Κι όμως η αγάπη της οικογένειας ζει για πάντα

Το καλοκαίρι πήγα στο νησί μου, την Ικαρία, όπως κάθε χρόνο. Επισκέφτηκα το παλιό μου σπίτι και τότε συνειδητοποίησα το εξής: ο δεσμός της οικογένειας διαρκεί περισσότερο από τη ζωή την ίδια, είναι αιώνιος!

Η γιαγιά μου είχε φυτέψει μια βουκαμβίλια όταν ήμουν μικρή. Η βουκαμβίλια μεγάλωνε μαζί μου. Τώρα έχει γίνει ένα ψηλό, λυγερό δέντρο με υπέροχα ροζ λουλούδια. Η γιαγιά μου δεν είναι πια στη ζωή, όμως η βουκαμβίλια κάθε χρόνο ανθίζει όλο και περισσότερο.

Στο κέντρο της αυλής μας, στέκει ένα ψηλό δέντρο. Ο πατέρας μου είχε δέσει πάνω του μια αυτοσχέδια κούνια. Όταν γινόμουν δέκα χρονών είχε φτιάξει αυτή την κούνια δώρο για τα γενέθλιά μου, χρησιμοποιώντας μια χοντρή σανίδα για κάθισμα, και ένα χοντρό σχοινί που το έδεσε στον κορμό του δέντρου. Τώρα μεγάλωσα, και τα πόδια μου είναι πολύ ψηλά για αυτή την παιδική κούνια. Όμως αυτή η σανίδα, και αυτό το σχοινί, αποτελούν ορόσημο. Ένα ορόσημο πατρότητας, και τρυφερότητας, μια αγκαλιά που κρέμεται από ένα δέντρο. Και εκεί θα παίζουν τα παιδιά μου, και παιδικά γέλια θα στολίσουν την κούνια ξανά, που θα εκπληρώνει τον σκοπό της, και θα κουβαλάει την αγάπη ενός μπαμπά.

Ο δεσμός της οικογένειας υπάρχει παντού γύρω μου. Στον ικαριώτικο που χόρευα με την ξαδέρφη και την αδερφή μου, και μαζί με το βιολί, κυλούσε στις φλέβες μας το αίμα των προγόνων μας. Στον τραχανά και το πιλάφι με γιαούρτι που όποτε τα γεύομαι μπαίνει μέσα μου κάθε ανάμνηση με την γιαγιά μου. Σαν φάρμακο είναι αυτή η γεύση, ένα βάλσαμο ψυχής, ένα φυλαχτό, και ένας άγγελος του ουρανού που με προσέχει πάντα.

Ο δεσμός της οικογένειας υπάρχει στο «Μινόρε της Αυγής», που με νανούριζε η μαμά μου. Και στην μυρωδιά της, το πιο ασφαλές μου καταφύγιο. Και στα λευκά της χέρια που όταν πέφτω πάντα με πιάνουν.

Βρίσκεται στις σελίδες από το αγαπημένο μου παιδικό παραμύθι, που το φυλάει η μαμά μου για να το διαβάσει στα εγγόνια της.

Βρίσκεται στην αυγή που χαράζει μπροστά από το λιοτρίβι, που κάθε φορά που θα την αντικρίζω θα σκέφτομαι τον παππού μου. Κάθε πρωί έδινε ραντεβού με την μέρα, και έστεκε να την καλωσορίσει συντροφιά με τον ελληνικό του, και το κασετοφωνάκι του. Ένα ξημέρωμα όταν ήμουν έξι ετών είχα κάτσει κι εγώ μαζί του να του κάνω παρέα, ελπίζω να το θυμάται εκείνο το πρωινό!

Η αγάπη της οικογένειας ζει μέσα σε όλα αυτά, τα τραγούδια, τις γεύσεις, τους χορούς, τις ανατολές, τις κούνιες, τις βουκαμβίλιες, τα παραμύθια!