Ξέρω ότι στιγμές σαν κι αυτές σύντομα θα τελειώσουν

Σύντομα, θα είναι αρκετά μεγάλη για να μπορώ να τη στηρίζω στον γοφό μου.

Το οποίο είναι ειρωνικό, διότι μέχρι τώρα, είναι αγκιστρωμένη πάνω μου σε αυτό το συγκεκριμένο σημείο.

Θα είσαι πάντα το μικρό μου αλλά ανυπομονώ να σε δω να μεγαλώνεις

Το σώμα μου ήταν το κρεβάτι της, το μεταφορικό της μέσο, η άνεσή της, το καταφύγιό της.

Αλλά τώρα, μεγαλώνει και νιώθω το βάρος του σώματός της και του χρόνου που περνάει πολύ γρήγορα.

Ποτέ δεν ήταν έτσι.

Πάντα αιωρούνταν, σαν φτερό στα χέρια μου, μια προέκταση του εαυτού μου.

Ο χρόνος σταμάτησε όταν ήταν μωρό στην αγκαλιά μου. Είναι δύσκολο να το …"καταπιείς" αυτό.

«Οι αγκαλιές δεν είναι πια το ίδιο συχνές. Κάποιες μέρες πρέπει να τις ζητήσω»

Ακόμα την κουβαλάω.

Αλλά όχι τόσο συχνά.

Περπατάει και χοροπηδάει τώρα, είναι τόσο αυτόνομη. Δεν χρειάζεται να ακουμπά στα πόδια μου για να τη βοηθήσω να χορέψει ή στα χέρια μου για να τη βοηθήσω να πηδήξει.

Γίνεται – είναι - ανεξάρτητη και νιώθω την αρχή του τέλους τού να κουβαλάω το κοριτσάκι μου…

Έτσι, τώρα, όταν έρχεται δίπλα μου και απλώνει τα παιδικά της χεράκια στον αέρα, ανεξάρτητα από το πόσο απασχολημένη είμαι ή τι κάνω, την παίρνω στην αγκαλιά μου και τη στηρίζω στον γοφό μου.

Προσπαθώ να θυμάμαι ότι μια μέρα στο εγγύς μέλλον, θα είναι η τελευταία φορά που θα την κρατήσω στον γοφό χωρίς όμως να γνωρίζω πότε θα γίνει αυτό.

Δεν θα υπάρξει προειδοποίηση ούτε συγκεκριμένη ημερομηνία, θα το ξέρω μόνο όταν συμβεί και μέχρι τότε θα είναι πολύ αργά για να απολαύσω την τελευταία φορά.

«Μεγαλώνεις γρήγορα παιδί μου»

Ξέρω πολύ καλά πως με χρειάζεται λιγότερο απ' ό,τι χθες και περισσότερο σήμερα απ' ό,τι θα με χρειαστεί ποτέ ξανά.

^{ελεύθερη απόδοση από Instagram@littlejemmings}