Τα παιδιά μου τελειώνουν το σχολείο κι ένα κομμάτι του εαυτού μου νιώθει απέραντη θλίψη

Σαν χθες ήταν που βοηθούσα τα τρία παιδιά μου να ετοιμαστούν για την πρώτη τους μέρα στο σχολείο.

Το ένα ήταν μαθητής Δ' Δημοτικού, το δεύτερο μαθητής Β' Δημοτικού και το τρίτο πήγαινε στο νηπιαγωγείο.

Έκλαψα όταν τα άφησα όλα στο σχολείο και τουλάχιστον τα μισά από αυτά τα δάκρυα ήταν χαράς και ανακούφισης μαζί. Εκτός από μερικά Σαββατοκύριακα, ποτέ δεν είχα έξι ώρες για τον εαυτό μου κατά τη διάρκεια της ημέρας από τότε που γεννήθηκε το μεγαλύτερο παιδί μου.

Πλέον είχα λίγο χρόνο – και χώρο – για να αναπνεύσω και να καταλάβω ποια θα ήταν η επόμενη φάση της ζωής μου. Ίσως άρχιζα να γράφω ένα βιβλίο, να βάψω τα ντουλάπια της κουζίνας ή να μάθαινα ιταλικά.

Αλλά ήμουν και λίγο συγκινημένη γιατί, για πολύ καιρό, ήμουν σπίτι πάντα με ένα μικρό παιδί που με χρειαζόταν. Έτσι ήταν η ζωή μου και ήταν αυτό που ήξερα να κάνω.

Έπρεπε πλέον να προσαρμοστώ στα νέα δεδομένα.

Τα οποία άλλαξαν ξανά όταν τα δύο παιδιά μου πήγαν στο Γυμνάσιο και το τρίτο στο Δημοτικό. Όλοι είχαν ελαφρώς διαφορετικές ώρες άφιξης και αναχώρησης και υπήρχαν τόσες πολλές διαφορετικές εκδηλώσεις, τόσα έγγραφα για υπογραφή και μηνύματα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου για ανάγνωση, που είχα χάσει τη …μπάλα.

Υπήρχαν μέρες που οδηγούσα στο δρόμο και ξεχνούσα πού βρισκόμουν και τι έπρεπε να κάνω. Πολλές φορές αναρωτιόμουν αν έστειλα το email σε λάθος δάσκαλο για το λάθος παιδί. Μια φορά θυμάμαι ότι επικοινώνησα με λάθος σχολείο για να ενημερώσω ότι το παιδί μου ήταν άρρωστο.

Ήθελα απλώς να τελειώσουν όλα.

Ο μεγάλος γιος μου αποφοίτησε το 2021 και ήμουν τόσο χαρούμενη γιατί μειώθηκε η πίεση που ένιωθα. Δεν έπρεπε πλέον να ανησυχώ για τις επιδόσεις του, το διάβασμα , τις εργασίες του. Υπήρχαν επίσης λιγότερα email για ανάγνωση και λιγότερες σχολικές εκδηλώσεις για παρακολούθηση. Είχα πλέον να ελέγχω μόνο τις επιδόσεις των δύο παιδιών μου και η κατάσταση ήταν πιο διαχειρίσιμη.

Αλλά αυτό το αίσθημα ανακούφισης ήταν φευγαλέο. Η κόρη μου ήταν ξαπλωμένη δίπλα μου στον καναπέ χθες, όταν μου θύμισε ότι ήταν ώρα να πάω στο σχολείο.

Τότε συνειδητοποίησα ότι φέτος θα τελειώσει και αυτή και ότι πλέον θα πηγαινοέρχομαι μόνο για το ένα παιδί μου.

Και πριν το καταλάβω, δεν θα πηγαίνω καν στο σχολείο. Δεν θα κάνουμε συζητήσεις στο αυτοκίνητο κατά την επιστροφή, δεν θα μοιραζόμαστε τα πειράγματα στο πρωινό, ούτε θα τους λέω «σ’αγαπώ» και να έχουν μια υπέροχη μέρα.

Δεν θα τους βγάζω για παγωτό την Παρασκευή. Δεν θα «στοιβάζονται» οι φίλοι τους στο αυτοκίνητο για να τους επιστρέψω σπίτι τους μας κι εγώ να κρυφακούω τις συνομιλίες τους.

Πριν από λίγα χρόνια έκανα κυριολεκτικά ό,τι μπορούσα για να κρατήσω το κεφάλι μου πάνω από το νερό και τώρα να , είμαι εδώ, κι εύχομαι να υπήρχε τρόπος να επιβραδύνω την ταχύτητα του χρόνου ώστε να απολαύσω περισσότερο τον ποιοτικό χρόνο με τα παιδιά μου.

Ξέρω ότι έχω ακόμα λίγα χρόνια, αλλά γνωρίζω επίσης πόσο γρήγορα θα περάσουν κι αυτά.

Ξέρω επίσης, ότι αυτή είναι η φυσιολογική εξέλιξη των πραγμάτων, το γνώριζα από όταν έγινα μητέρα αλλά αυτό δεν μειώνει τη θλίψη που νιώθεις όταν μεγαλώνουν τα παιδιά σου.

Αυτή τη θλίψη κανείς δεν μπορεί να την εξαφανίσει.

Πηγή: scarymommy.com