Γιατί το παιδί μου συμπεριφέρεται άσχημα όταν είμαι εγώ μπροστά;

Μια γειτόνισσα, η οποία είναι πολύ μεγάλη σε ηλικία με πλησιάζει τις προάλλες και μου λέει: «Η κόρη σας έχει τόσο καλή συμπεριφορά . Έχετε κάνει τόσο καλή δουλειά!»

Χαμογελάω ευγενικά, ελπίζοντας ότι το χαμόγελό μου καλύπτει τη βαθιά μου σύγχυση και από μέσα μου αναρωτιέμαι: «Η κόρη μου; Η δικιά μου κόρη ;»

Και ξαφνικά θυμάμαι πώς ήταν το απόγευμα της Παρασκευής: Mε ουρλιαχτά και ξεσπάσματα επειδή δεν της άρεσε το μεσημεριανό . Με χτύπησε όταν δεν της έδωσα το πινέλο μακιγιάζ που ζητούσε επί 15 λεπτά κλαίγοντας.

Μαμάδες, ας στηρίζουμε η μια την άλλη

Το σχόλιο αυτής της γειτόνισσας με έκανε να αισθανθώ σαν απατεώνας. Κάνω τόσο καλή δουλειά μαζί της; Εγώ; Εγώ; Είστε σίγουρη; Αμφισβητώ κάθε προσπάθειά μου για την πειθαρχία της.

Κάθε φορά που συναινώ σε μια απαίτηση. Κάθε φορά που την αναγκάζω να πει «παρακαλώ», είμαι σχεδόν πεπεισμένη ότι τα κάνω όλα λάθος.

Όλα όσα νιώθει μια εργαζόμενη μαμά ( αλλά και η μαμά που μένει σπίτι)

Σε πολλές κοινωνικές καταστάσεις έχει τύχει να αρνείται να καθίσει ακίνητη. Αντίθετα, ουρλιάζει και κλαίει όταν δεν γίνεται το δικό της.

Και τότε, λίγα λεπτά αργότερα, κάποιος συγγενής ή φίλος προσφέρεται να καθίσει μαζί της για λίγα λεπτά, και η αίθουσα ξαφνικά έχει απόλυτη ησυχία . Μόνο όταν συνειδητοποιώ ότι έχω φάει 5 ολόκληρες μπουκιές χωρίς διακοπή από το πιάτο μου στο μαγαζί που πήγαμε για φαγητό, μου έρχεται η αναλαμπή: Πού είναι το μωρό μου;

Tότε, κοιτάω γύρω μου και βλέπω για παράδειγμα την αδερφή μου ή τον νονό της να κάθονται και να παίζουν μαζί της. Εκείνη, που μέχρι πρότινος έμοιαζε με τερατάκι, κάθεται ήσυχη, ζωγραφίζοντας σε ένα τετράδιο ή παίζοντας με ένα ποτήρι.

Μη φοβάσαι να κλάψεις μαμά...

Για ελάχιστες στιγμές, η απογοήτευση αναβλύζει μέσα μου. Γιατί δεν μπορεί να είναι έτσι μαζί μου;! Τι κάνω λάθος; Και μετά παίρνω μια ανάσα .

Παρατηρώ τον τρόπο με τον οποίο η κόρη μου ακούει με σεβασμό τις οδηγίες του νονού της . Τον τρόπο που ξεφυλλίζει ένα βιβλίο. Τον τρόπο με τον οποίο τα ηλικιωμένα ζευγάρια στα γύρω τραπέζια θα της χαμογελάσουν και μετά θα μου κλείσουν συνωμοτικά το μάτι .

H μητρότητα ανέδειξε μια πλευρά του εαυτού μου που δεν γνώριζα

Μεγαλώνοντας, αυτό που θα θυμάμαι είναι πως μου έδειχνε την χειρότερη πλευρά της και τις αδυναμίες της , επειδή δεν υπάρχει κανένα άλλο άτομο που να νιώθει πιο ασφαλής πέρα από τη μαμά της.

Αισθάνεται ασφαλής για να ξεπεράσει τα δικά της όρια. Να απογοητεύεται. Να φέρεται παράξενα. Να δοκιμάζει κάτι διαφορετικό - ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ότι μερικές φορές είναι μια χειρότερη εκδοχή του εαυτού της.

Η μητρότητα μπορεί να είναι τόσο μοναχική…

Και για κάθε στιγμή που είναι στα χειρότερά της, πάντα με αποζημιώνει με χίλιες στιγμές της στα πολύ, πολύ καλά της.

Και τότε κάθομαι πίσω, απολαμβάνοντας λίγο αυτή την ησυχία που, κατά κάποιο τρόπο, βοήθησα να δημιουργηθεί. Γιατί, ξέρετε κάτι;

Κάτι πρέπει να κάνω σωστά.

^{Πηγή: mother.ly}