Έχω τύψεις αλλά δεν μετανιώνω που πάντα έβρισκα χρόνο για μένα

Πριν από χρόνια πριν κάνω παιδιά, δούλευα στο Coors Fitness Center. Θυμάμαι μια όμορφη κοκκινομάλλα μαμά μαζί με το αξιολάτρευτο ξανθό αγόρι της, να έρχονται συχνά μαζί.

Πάντα έδειχνε χαρούμενος που έρχονταν στον παιδικό σταθμό του γυμναστηρίου αλλά κάθε φορά που η μαμά προσπαθούσε να τον αφήσει για να πάει προπόνηση, άρχιζε να κλαίει. Θυμάμαι να παρακολουθώ με δέος, κάθε μέρα, το ίδιο σκηνικό: τη μαμά έξω από την πόρτα και τον γιο της να κλαίει με λυγμούς.

Αν δεν φροντίσω εγώ τον εαυτό μου, ποιος θα το κάνει;

Μάλιστα, θυμάμαι μια φορά που με ρώτησε γεμάτη αγωνία: «Θα μπορέσω ποτέ να προπονηθώ ξανά;»

Αυτή η επαναλαμβανόμενη σκηνή με τρόμαξε. Ορκίστηκα ότι τα παιδιά μου, αν αποκτούσα, δεν επρόκειτο να επηρεάσουν τις προτεραιότητές μου. Μια αφελής δήλωση, το ξέρω, αλλά παρακολουθώντας τον αγώνα της σίγουρα άλλαξε τον τρόπο που έβλεπα τη γονεικότητα.

Όταν έμεινα έγκυος, γυμναζόμουν μέχρι την τελευταία μέρα πριν γεννήσω και αμέσως μετά από τις δύο καισαρικές τομές.

Δεν καυχιέμαι. Ορισμένες γυναίκες δεν μπορούν να τον κάνουν και το καταλαβαίνω. Στην πραγματικότητα δεν αισθάνομαι καθόλου καλά που το παραδέχομαι , καθώς ο γιος μου ήταν μόλις 6 εβδομάδων. Τον άφησα στην μπέιμπι σίτερ και μόνο όταν έφτασα στη δουλειά θυμήθηκα ότι δεν τον είχαν καν φιλήσει για αντίο. Τι μάνα ήμουν!

Δεν άλλαξα τον τρόπο που έτρωγα ενώ θήλαζα για 9 μήνες. Οσο για την κόρη μου, άρχισε να μεγαλώνει και να ευδοκιμεί περισσότερο αφού σταμάτησα να τη θηλάζω.

Τι σημαίνει να «απολαμβάνεις την κάθε στιγμή» όταν είσαι γονιός

Έχω τύψεις,αλλά δεν μετανιώνω που πάντα έβρισκα χρόνο για μένα.

Τα παιδιά μου με έβλεπαν να δίνω προτεραιότητα στη γυμναστική, να επιλέγω κυρίως υγιεινά τρόφιμα και να διαβάζω ή να γράφω ημερολόγιο (μερικές φορές στη μέση της ημέρας). Έμαθαν από μικρά τι σημαίνει « χρόνος για τη μαμά» και ότι μερικές φορές η μαμά δεν ήταν διαθέσιμη για παράπονα, αιτήματα, φαγητό ή άλλες μη απειλητικές για τη ζωή ανάγκες. Δεν μετανιώνω που τα άφηνα έξω από την κρεβατοκάμαρά μας μερικές φορές, ώστε «η μαμά και ο μπαμπάς να έχουν τον δικό τους χρόνο».

Έμαθαν από νωρίς να διασκεδάζουν και μόνα τους.

Ακούγομαι εγωίστρια, το ξέρω.

Είμαι τυχερή, κι αυτό το ξέρω.

Όμως, τα μικρά γεγονότα της ζωής μας διαμορφώνουν αυτό που γινόμαστε στην πορεία. Κι εγώ, βλέποντας εκείνη τη μαμά με τον γιο της, γνώριζα τι δεν ήθελα ( να γίνω).

Ίσως βοήθησε επίσης το γεγονός πώς τα παιδιά μου ήρθαν αργότερα στη ζωή μου, επομένως είχα τον χρόνο να κάνω πράγματα που ήθελα, όπως να απολαύσω την ελευθερία μου.

Η ουσία είναι ότι δεν νομίζω ότι τα παιδιά μου υπέφεραν επειδή επέλεξα να δώσω προτεραιότητα στον εαυτό μου. Ελπίζω να αποτέλεσα καλό παράδειγμα.

Και τα δύο αθλούνται τακτικά, από επιλογή.

Ο γιος μου τρέφεται υγιεινά ενώ η κόρη μου λατρεύει τη ζάχαρη. Και οι δύο είναι ανεξάρτητοι. Τους άφησα να διαβάσουν αυτό το άρθρο και συζητήσαμε για το ποιοι θα μπορούσαν να είναι αν είχαν μεγαλώσει σε διαφορετικό σπίτι, με διαφορετική μητέρα.

Ρώτησα πώς τους επηρέασε βλέποντας τη μαμά τους να βάζει προτεραιότητες. Δεν δίστασαν. Και ιι δύο ήταν ευγνώμονες για το παράδειγμα που είχαν και είναι πεπεισμένοι ότι τους επηρέασε θετικά.

«Μου πήρε δύο χρόνια για να καταλάβω τη σημασία της αυτοφροντίδας»

Ελπίζω να δώσω ενθάρρυνση στις μητέρες που αγωνίζονται να δικαιολογήσουν την επιθυμία να αφιερώσουν χρόνο για τον εαυτό τους. Δεν είναι εγωιστικό. Στην πραγματικότητα είναι αναγκαίο... Νομίζω ότι είναι απαραίτητο αν θέλετε να μεγαλώσετε αυτάρκη, ανεξάρτητα και υγιή παιδιά.

Εάν δεν έχουν ένα μοντέλο αυτοφροντίδας, πώς θα μάθουν να το κάνουν για τον εαυτό τους;

Στην ουσία, επιβάλλεται να μοντελοποιείτε την αυτοφροντίδα και να δίνετε προτεραιότητα στον εαυτό σας.

Κάντε το χωρίς να ζητάτε συγγνώμη.

^{ελεύθερη απόδοση από denvermomcollective.com}