Γιατί σταμάτησα να γκρινιάζω και να λέω στο ακατάστατο παιδί μου να τακτοποιεί τα πράγματά του

Οσο σκληρά κι αν προσπαθήσει, όσο υπομονετικός κι αν είναι, κάποια στιγμή θα …λυγίσει και θα αρχίσει τη γκρίνια. 'Αλλωστε, για τα παιδιά ο γονιός κάθε φορά που ανοίγει το στόμα του να μιλήσει, γκρινιάζει. Έχουν πειστεί ότι οι γονείς τους απλά γκρινιάζουν για το παραμικρό!

Η Meredith Gordon το φιλοσόφησε το θέμα και αποφάσισε να δράσει διαφορετικά. Μη μπορώντας να δεχτεί και να ανεχτεί την αδιαφορία του γιου της κάθε φορά που του έλεγε να μαζέψει τα πράγματά του, άλλαξε τακτική.

«Εχω δοκιμάσει κάθε κόλπο που έχω διαβάσει – μέχρι και βιβλίο θα μπορούσα να γράψω- - για να πείσω το γιο μου να τακτοποιεί τα πράγματά του και το χάος που δημιουργεί με τα παιχνίδια του. Δοκίμασα διάφορες τακτικές, όπως ανταμοιβή αλλά και τιμωρία. Το αποτέλεσμα όμως ήταν απογοητευτικό.

Με ενόχλησε το γεγονός ότι είχα δύο επιλογές: να του γκρινιάζω μέχρι να αποφασίσει να συμμαζέψει ή να τα κάνω μόνη μου. Έτσι πήρα την απόφαση να κάνω ένα πείραμα.

Αναρωτήθηκα ποιο είναι το χειρότερο σενάριο: Να τα μαζεύω εγώ ή να παραμείνουν τα ρούχα του εκεί που τα αφήνει και να μην καθαρίσω στο δωμάτιό του;

Αποφάσισα να εφαρμόσω το δεύτερο. Δεν ήταν η καλύτερη ιδέα αλλά τουλάχιστον δεν ένιωθα ότι ήμουν η υπηρέτρια του παιδιού μου.

Το ότι του αρέσει να δημιουργεί χάος, δεν σημαίνει ότι πρέπει να το καθαρίσω κιόλας.

Έτσι, για μια εβδομάδα σταμάτησα να του λέω να τακτοποιεί τα παπούτσια του, δεν έστρωνα το κρεβάτι του, δεν πήρα τα ρούχα του από το πάτωμα. Δεν τακτοποίησα κανένα παιχνίδι, ούτε κάποιο από τα βιβλία του.

Δεν του γκρίνιαξα ούτε μια φορά, ούτε του είπα να τα μαζέψει. Όταν δεν έβρισκε τα παπούτσια του, δεν έψαχνα να του τα φέρω, λέγοντας ήρεμα ότι δεν ξέρω που τα έβαλε. Την πρώτη φορά χρειάστηκε μισή ώρα για να τα εντοπίσει!

Όταν έψαχνε καθαρά ρούχα και δεν έβρισκε αναγκάστηκε να φορέσει αυτό που βρήκε στο δωμάτιό του ακουμπισμένο σε μια καρέκλα.

Παρότι δεν μπορούσα να βλέπω αυτό το χάος, συνειδητοποίησα πόσο καλύτερα ένιωθα που δεν του γκρίνιαζα να κάνει πράγματα που ούτως ή άλλως δεν θα έκανε.

Ακόμα και σήμερα εξακολουθεί να μην στρώνει το κρεβάτι του, αλλά τακτοποιεί τα παπούτσια και τα ρούχα του. Ο χρόνος που σπαταλούσε κάθε φορά για να τα βρει αποδείχτηκε το καλύτερο κίνητρο για να γίνει λίγο πιο οργανωτικός.

Δεν ξέρω αν θα νιώσει ποτέ την ανάγκη να στρώσει το κρεβάτι του …Μέχρι τότε εγώ κλείνω την πόρτα του δωματίου του και συνεχίζω την ημέρα μου.

Είμαι η μητέρα του, όχι η υπηρέτριά του.

Το γεγονός ότι του αρέσει η ακαταστασία δεν σημαίνει ότι πρέπει εγώ να βάζω τάξη κάθε φορά στο δικό του χάος».