Μην μου λες πως ο χρόνος είναι ίδιος για όλους… Λες ψέματα!

Δηλαδή: Το ένα λεπτό είναι 60 δευτερόλεπτα, η μία ώρα εξήντα λεπτά κοκ. Και διαρκεί το ίδιο. Για όλους. Ψέματα.

Ρωτήστε έναν μπαμπά που έχει χωρίσει και θα σας πει την αλήθεια… Οι δυο μέρες περνούν σαν ανάσα. Πότε είναι Παρασκευή και πότε Κυριακή δεν το παίρνεις χαμπάρι. Θες να σπάσεις τα ρολόγια… Λες «όχι ρε, δεν μπορεί να περνάει τόσο γρήγορα ο χρόνος!». Ναι, αυτός ο ίδιος χρόνος που μέχρι να ξαναπεράσει και να έρθει το… μεθεπόμενο Σαββατοκύριακο, δεν περνάει με τίποτα… Πώς είναι ίδιος για όλους λοιπόν;

Πώς είναι ίδιος για τον μπαμπά και το παιδί που πρέπει να μετρήσουν πάλι αντίστροφα για να βρεθούν; Ξέρεις τι είναι να μετράς αντίστροφα για να περάσει η ζωή σου; Δεν ζεις…. Απλά περιμένεις. Ζεις περιμένοντας. Περιμένεις, επιβιώνοντας. Απλά επιβιώνοντας.

Κι αυτός ο αποχωρισμός… Αυτός της Κυριακής. «Θα συνηθίσεις» σου λένε. Δεν συνηθίζεται, λες στον εαυτό σου… Κι έχεις δίκιο εσύ. Απόλυτο.

Κάθε φορά το ίδιο συναίσθημα. Κάθε φορά ο ίδιος καημός. Μια πόρτα να κλείνει. Κι ένα χαμόγελο που καμουφλάρει τον πόνο… Και από σένα κι από το παιδί. Όχι ψεύτικο χαμόγελο αλλά εύθραυστο… Τόσο που γίνεται χίλια κομμάτια, μόλις κλείσει η πόρτα… Και μαζί το μέλι δηλητήριο. Κάθε Κυριακή απόγευμα, ό,τι καιρό και να έχει για τους άλλους για κάποιους έχει καταιγίδα… Μαύρα σύννεφα παντού. Παντού, εντός σου…

Και μετά τα μηνύματα. Του «ισχυρού». Δεν θα το ξανακάνεις έτσι, δεν αυτό, δεν εκείνο… Και εσύ, εκεί, να ψάχνεις υπομονή… Υπομονή μέσα στην πίκρα σου. Υπομονή για να μην δώσεις το δικαίωμα να σου στερήσει το αυτονόητο…

Μεγάλη εκπαίδευση να είσαι χωρισμένος μπαμπάς. Αν τα καταφέρεις μπορείς να τα καταφέρεις ΟΛΑ. Και δεν έχεις δικαίωμα να μην τα καταφέρεις…

Δεκαπέντε μέρες… Δεκαπέντε χαμένες μέρες από τη ζωή σου! Κι άλλες δεκαπέντε μετά… Γιατί βλέπεις, ο Νομοθέτης μάλλον δεν ήταν μπαμπάς. Και δεν ήξερε ότι ένα παιδί έχει την ίδια ανάγκη να βλέπει και τους δύο γονείς του το ίδιο! Να έχει ισορροπία… Και το παιδί και ο γονιός! Και κυρίως να ζει κανονικά και μετά τον χωρισμό. Οι σύζυγοι χωρίζουν, όχι το παιδί από τον γονιό…

Θα το ξαναπώ άλλη μια φορά: Μην τιμωρείτε τους γονείς και κυρίως τους μπαμπάδες που θέλουν να παραμείνουν μπαμπάδες… Μην τους τιμωρείτε για την ευαισθησία τους. Μην τους τιμωρείτε γιατί αγαπάνε το παιδί τους και ζητούν το αυτονόητο, το προφανές, το δίκαιο… Να το έχουν όσο και ο άλλος γονιός… Μην τους κάνετε «μπαμπάδες με ραντεβού». Είναι σκληρό, είναι αισχρό και κυρίως είναι οδυνηρό. Και για τον γονιό και για το παιδί.

Νίκος Συρίγος
Διευθυντής του Onsports.gr / Ραδιοφωνικός παραγωγός στον ΜΟΥΣΙΚΟΣ 98,6

Περιμένω τις εντυπώσεις σου στον προσωπικό μου λογαριασμό στο Instagram.