«Μαμά, θα με έκανε χαρούμενο να παίζαμε μαζί!»

Ο χρόνος χωρίζεται ιδανικά σε τρία οχτάωρα, ποτέ όμως δεν είναι ίση η μοιρασιά. Ποτέ δεν κοιμάμαι όμως οχτώ ώρες, είναι πολλές, δεν προλαβαίνω. Ποτέ δεν εργάζομαι οχτώ ώρες, είναι πολύ λίγες και αυτά που έχω να κάνω καθημερινά είναι πολλά.

Για να μην μιλήσω για τις ώρες που περνάω στην κίνηση ή τις ώρες που μου «τρώνε» οι δουλειές του σπιτιού. Το παιδί μου είναι τεσσάρων ετών, είναι μοναχοπαίδι και έχει ανάγκη να παίζουμε μαζί. Τα Σαββατοκύριακα είναι αποκλειστικά αφιερωμένα σε εκείνον, αλλά τις υπόλοιπες ημέρες της εβδομάδας, πνίγομαι κάπου ανάμεσα στις δικογραφίες (δικηγόρος γαρ), στις κατσαρόλες, στην Πατησίων κολλημένη για ώρες, και στα ξεσκονόπανά μου.

Πριν λίγο καιρό, είχα γυρίσει σπίτι, είχα μαγειρέψει, είχαμε φάει, και έπειτα έκατσα να ασχοληθώ με μια υπόθεση που ήταν επείγουσα, γιατί την επόμενη μέρα είχα δικαστήριο. Ο γιος μου, ο Χρήστος, ήρθε και μου ζήτησε να παίξουμε μαζί. Εγώ του απάντησα «δεν γίνεται σήμερα», και του υποσχέθηκα την επόμενη μέρα, όταν θα γυρνούσα από τη δουλειά, να τον πάω στην παιδική χαρά.

Τότε εκείνος πήγε απογοητευμένος στο δωμάτιό του και έπαιξε με τα δεινοσαυράκια του. Ύστερα από λίγο ήρθε ξανά και μου είπε επί λέξει:

«Μαμά, θα με έκανε χαρούμενο να παίζαμε μαζί!»

Και τότε έκλεισα όλους τους φακέλους που είχα μπροστά μου, τον πήρα αγκαλιά, του έδωσα ένα τεράστιο φιλί, και του είπα: «Έχεις δίκιο, πάμε να παίξουμε λατρεία μου!»

Εκείνη τη στιγμή ένιωσα ότι όλη αυτή η χαρτούρα, ήταν ο εχθρός μου. Ένα από τα πολλά πράγματα που με κρατάνε μακριά από το πλάσμα μου, το θαύμα μου, το πιο αγαπημένο μου μικρό ανθρωπάκι στον κόσμο.

Ύστερα κατάλαβα ότι δεν φταίει καμιά δουλειά, όσο απαιτητική κι αν είναι, που στερούμαι εγώ ή εσύ, ώρες από τις στιγμές που περνάμε στο πλευρό των παιδιών μας. Φταίει που δεν τα ακούμε, φταίει που πιστεύουμε σε μια τέλεια ζωή που είναι ουτοπική, φταίει που χωρίζουμε τον χρόνο μας σε λανθασμένα οχτάωρα!

Πόσο όμορφο θα ήταν και εμείς οι ενήλικες να ονοματίζουμε τα συναισθήματά μας;

Ο γιος μου, είναι τεσσάρων ετών, και μου είπε ότι θα τον έκανε χαρούμενο να παίζαμε μαζί. Πόσο καιρό έχω να πω εγώ σε κάποιον ότι κάτι με κάνει χαρούμενη, ή λυπημένη, ή με κάνει να νιώθω ματαίωση, ή με πληγώνει, με θυμώνει, με αγανακτεί;

Αυτή η φράση που μου είπε ο γιος μου, με έκανε να αναθεωρήσω... Γιατί κρυβόμαστε πίσω από «δικογραφίες» ή ό,τι άλλο μας κρατά μακριά από τις μοναδικές στιγμές που έρχονται και φεύγουν από μπροστά μας; Ο καθένας έχει το δικό του «κάτι» που τον κρατά μακριά από τις στιγμές, και χώνεται εκεί μέσα ζώντας με δικαιολογίες. Ο χρόνος δεν προϋπάρχει, δημιουργείται!

«Συγγνώμη, γιε μου, που δεν σε έκανα να δεις την αγάπη μου».

Την αγάπη μας δεν πρέπει μόνο να την νιώθουν τα παιδιά μας, πρέπει να την βλέπουν, να την αγγίζουν, να είναι τόσο ευδιάκριτη, τόσο ζωντανή, τόσο ισχυρή, που να μην χωράει στο μυαλουδάκι τους κανένα περιθώριο αμφιβολίας!