Διπλή πρόκληση: Συμβουλές για την ανατροφή των παιδιών και τη φροντίδα των γονιών σας

Δεν είναι εύκολο να μεγαλώνεις παιδιά. Γενικά δεν είναι εύκολο να είσαι γονιός. Και αυτό το ξέρει καλά ο Séamas O'Reilly, που ασχολείται με την συμβουλευτική γονέων και μοιράστηκε τη δική του εμπειρία στον theguardian.com

«Ο πατέρας μου δεν δίνει πολλές συμβουλές, πράγμα που είναι λίγο κακό αν σκεφτεί κανείς ότι θα έπρεπε να γνωρίζει περισσότερα για την ανατροφή των παιδιών από οποιονδήποτε άλλο άνθρωπο σε αυτή τη ζωή.

Μεγάλωσε 11 παιδιά μόνος του καθώς η μητέρα μου πέθανε πολύ νέα. Όσο εκείνη ήταν στη ζωή, οι γονείς μου μοιράζονταν τις οικογενειακές ευθύνες για αρκετά χρόνια.

Πρακτικά και θεωρητικά θα έπρεπε να αποτελεί μια πηγή πληροφοριών και αν είναι εκείνος που θα με απέτρεπε από στραβοπατήματα ή κακές επιλογές.

Πώς εξελίσσεται η σχέση πατέρα- γιου με τα χρόνια

Όμως όχι.Είναι αυστηρός και σχεδόν απρόθυμος να παρέμβει με συμβουλές ακόμα κι όταν του ζητηθεί. Στα έξι χρόνια που είμαι πλέον κι εγώ μπαμπάς, βρέθηκα αντιμέτωπος με διάφορα facts της γονεϊκότητας, ιδωμένα από τη δική του πλευρά.

Ένα από αυτά ήταν ο περίφημος ισχυρισμός του ότι «τα μωρά είναι επίμονα». Το λέει περισσότερο ως παρηγοριά παρά ως σύσταση λόγω της ικανότητας των βρεφών να επιμένουν και ως παρακίνηση για να ανησυχώ λιγότερο για όλα τα πράγματα που μπορούν και θα τους συμβούν.

Όσον αφορά τις απαγορεύσεις, μόνο κάτω από αρκετή δική μου πίεση ομολόγησε τελικά ότι δεν εμπιστεύεται τη «μωρουδιακή ομιλία» και δεν βλέπει το νόημα να μιλάει μωρουδίστικα. Προφανώς γι΄αυτό θεωρεί απόλυτα φυσιολογικό να μιλάει στα εγγόνια του για την αποστράγγιση των κοντινών χωραφιών ή τον σωστό τρόπο εγκατάστασης μιας σηπτικής δεξαμενής (!).

Πέραν αυτού, οι όποιες συμβουλές του περιορίζονταν σε διαβεβαιώσεις ότι όλα θα πάνε καλά, ή ίσως σε μια αυστηρή επίπληξη όταν ένα από τα παιδιά άνοιγαν το ψυγείο και ανακάτευσαν τα τρόφιμα.

Η απροθυμία του να δίνει συμβουλές

Δύο ήταν οι βασικοί λόγοι της απροθυμίας του να δίνει συμβουλές: ο πρώτος γιατί όλες οι ανεπιθύμητες συμβουλές που ο ίδιος και η μητέρα μου έλαβαν από τους προγόνους τους, αποδοκίμαζαν την οποιαδήποτε εκδήλωση αγάπης στα παιδιά ( αγκαλιές) πόσο μάλλον ουσιαστικές συζητήσεις. Μιλάμε για την αγροτική Ιρλανδία στις αρχές της δεκαετίας του 1970, μια εποχή όπου το να πέφτεις στο πάτωμα και να παίζεις με τα παιδιά σου θεωρούνταν, αν όχι «παράνομο», τουλάχιστον σημάδι ψυχικής ασθένειας.

Ο δεύτερος λόγος, είναι πως δεν πιστεύει ότι θα βοηθήσει η δική του συμβουλή.Ισχυρίζεται ότι το κυριότερο πράγμα που έμαθε από τη διαπαιδαγώγηση τόσων παιδιών είναι ότι δεν υπάρχουν μονοσήμαντες λύσεις. Έχοντας μάλιστα ένα επαρκές δείγμα για να εξάγει ασφαλή συμπεράσματα γύρω από την παιδική ανάπτυξη, κατέληξε στην τυχαιότητα.

