπήκε στον ρόλο του πατέρα με απόλυτη φυσικότητα, εγώ πάλευα αδέξια να τοποθετήσω σωστά τη μικρή στο στήθος μου και δεν ήξερα καν πώς να της μιλήσω. Γεμάτη αμφιβολίες, ξαφνικά μετάνιωνα που δεν είχα αλλάξει ποτέ πάνα ή έστω κρατήσει το μωρό κάποιου άλλου.

Το πιο σημαντικό στη μητρότητα; Να προσπαθείς, κι αυτό είναι αρκετό

Πώς στο καλό θα μεγάλωνα αυτό το μικρό πλασματάκι;

Καθώς περνούσαν οι μέρες και οι εβδομάδες, φρόντιζα το μωρό μου, το θήλαζα, το κοίμιζα και το έδειχνα με καμάρι στους άλλους καθώς το θαύμαζαν. Κι όμως, όλο αυτό μου φαινόταν ακόμα ξένο - σαν να ήμουν κομπάρσος στη δική μου ιστορία, παρακολουθώντας από τα παρασκήνια αντί να μπαίνω πλήρως στον ρόλο μου.

Λίγες εβδομάδες μετά τη μητρότητα, το ημερολόγιό μου έγραφε: Ουάου, είναι δική μου! Είναι η κόρη μου, το ίδιο μου το αίμα! Ίσως ακούγεται ασήμαντο για κάποιους, αλλά ήταν η πρώτη φορά που το έλεγα και το ένιωθα πραγματικά… ή τουλάχιστον, άρχισα να το νιώθω.

Βίωνα τη matrescence (μια λέξη που έμαθα πρόσφατα!): τη διαδικασία του να γίνεσαι μητέρα. Ήμουν στη δίνη της και αναπτυσσόταν όχι από τη μια στιγμή στην άλλη σαν το μαγικό φασόλι του Τζακ, αλλά όπως μεγαλώνουν τα φυτά, αργά αλλά σταθερά.

Καθώς εξοικειωνόμουν με την αλλαγή πάνας (τώρα ξέρω ποια πλευρά είναι η μπροστινή!), το πώς να κοιμίζω το παιδί μου και, κυρίως, το πώς να αισθάνομαι άνετα μαζί του, δεν καλωσόριζα μόνο εκείνη στον κόσμο μου, αλλά και μια εντελώς νέα εκδοχή του εαυτού μου ως μητέρα.

Η ζωή μου τελείωσε την ημέρα που γεννήθηκε η κόρη μου και μια άλλη άρχισε

Είμαι ακόμα η ίδια γυναίκα, αλλά ταυτόχρονα, βαθιά και ανεξίτηλα αλλαγμένη από τη μητρότητα.

Κάποτε θεωρούσα ότι δεν θα γινόμουν καλή μαμά επειδή δεν είχα μια έμφυτη σύνδεση με τα παιδιά. Αλλά τελικά, δεν χρειάζεται να έχεις κάποιο μαγικό φίλτρο που να σε συνδέει με τα παιδιά για να γίνεις καλή μητέρα.

Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να εμφανίζεσαι κάθε μέρα- πρόθυμη να αγαπήσεις, να μάθεις και να εξελιχθείς στη μητέρα που πάντα προοριζόσουν να γίνεις.

Και αυτό, όπως συνειδητοποίησα, είναι κάτι παραπάνω από αρκετό.

^{ελεύθερη απόδοση από herviewfromhome.com}