Για πρώτη φορά αποχωρίστηκα το παιδί μου

Από τη στιγμή που ήρθε η κόρη μας στον κόσμο πριν 11,5 χρόνια δεν την αποχωριστήκαμε από το πλευρό μας ούτε λεπτό. Ούτε στιγμή. Ούτε δευτερόλεπτο. Σίγουρα θα αναρωτιέστε... "Δεν μπορεί. Θα την αφήσατε σε κάποια γιαγιά, σε κάποιον παππού για ένα βράδυ... Σε μια θεία, έστω βρε παιδί μου!". Η απάντησή μου, ίσως να σας σοκάρει. Όχι! Ποτέ.

Δεν μπορούσε να περάσει από το μυαλό μας το ενδεχόμενο να κάνουμε κάτι χωρίς να έχουμε το παιδί μας κοντά μας. Όχι από τύψεις, που ίσως να νιώθουν κάποιοι άλλοι γονείς, αλλά από ανασφάλεια. Δεν εμπιστευόμασταν σε κανέναν άλλο το παιδί μας, πέρα από τα δικά μας τα χέρια. Και τα δικά μας μάτια.

Το παιδί μας όμως, δεν είναι κτήμα μας. Δεν είναι περιουσία μας. Ναι, χρειάζεται καθοδήγηση στην αρχή. Χρειάζεται προσοχή. Χρειάζεται όρια. Ένα παιδί είναι ευθύνη. Να μην πάθει τίποτε. Να μην χτυπήσει. Να... να... να... τόσα και άλλα τόσα "να" έρχονται στο μυαλό μου που σίγουρα όσοι γονείς δεν έχουν αποχωριστεί τα παιδιά τους ούτε λεπτό, καταλαβαίνουν απόλυτα τι εννοώ.

Όλα αυτά βέβαια μέχρι πριν μερικές ημέρες. Που την αφήσαμε για πρώτη φορά στο χωριό. Ένα υπέροχο χωριό των Καλαβρύτων, το χωριό του άνδρα μου, με πολλά δέντρα, πλατάνια, έλατα, λίγο κόσμο και το ποτάμι να βρίσκεται μόνο μερικά μέτρα από το σπίτι.

Ουτοπία ακούγεται και ουτοπία είναι. Ένα όμορφο περιβάλλον που έχει χαρίσει υπέροχες αναμνήσεις στη Νικόλ κατά τα πρώτα παιδικά της χρόνια κάθε φορά που το επισκεπτόμασταν. Βόλτες μέσα στο ποτάμι, περιπάτους, επαφή με τα κατσικάκια, τα προβατάκια και τις κοτούλες του παππού και της γιαγιάς.

Οι λίγες μέρες άδεια που είχαμε πριν μια εβδομάδα μας οδήγησαν στο χωριό. Είχαμε να επισκεφθούμε τα πεθερικά μου από τον Αύγουστο του 2020. Βλέπετε ο κορονοϊός δε μας άφηνε πολλά περιθώρια για να ταξιδέψουμε.

Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής μαζί σας, κάθε φορά που η μικρή ζητούσε να μείνει στο χωριό, ήμουν εκείνη που έδειχνε αρκετά χαλαρή, έλεγε "ναι" και πέταγε το μπαλάκι στον μπαμπά που πάντα ήταν αρνητικός. (Εκ του ασφαλούς... καταλαβαίνετε!)

Να που αυτή τη φορά, ήρθε η στιγμή να πει ο μπαμπάς "ναι" με βαριά καρδιά και η μαμά να μείνει με ένα συναίσθημα που δεν περιγράφεται.

"Μαμά, να μείνω στο χωριό;

"Ό,τι πει ο μπαμπάς παιδί μου, εγώ δεν έχω πρόβλημα"

"Μπαμπά, να μείνω στο χωριό;"

"Θα δούμε Νικόλ, άσε με να το σκεφτώ"

Λίγο αργότερα ο μπαμπάς είπε το πολυπόθητο "Ναι" και η Νικόλ πέταξε στα σύννεφα που για πρώτη φορά θα έμενε μόνη της μακριά μας και εγώ άρχισα να νιώθω περίεργα μέσα μου.

"Θα με ζητά;", "Θα με θέλει κοντά της;", "Θα της λείψω;".

Με τούτα και με εκείνα, την αποχαιρετήσαμε την Κυριακή το απόγευμα, τη συμβουλέψαμε τι να προσέχει και τι όχι και την αφήσαμε πίσω μας. Έτσι. Για πρώτη φορά. Μου ήρθε να βάλω τα κλάματα. Κρατήθηκα. Στο μυαλό μου ήρθαν οι αναμνήσεις από την πρώτη φορά που την άφησα στον βρεφονηπιακό σταθμό.

Έτσι μοιάζει η πρώτη φορά και ίσως έτσι να μοιάζουν όλες οι πρώτες φορές. Την Κυριακή έκοψα τον δεύτερο ομφάλιο λώρο. Όχι, δεν έχουν μόνο έναν ομφάλιο λώρο τα παιδιά μας με εμάς τις μαμάδες, έχουν πολλούς. Και θα κόβεται ένας κάθε φορά που θα κάνει το παιδί ένα βήμα προς την ανεξαρτησία του. Προς την ελευθερία του. Προς τις επιλογές του. Τι; Δεν το ξέρατε; Ούτε και εγώ... Δεν το γράφει βλέπετε κανένα βιβλίο. Το έμαθα μόνη μου.

Ξέρω ότι περνάει καλά, ότι είναι χαρούμενη και γεμίζει με νέες αναμνήσεις και εμπειρίες. Αυτό το καλοκαίρι της εκτός από το "Πώς πέρασα στις διακοπές με τη μαμά και τον μπαμπά", θα έχει και το "Πώς πέρασα για πρώτη φορά μόνη μου στο χωριό με τον παππού και τη γιαγιά. Και τον θείο."

Λατρεύει τη γιαγιά και τον παππού της και λιώνει για τον θείο της.

Τι με καθησυχάζει; Το ότι ξέρω πως βρίσκεται σε καλά χέρια. Που θα την παρηγορήσουν αν νιώσει μόνη. Που θα την κάνουν να χαμογελάσει αν κάποια στιγμή νιώσει θλίψη. Που θα την αγκαλιάσουν αν χρειαστεί.

Για όλα λένε ότι υπάρχει η πρώτη φορά και για εμένα αυτή η πρώτη φορά αποδείχτηκε δύσκολη αλλά όχι μη διαχειρίσιμη. Όπως έχω πει και στο παρελθόν για τα παιδιά κάθε τι καινούριο είναι μια εμπειρία... για εμάς τους γονείς... προσαρμογή!