Κάποια από παιδιά περπάτησαν στους εννέα μήνες, άλλα στα δύο χρόνια. Κάποια έτρωγαν τα πάντα, άλλα καθόλου. Κάποια έλεγαν ελάχιστες λέξεις μέχρι την ηλικία των τριών ετών, κι άλλα συνομιλούσαν κανονικά. Και όλοι μας στην πορεία αποδειχθήκαμε, βασικά, μια χαρά. Ο ισχυρισμός του, τότε όπως και τώρα, είναι ότι όποιος σας λέει ότι υπάρχει μόνο ένας τρόπος για να ηρεμήσει ένα παιδί - ή να του πει να φάει ή να κοιμηθεί ή να διαβάσει Σαίξπηρ – λέει παραμύθια ή θέλει κάτι να σας …πουλήσει. Και όχι απλώς ένα βιβλίο, αλλά κάτι ακόμα πιο δυσοίωνο: την ιδέα ότι πάντα κάνεις κάτι λάθος.

Υπάρχουν μέρες που εύχομαι να ήταν πιο εκδηλωτικός, αλλά συνειδητοποιώ ότι αυτό που πραγματικά θέλω είναι να μου πει τα κρυμμένα μυστικά που θα κάνουν τα πιο δύσκολα κομμάτια της γονεϊκότητας λιγότερο τρομακτικά. Αλλά όσο κι αν εξακολουθώ να επιθυμώ μια ασημένια σφαίρα που θα δώσει τέλος στις άγρυπνες νύχτες και τις ατελείωτες ώρες φαγητού, η καλύτερη συμβουλή που μου έχει δώσει είναι η …απουσία της. Αν έπρεπε να συμπυκνώσω την κοσμοθεωρία του σε μια αρχή, αυτή θα ήταν η μόνη πραγματική συμβουλή που δίνω στους γονείς μέχρι σήμερα: ξέρετε περισσότερα απ' όσα νομίζετε».

Ο ρόλος του πατέρα στη σύγχρονη οικογένεια

Συμβουλές για τη φροντίδα των ηλικιωμένων γονέων από την family expert Joanna Moorhead

«Κάποτε, εσείς ήσασταν αυτοί που ζητούσατε συμβουλές από τη μαμά και τον μπαμπά σας. Πρέπει να αγοράσετε καινούργιο σπίτι; Τι γνώμη είχαν για ένα σοβαρό θέμα που αφορούσε τα παιδιά σας ;

Αλλά κάποια στιγμή, συνήθως μεταξύ της δεκαετίας των 40 και των 60, η ισορροπία δυνάμεων αλλάζει. Σταδιακά, είναι αυτοί που χρειάζονται υποστήριξη και συμβουλές. Θα πρέπει να μετακομίσουν για να είναι πιο εύκολες οι μετακινήσεις τους; Πώς θα πρέπει να πουν στην αδελφή σας ότι δεν μπορούν να αντέξουν άλλο να φροντίζουν τα παιδιά της; Ή η μητέρα σας τηλεφωνεί για να συνεχίσει να λέει πόσο δύσκολος είναι ο πατέρας σας, τώρα που επιτέλους συνταξιοδοτήθηκε.

Κάθε οικογενειακή σχέση βρίσκεται πάντα σε εξέλιξη: αλλά αυτή η αλλαγή είναι πιο σημαντική από τις περισσότερες, επειδή νιώθετε ότι όλα τελειώνουν. Στο πιο ακραίο σημείο της, νιώθετε ότι είστε ο γονιός και εκείνοι το παιδί. Ακόμα και μια ανεπαίσθητη παραλλαγή όπως όταν βλέπετε τον γονιό σας να περιμένει από εσάς να πάρετε μια απόφαση μπορεί να σας αποσυντονίσει.

Πώς η γιαγιά και ο παππούς μπορούν να δημιουργήσουν έναν τρυφερό δεσμό με το μωρό

Όπως σε κάθε σχέση, το κλειδί είναι η επίγνωση: επίγνωση του εαυτού σας και του τι σημαίνει αυτή η αλλαγή για εσάς αλλά και επίγνωση των γονιών σας των αλλαγών που γίνονται στη ζωή τους.

