«Η ημέρα που χτύπησα το παιδί μου…»
Η Julie Scagell περιγράφει πώς ένιωσε όταν μια μέρα βγήκε εκτός εαυτού και χτύπησε τον 4χρονο γιο της.
«Ήταν ένα συνηθισμένο πρωινό.
Είχαμε μόλις επιστρέψει από ένα ταξίδι στο εξωτερικό, ο σύζυγός μου απουσίαζε για δουλειές και εγώ έπρεπε να ετοιμάσω τα παιδιά για το σχολείο. Θυμάμαι να τρέχω σαν τρελή για να προλάβω να τα έχω όλα έτοιμα.
Ο γιος μας, ο οποίος πρόσφατα έγινε 4 ετών, πονούσε στο αυτί του. Το φαρμακείο δεν είχε το φάρμακο που συνήθως παίρνουμε και προσπαθούσα να τον πίσω να πιεί τη νέα αντιβίωση. Μετά από πολύ κόπο και δάκρυα, τελικά τα καταφέραμε.
Κοίταξα την ώρα. Σε 30 λεπτά θα είχα μια τηλεδιάσκεψη. Πήγα στο δωμάτιό του για να τον ντύσω. Του έδωσα να φορέσει το πουκάμισο. «Δεν θέλω να το φορέσω», άρχισε να μου λέει κλαίγοντας. Προσπάθησα να παραμείνω ψύχραιμη. Του εξήγησα, όσο πιο ήρεμα μπορούσα, ότι όλα τα παιδιά στην τάξη του θα φορούν το ίδιο ρούχο γιατί αυτοί είναι οι κανόνες του σχολείου.
Όμως ότι και να του έλεγα, ο γιος μου αρνούνταν πεισματικά να το φορέσει και συνέχιζε να κλαίει γοερά.
Κάθισα στο πάτωμα και μου φάνηκε ότι πέρασαν ώρες. Κοίταξα το ρολόι μου. Μέσα σε λίγα λεπτά έπρεπε να τον ντύσω για το σχολείο γιατί θα ξεκινούσε η τηλεδιάσκεψη. Τον κράτησα ανάμεσα στα πόδια μου προκειμένου να του φορέσω το πουκάμισο. Τινάχτηκε προς τα πίσω και το κεφάλι του χτύπησε τη μύτη μου.
Με αιφνιδίασε…
Πόνεσα πολύ και χωρίς δεύτερη σκέψη τον χτύπησα στη μικροσκοπική του πλάτη. Ο ήχος που ακούστηκε ήταν εκκωφαντικός. Τα μεγάλα καστανά μάτια του με κοίταξαν και άρχισε να τρέμει. Κάθισα κάτω, έκπληκτη και αηδιασμένη.
Του φόρεσα το πουκάμισο και τον έβαλα στο αυτοκίνητο. Συνέχισε να κλαίει. Καθώς οδηγούσα προσπαθούσα να του εξηγήσω: «Συγγνώμη αλλά η μαμά καθυστερεί στη δουλειά . Αν δεν πάω στη δουλειά, θα έχω πρόβλημα. Θέλεις η μαμά να έχει πρόβλημα;»
Όχι μόνο είχα κλονίσει την εμπιστοσύνη προς το πρόσωπό μου, τώρα έδινα και την εντύπωση ότι ήταν κατά κάποιο τρόπο δικό του λάθος αυτό που είχε συμβεί.
Όταν φτάσαμε στο σχολείο, είχε σταματήσει να κλαίει. Περπατήσαμε σιωπηλά μέχρι την τάξη του. Καθώς πλησιάζαμε, τα δάχτυλά του μπλέχτηκαν με τα δικά μου.
Κράτησα την αναπνοή μου.
Τι είχα κάνει;
Πήγα γρήγορα στο αυτοκίνητο για να μη με δει να κλαίω.
Τι είδους άτομο ήμουν; Μήπως έπρεπε να αφήσω τη δουλειά για σήμερα και να βρω έναν τρόπο να επανορθώσω;
Όμως αυτό δεν ήταν δυνατό.
Είχα παραβιάσει έναν κώδικα. Υποτίθεται ότι θα ήμουν ο προστάτης του. Είναι αδύνατο να ανατρέψω αυτό που είχα κάνει.
Όταν ο σύζυγός μου τηλεφώνησε, δεν μπορούσα να του πω τι είχε συμβεί. Ντρεπόμουν πολύ και δεν μπορούσα να παραδεχτώ αυτό που είχα κάνει.
Τι είδους μητέρα χτυπά το παιδί της; Ήταν λάθος, χίλιες συγγνώμες δεν θα μπορούσαν να επανορθώσουν αυτό που είχα κάνει.
Δεν είμαι βίαιος άνθρωπος. Δεν συμπεριφέρομαι έτσι. Αυτός δεν είναι ο τρόπος με τον οποίο μια μητέρα υποτίθεται ότι συμπεριφέρεται.
Στο τέλος της ημέρας, πήγα να τον πάρω από το σχολείο. Έπαιζε στην παιδική χαρά. Όταν με είδε, έτρεξε προς το μέρος μου, πέφτοντας στην αγκαλιά μου.
Ξέρω ότι είναι αδύνατο να είσαι γονιός και να μην χάσεις την ψυχραιμία σου. Έχοντας τρία παιδιά, υπήρξαν εκατοντάδες φορές που ήμουν σε παρόμοιες καταστάσεις και ποτέ δεν τα χτύπησα.
Η γονική μέριμνα είναι γεμάτη από εκατομμύρια επιλογές. Αλλά εκείνη την ημέρα, εκείνη τη στιγμή, έκανα τη λανθασμένη επιλογή.
Δεν θα συγχωρήσω ποτέ τον εαυτό μου.»
