Ας βάλουμε ένα τέλος στη βία κατά των παιδιών

Εκατομμύρια παιδιά σε όλο τον κόσμο, υποφέρουν από κάθε μορφής κακομεταχείριση: φυσική, ψυχική, συναισθηματική.

Ειδικά σε περιοχές που ξεσπούν ένοπλες συγκρούσεις, τα πιο ευάλωτα μέλη των κοινωνιών είναι τα παιδιά και υφίστανται περισσότερο απ΄όλους τις συνέπειες του πολέμου.

Οι έξι πιο συχνές παραβιάσεις είναι η στρατολόγηση μικρών παιδιών, οι δολοφονίες, η σεξουαλική βία, οι απαγωγές, οι επιθέσεις σε σχολεία και νοσοκομεία και η άρνηση πρόσβασης σε ανθρωπιστική βοήθεια.

Τα τελευταία χρόνια, σύμφωνα με τα Ηνωμένα Έθνη, ο αριθμός των παραβιάσεων που διαπράττονται σε βάρος παιδιών έχει αυξηθεί, σε πολλές εμπόλεμες ζώνες.Είναι κοινή παραδοχή ότι πρέπει να ληφθούν άμεσα μέτρα για την προστασία των 250 εκατομμυρίων παιδιών που ζουν σε χώρες και περιοχές που πλήττονται από συγκρούσεις.

Προστασία παιδιών

Πρέπει να γίνουν περισσότερα για την προστασία των παιδιών από τη στόχευση βίαιων εξτρεμιστών, για την προώθηση του διεθνούς ανθρωπιστικού δικαίου και του δικαίου των ανθρωπίνων δικαιωμάτων καθώς και για την προάσπιση των παραβιάσεων των δικαιωμάτων των παιδιών.

Η Ατζέντα 2030 για τη Βιώσιμη Ανάπτυξη περιλαμβάνει έναν συγκεκριμένο στόχο για τον τερματισμό όλων των μορφών βίας κατά των παιδιών, της κακοποίησης, της παραμέλησης και της εκμετάλλευσης τους, ωστόσο το ζητούμενο είναι πώς θα εφαρμοστούν και πόσο άμεσα θα είναι τα αποτελέσματα.

Κακοποίηση παιδιών

Η κακοποίηση και η παραμέληση του παιδιού επηρεάζει τη σωματική και ψυχική υγεία του κατά τη διάρκεια τόσο της παιδικής όσο και της ενήλικης ζωής του.

Αποτελεσματική πρωτογενής πρόληψη της κακοποίησης και παραμέλησης παιδιού είναι να ληφθούν τα απαραίτητα μέτρα, ώστε να αποφευχθεί πριν ακόμα συμβεί. Η δευτερογενής πρόληψη έγκειται στην αναγνώριση των περιστατικών που έχουν ήδη συμβεί και στη λήψη μέτρων ώστε να αποφευχθεί η επαναθυματοποίηση, ενώ η τριτογενής πρόληψη αφορά τη στήριξη θυμάτων που ήδη υποφέρουν.

Ωστόσο, το πραγματικό μέγεθος του προβλήματος της κακοποίησης και παραμέλησης των παιδιών παραμένει άγνωστο. Συγκεκριμένα, υπολογίζεται ότι έως και τέσσερα στα πέντε θύματα κακοποίησης και παραμέλησης δεν είναι γνωστά στις αρμόδιες υπηρεσίες προστασίας του παιδιού. Επομένως, τα περισταστικά που γνωρίζουμε αποτελούν μόνο την κορυφή του παγόβουνου και ως αποτέλεσμα οδηγούμαστε στην υποεκτίμηση του πραγματικού μεγέθους του προβλήματος.

Μέχρι σήμερα, η καταγραφή τέτοιου είδους περιστατικών πραγματοποιείται κυρίως από κοινωνικές υπηρεσίες και υπηρεσίες προστασίας του παιδιού. Ωστόσο, τα περιστατικά κακοποίησης και παραμέλησης παιδιών συχνά γίνονται αντιληπτά από πολλές υπηρεσίες και σε άλλους τομείς, πέραν των κοινωνικών υπηρεσιών, επισημαίνοντας την ανάγκη για πολυτομεακή και διεπιστημονική απόκριση απέναντι στο πρόβλημα.

Για το λόγο αυτό, κάθε επαγγελματίας που εργάζεται με ή/και για παιδιά, κάθε φορά που αντιλαμβάνεται απειλή για την ασφάλεια ενός παιδιού, έχει την υποχρέωση να προβαίνει σε αναφορά των ανησυχιών του στις αρμόδιες αρχές. Παρόλα αυτά, σύμφωνα με έρευνα του Ινστιτούτου Υγείας του Παιδιού, οι επαγγελματίες εκτιμούν ότι στην Ελλάδα συλλέγονται δεδομένα, αλλά όχι συστηματικά, ούτε σε εθνικό επίπεδο. Τα εργαλεία και η μεθοδολογία συλλογής των δεδομένων διαφέρουν κατά περίπτωση και τα διαθέσιμα δεδομένα δεν είναι συγκρίσιμα μεταξύ τους.

Η 4^η Ιουνίου καθιερώθηκε με απόφαση της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ ως Διεθνής Ημέρα Κατά της Επιθετικότητας εναντίων των Παιδιών το 1983. Αφορμή ήταν η επιθετικότητα του ισραηλινού κράτους κατά μεγάλου αριθμού παιδιών παλαιστινιακής καταγωγής.