Ας ξεκινήσουμε με το τελευταίο, καθώς η αλλαγή συνήθως προκαλείται από τη γήρανση των γονιών σας. Από τη δική τους οπτική γωνία, μετακινούνται από τη θέση του οδηγού του οικογενειακού αυτοκινήτου στην πίσω θέση. Αυτό συνοδεύεται από μια αίσθηση ανακούφισης, αλλά και φόβου: πρόκειται για απώλεια του ελέγχου, και οι άνθρωποι είναι προγραμματισμένοι να θέλουν τον έλεγχο, τουλάχιστον στη ζωή τους.

Από τη δική σας οπτική γωνία, έχετε φτάσει στην πλήρη ενηλικίωση δεν είστε σε καμιά περίπτωση παιδιά. Αυτή η συνειδητοποίηση συνοδεύεται επίσης από ανακούφιση και φόβο.

Η αλλαγή εξουσίας δημιουργεί χώρο για έναν νέο τρόπο να σχετίζεστε. Μπορεί να αισθάνεστε ότι οι γονείς σας είναι πολύ απαιτητικοί ή πολύ γκρινιάρηδες με αποτέλεσμα να νιώθετε ενόχληση ακόμα και θυμό απέναντί τους.

Όσο περισσότερο μπορείτε να ενστερνιστείτε την άποψή τους και όσο περισσότερο μπορείτε να συνειδητοποιήσετε τις πληγές που μπορεί να κουβαλάτε ακόμα για τον τρόπο με τον οποίο σας μεγάλωσαν οι γονείς σας, τόσο πιο εύκολη θα είναι αυτή η αναπροσαρμογή: τουλάχιστον θα έχετε μια αίσθηση του πού έχει τις ρίζες της.

Κάθε κατάσταση είναι διαφορετική, αλλά υπάρχουν ορισμένα σημαντικά σημεία που πρέπει να έχετε κατά νου. Το πρώτο είναι ότι, ό,τι κι αν συμβαίνει τώρα ή θα συμβεί στο μέλλον στη ζωή του ηλικιωμένου γονέα σας, δεν θα αποτελέσει ποτέ λόγο για να εγκαταλείψετε πολλά από τη δική σας ζωή, τα όνειρα και τις φιλοδοξίες σας. Έχετε μόνο μια ζωή και πρέπει να την απολαύσετε. Επίσης, αν εγκαταλείψετε υπερβολικά πολλά από τον εαυτό σας, θα αισθάνεστε αγανάκτηση κι αυτό θα αποτυπωθεί σε όλες τις σχέσεις σας, συμπεριλαμβανομένης και αυτής με τους γονείς σας. Θέστε λοιπόν τα όρια που χρειάζεστε, ζητήστε βοήθεια και εκφράστε τις ανάγκες/φόβους σας (αν όχι σε κάποιο άτομο, γράψτε τις σε ένα ημερολόγιο).

Να θυμάστε ότι, οι γονείς σας μεγαλώνουν και το ίδιο θα συμβεί με τον καιρό και σε σας. Ενθαρρύνετέ τους να βγαίνουν από το σπίτι, να περπατούν, να πηγαίνουν βόλτες ή εκδρομές. Τα γηρατειά είναι εν μέρει απώλεια, και μπορείτε να τους βοηθήσετε να την αναχαιτίσουν για όσο το δυνατόν περισσότερο διάστημα.

Παππούς χτενίζει υπομονετικά τη σύζυγό του - Το τρυφερό βίντεο που έγινε viral στο TikTok

Τέλος, όπως και με την ανατροφή των δικών σας παιδιών, το κλειδί για σχεδόν τα πάντα είναι να διασκεδάζετε μαζί. Σίγουρα, αυτό είναι πιο δύσκολο με τους ηλικιωμένους γονείς αλλά αναζητήστε τα πράγματα που απολαμβάνετε και οι δύο. Παρακολουθήστε μαζί παλιές ταινίες, πηγαίνετε βόλτες στο πάρκο, παίξτε τα επιτραπέζια παιχνίδια που σας άρεσαν πριν από χρόνια. Στην καλύτερη περίπτωση, το να είστε μαζί με τους γονείς σας καθώς γερνούν μπορεί να σας δώσει το περιθώριο να ξαναζήσετε ευτυχισμένες στιγμές από το δικό σας παρελθόν, καθώς και από το δικό τους».