Γιατί πρέπει να αφήνουμε τα παιδιά μας λυπημένα;

Σαν γονείς, από τη φύση μας θέλουμε να κάνουμε τα πάντα ώστε τα παιδιά μας να είναι χαρούμενα, πόσο μάλλον όταν ειναι στεναχωρημένα.

Ωστόσο, βοηθώντας τα παιδιά να αναγνωρίσουν και να διαχειριστούν τα συναισθήματά τους, είναι σημαντικό κομμάτι της ανάπτυξής τους και κάτι που δεν πρέπει να «ακυρώσουμε» προσποιούμενοι ότι όλα είναι καλά.

Θυμόσαστε την ταινία «Τα μυαλά που κουβαλάς;»

Αν έχετε δει την ταινία μαζί με τα παιδιά σας, σίγουρα θυμόσαστε την 11χρονη Riley και τη χαρά που προσπαθούσε να την κρατά χαρούμενη, ό,τι και αν συνέβαινε στη ζωή της. Όσες αλλαγές και αν ερχόντουσαν για να αντιμετωπίσει... ακόμη και με τη θλίψη.

Ο ρόλος της θλίψης γίνεται σημαντικός και εκείνος που στο τέλος αν τη ζήσει θα της φέρει την χαρά.

Πρέπει να αφήνουμε τα παιδιά μας να λυπούνται;

Σύμφωνα με την Dr Susan David, ψυχολόγο και μαμά δύο παιδιών, ναι! Όπως η ίδια αναφέρει στο babyology.com, είναι ζωτικής σημασίας να διδάξουμε στα παιδιά μας τα συναισθήματα.

«Η ικανότητα των παιδιών μας να αντιληφθούν τα συναισθήματα μέσα από την καθημερινότητά τους αποτελεί το θεμέλιο της ανθεκτικότητας, της χαλάρωσης, της ευημερίας, της αυτορρύθμισης...»

Εάν το παιδί σας λυπάται επειδή δεν το κάλεσε στο πάρτι γενεθλίων που κάνει ένα παιδί από την τάξη ή κανείς δεν παίζει μαζί του, είναι φυσικό να θέλετε να το βοηθήσετε ή να λύσετε το πρόβλημα. Αλλά αυτό δεν θα το βοηθήσει πραγματικά.

«Τα παιδιά μας αισθάνονται πόνο - ίσως εμείς να μην αισθανόμαστε τον ίδιο πόνο, αλλά αισθάνονται ζήλια ή θυμό ή θλίψη και με τις καλύτερες προθέσεις συχνά αυτό που προσπαθούμε να κάνουμε εμείς σαν γονείς είναι να προσπαθήσουμε να βοηθήσουμε τα παιδιά μας να αισθάνονται καλά. Αυτό που κάνουμε όμως, όταν αντιδρούμε με αυτόν τον τρόπο είναι ότι παίρνουμε πραγματικά από τα παιδιά μας την ικανότητα να μάθουν μερικά σημαντικά πράγματα, που αργά ή γρήγορα θα έρθουν αντιμέτωπα αργότερα στην ενήλικη ζωή τους!», αναφέρει η Susan.

Εμείς οι γονείς, το μόνο που καταφέρνουμε να κάνουμε είναι απλά το συναίσθημα να περάσει. Χωρίς να το νιώσει πραγματικά. Χωρίς να το καταλάβει. Χωρίς να προσπαθήσει μόνο του να δώσει κάποιες απαντήσεις.

«Δεν έχουν την ευκαιρία τα παιδιά να αναγνωρίσουν ότι αυτή είναι η θλίψη και ότι έτσι νιώθει κάποιος όταν λυπάται!».

Τι μπορούν να κάνουν οι γονείς για να βοηθήσουν;

Εκτός από το να βοηθήσετε τα παιδιά σας να εξοικειωθούν με τα συναισθήματά τους, η Susan συνιστά να βοηθήσετε τα παιδιά σας να τα αναγνωρίζουν αυτά τα συναισθήματα από την ηλικία των δύο ή τριών ετών.

Έτσι την επόμενη φορά θα είναι θλιμμένο, προσπαθήστε να ακούσετε τι έχει να πει και επιτρέψτε του να νιώσει ο, τιδήποτε αισθάνεται. Θα είναι δύσκολο αφήσετε τη θλίψη να περάσει -γονιός είστε- αλλά λίγη θλίψη δεν είναι κάτι κακό, είναι κάτι πολύ καλύτερο από το κακό.