Τι δώρο θέλω για τα γενέθλιά μου; Λίγο χρόνο μόνη

Ο άνδρας μου με ρώτησε τι θέλω για τα γενέθλιά μου. Του είπα όπως πάντα «τίποτε». Ενώ διασκεδάζω όσο κανείς τα γενέθλια των άλλων, τα δικά μου, τα τελευταία χρόνια δεν θέλω να τα θυμάμαι. Θέλω να τα ξεχνώ.

Δέχομαι τα «χρόνια πολλά» του άνδρα μου, της κόρης μου και των γονιών μου. Μέχρι εκεί. Φέτος δεν σήκωσα ούτε ένα τηλέφωνο. Ή μάλλον σήκωσα, ναι. Από ανθρώπους που θυμήθηκαν μόνοι τους τα γενέθλιά μου. Που δεν τους το υπενθύμισε το Facebook (by the way τα έχω σβήσει από εκεί για αυτόν τον λόγο) και που ειλικρινά και χωρίς κάποια «υποχρέωση» με πήραν τηλέφωνο. Αυτά τα «χρόνια πολλά» που δεν κρύβουν από πίσω τους υποχρεώσεις ή πρέπει, αλλά αγάπη και ενδιαφέρον είναι τα μόνα που θέλω στη ζωή μου.

Όχι, ο λόγος που δεν θέλω να τα θυμάμαι δεν είναι γιατί φοβάμαι να μεγαλώσω. Δεν με ενοχλούν τα χρόνια που περνούν. Κάθε άλλο. Με κάνουν σοφότερη, καλύτερη και πιο ήρεμη. Το μόνο που θέλω να κάνω στα γενέθλιά μου είναι να μένω μόνη. Να ξυπνάω ό,τι ώρα θέλω, να μην ακούω «μαμά θέλω αυτό, εκείνο, το άλλο», να μην χρειάζεται να μαζέψω το σπίτι, να μην κάνω γενικότερα δουλειές, να μείνω απλά μόνη. Να απολαύσω την ησυχία του σπιτιού, το πρωινό δροσερό αεράκι, τον ζεστό μου καφέ, την αγαπημένη μου σειρά στην τηλεόραση χωρίς να με ενοχλεί κανείς.

Είναι ίσως η μόνη μέρα που αν ζητήσω τη μοναξιά ως δώρο, θα μου το προσφέρει η οικογένειά μου. Ποιος άλλωστε χαλά χατίρι σε μια εορταζόμενη...

Κάπως έτσι πέρασε η μέρα των γενεθλίων μου. Ήρεμα, γαλήνια, όμορφα, έχοντας αφήσει πίσω ό,τι τοξικό χαλούσε τη διάθεσή μου. Μπορεί να δούλευα το πρωί, να είχα να φροντίσω την άρρωστη κόρη μου, όμως το απόγευμα που γύρισε ο άνδρας μου, κατάφερα να περάσω λίγο χρόνο μόνη μου στο σπίτι.

Κοιμήθηκα, ξύπνησα, έφτιαξα έναν ελληνικό καφέ, τον απόλαυσα στην βεράντα όσο ένιωθα το δροσερό απογευματινό αεράκι στο πρόσωπό μου.

Έπειτα άρχισα να χαζεύω τον ουρανό, το φως της μέρας που χανόταν σιγά-σιγά, τα φώτα από τα διαμερίσματα των γύρω σπιτιών που άναβαν το ένα μετά το άλλο.

Σκεφτόμουν όλα αυτά τα χρόνια που έχουν περάσει, το τί έχω κάνει στη ζωή μου, τι έχω καταφέρει, ποιους στόχους έχω πραγματοποιήσει και τι θα ήθελα να μου φέρει το κοντινό μέλλον.

Ξέρετε; Όσο κλισέ και αν ακουστεί, το μόνο πράγμα που έχει σημασία είναι το τώρα. Το σήμερα. Αυτή η στιγμή. Δεν ξέρεις τι σου επιφυλάσσει το αύριο. Δεν ξέρεις αν θα καταφέρεις να κάνεις όσα ονειρεύεσαι στο μακρινό μέλλον.

Γι' αυτό από εδώ και πέρα υποσχέθηκα στον εαυτό μου να κάνω μικρά πράγματα κάθε φορά. Μικρά και λίγα. Δεν θέλω να κάνω όνειρα. Να φαντάζομαι το τι θέλω να κάνω/ζήσω πολλά χρόνια μετά. Θέλω να βάζω μικρούς στόχους, που θα καταφέρνω και θα απολαμβάνω.

Τι έχει για εμένα σημασία λοιπόν; Κατέληξα ότι αυτό που έχει περισσότερη σημασία για εμένα είναι η υγεία και η ευημερία της οικογένειάς μου. Ένα ήρεμο σπίτι. Ένα χαρούμενο και ευτυχισμένο παιδί. Ένας χαρούμενος ευτυχισμένος σύζυγος. Μία χαρούμενη και ευτυχισμένη μαμά.

Κάπως έτσι υποδέχομαι τα 39 μου! Με μια βαθιά ανάσα. Ένα χαμόγελο στα χείλη. Και μια μεγάλη αγκαλιά του άνδρα μου και του παιδιού μου.