Η πραγματική ζωή της μαμάς είναι κάπως έτσι ( ή ακριβώς έτσι)

Γεια σας μαμάδες, εδώ Jenna.

Έχω 4 παιδιά, μεταξύ αυτών ένα ζευγάρι διδύμων. Ήθελα να σας δώσω μια γεύση από τη ζωή μας.

Φτάνουμε σπίτι στις 4:15. Βγαίνω σαν σίφουνας από το αυτοκίνητο καθώς μόλις πέρασα 20 λεπτά ακούγοντας τα παιδιά να μαλώνουν για το ποιο τραγούδι θα παίξει στη συνέχεια. Καταριέμαι τον άντρα μου που αφαίρεσε τις τηλεοράσεις από το βαν, κάτι που του είπα να κάνει επειδή διάβασα ένα άρθρο που με έκανε να νιώσω ενοχές για τον χρόνο μπροστά στην οθόνη που περνούν τα παιδιά μέσα αυτοκίνητο.

Η εξάντληση και η μητρότητα πάνε πακέτο

Μπαίνουμε μέσα, πετώντας παπούτσια και σακίδια παντού, με τα παιδιά να τρέχουν προς το ντουλάπι για σνακ επειδή πεινάνε!

Πάω στο δωμάτιό ν’ αλλάξω ρούχα ενώ τα παιδιά με περικυκλώνουν, κάνοντάς μου εκατομμύρια ερωτήσεις, λέγοντας για τη μέρα τους, ρίχνοντας ψίχουλα από κράκερ στο πάτωμα και ρωτώντας γιατί η “κοιλιά μου είναι τόσο ...τρεμάμενη.”

Προσπαθώ να φτάσω στο μπάνιο για ένα λεπτό ησυχίας αλλά τα χτυπήματα στην πόρτα μου στερούν κάθε ηρεμία. Τα παρατάω και τους δίνω τα iPads ενώ ετοιμάζω το δείπνο. Ο άντρας μου έρχεται σπίτι. Κάθεται στην τουαλέτα για 45 λεπτά με ησυχία, ενώ εγώ στρώνω το τραπέζι, βάζω τσιρότα στα τραύματα και επανασυνδέω το WiFi στα iPads τους. Ο άντρας μου βγαίνει και με ρωτάει “Τι έχει για φαγητό;” Γρυλίζω και ανοίγω ένα μπουκάλι κρασί, υποσχόμενη στον εαυτό μου “μόνο ένα ποτήρι.”

Σερβίρω το φαγητό στο τραπέζι. Το τρώει μόνο ένα από τα τέσσερα παιδιά. Το ένα λέει ότι θέλει μόνο σάντουιτς με φυστικοβούτυρο και μαρμελάδα, το άλλο πώς είναι χορτάτο από τα κράκερ και το τρίτο πως “είναι το πιο αηδιαστικό πράγμα που έχω δει.”

Σμίγω τα φρύδια μου γιατί είμαι δασκάλα. Πότε θα μάθουν σωστή γραμματική;

Τώρα είναι η ώρα για τα μαθήματα των μεγαλύτερων ενώ ο άντρας μου “περνάει ποιοτικό χρόνο με τα δίδυμα,” που σημαίνει ξαπλώνουν όλοι στο κρεβάτι, βλέποντας το Paw Patrol ενώ εκείνος βλέπει αθλητικά στο κινητό του. Η κόρη μου τελειώνει γρήγορα τα μαθήματά της. Ο γιος μου σπάει επίτηδες τη μύτη του μολυβιού του 16 φορές και πηγαίνει δύο φορές τουαλέτα κατά τη διάρκεια των μαθημάτων. Η κόρη μου χορεύει γύρω μας, καμαρώνοντας για το πόσο γρήγορα τελείωσε τα μαθήματά της, ενοχλώντας τον γιο μου που της πετάει το μολύβι.

Η εξομολόγηση μίας μαμάς με ένα μωρό και ένα νήπιο

Μία ώρα αργότερα, τελειώνουμε με την εργασία των 15 λεπτών κι εγώ αρχίζω να χάνω την υπομονή μου.

Κάνουμε ντους. Οι μικρότεροι με αφήνουν ακόμα να τους πλένω. Η κόρη μου τα καταφέρνει μόνη της μέχρι να χρειαστεί να χτενίσουμε τα μαλλιά της, οπότε ξεκινούν τα δάκρυα και οι φωνές. Ο μεγαλύτερος γιος βγαίνει από το ντους. Είναι τελείως στεγνός, εκτός από τον αριστερό του αστράγαλο. “Έπλυνες όλο το σώμα σου;” “Ναι,” λέει ψέματα. “Μασχάλες, ποπό και μαλλιά;” λέω. “Ναι,” λέει ξανά ψέματα. Πάμε πίσω στο ντους. Φωνάζει ότι είναι πολύ μεγάλος για να τον πλένω. Του φωνάζω ότι είναι σχεδόν 10 και μυρίζει άσχημα και ότι το να πλένεις τον αστράγαλό σου δεν μετράει σαν ντους!

Είναι τώρα 8:30, λίγο πριν την ώρα ύπνου των διδύμων.

Καταφέρνουμε να πλύνουμε δόντια, αν και είμαι σίγουρη ότι δύο από αυτά απλά έβρεξαν τις οδοντόβουρτσες κάτω από το νερό. Δεν με νοιάζει πια. Τα βάζουμε στο κρεβάτι. Θυμάμαι τη ζωή πριν αποκτήσω παιδιά και το πώς νόμιζα ότι θα διαβάζαμε μαζί κάθε βράδυ πριν τον ύπνο. Γελάω με τον αφελή εαυτό μου και παίζω “πέτρα, ψαλίδι, χαρτί” με τον άντρα μου για το ποιος πρέπει να φτιάξει τα μεσημεριανά.

Χάνει... χεχε!! Υπόσχομαι στον εαυτό μου ότι θα κάνω γιόγκα ή θα διαλογιστώ ή θα γυμναστώ αυτά τα 20 λεπτά μοναξιάς, αλλά τελικά χαζεύω στο Instagram και βλέπω νεαρά, όμορφα κορίτσια να μου δείχνουν πώς να γεμίζω σωστά τα φρύδια μου στο YouTube, ενώ ακούω τον άντρα μου να βρίζει καθώς χτυπάει στην κουζίνα, φροντίζοντας να πιουν νερό τα παιδιά, απαντώντας στις τελευταίες ερωτήσεις και κάνοντας “αγκαλίτσες” που θέλουν τα δίδυμα. Λιποθυμώ με το κινητό στο χέρι, ροχαλίζοντας βαριά.

«Μητρότητα είναι να νιώθεις λίγο χαμένη και αυτό είναι εντάξει»

Και μετά χτυπάει το ξυπνητήρι μου στις 5:15 το πρωί και σηκώνομαι να το κάνω όλο αυτό από την αρχή.

Ζω το όνειρο!

Ειλικρινά όμως - αναζητήστε τη χαρά. Είναι εκεί. Ακόμα και σε μέρες σαν αυτή.

^{ελεύθερη απόδοση από ajoyfulroar.com}