Το να είσαι γονιός σημαίνει ότι δεν είσαι ποτέ ξανά ο εαυτός σου

Οι γονείς πρέπει συχνά να λένε όχι στις δικές τους επιθυμίες και ανάγκες για να βοηθήσουν το παιδί τους να ανθίσει - και να εξελιχθεί σε έναν υπέροχο ενήλικα.

H μόνη συμβουλή που χρειάζονται οι νέοι γονείς

Η Justine Toh είναι ερευνήτρια στο Centre for Public Christianity και πρόσφατα δημοσίευσε ένα άρθρο στο theguardian.com και έγινε viral. Μάλιστα η ίδια έγραψε μεταξύ άλλων στον προσωπικό της λογαριασμό στο Instagram:

«Όταν γίνεσαι γονιός, γίνεσαι και ο θεός που μπορεί να μην πιστεύεις καν 😇 και η "φάση" είναι να κάνεις τα παιδιά σου να αισθάνονται ασφαλή και ότι όλα θα πάνε καλά. Είμαι στο @guardianaustralia σήμερα στη φανταστική στήλη του Making Sense Of It, η οποία προσκαλεί τους πιστούς να μοιραστούν πώς η παράδοση της πίστης τους βοηθά να αντιμετωπίσουν την καθημερινή ζωή😊»

Ακολουθεί το υπέροχο άρθρο της για τη μητρότητα και γενικότερα τη γονεϊκότητα και πώς η πίστη της τη βοήθησε (και τη βοηθά) να τα βγάλει πέρα.

Πιστεύω ότι τα ταξίδια εξουσίας και η γονεϊκότητα δεν πρέπει ποτέ να συνδυάζονται, γι' αυτό και φρίκαρα όταν η παιδαγωγός μου είπε ότι για το αγοράκι μου ήμουν «θεά». Εννοούσε ότι εξαρτιόταν από μένα για τα πάντα, οπότε έπρεπε να είμαι τα πάντα γι' αυτόν, ό,τι κι αν συμβεί. Αλλά η "θεϊκή" ζωή δεν μου ήρθε εύκολα: το αγόρι μου δεν κοιμόταν πολύ, οπότε ούτε εγώ κοιμόμουν.

Μεγαλώνοντας τα παιδιά με αξίες

Μια δεκαετία μετά, είδα το φως. Η νοσοκόμα είχε δίκιο από την αρχή: το να είσαι γονιός είναι "θεϊκή" δουλειά. Δεν χρειάζεται να είσαι πιστός για να συμβεί κάτι θαυμαστό όταν γίνεσαι γονιός: πας να γίνεις ο θεός στον οποίο δεν πιστεύεις και η προσωπική εγγύηση του παιδιού σου ότι ο κόσμος είναι ένα φιλόξενο μέρος για εκείνο.

Ήταν μια δύσκολη χρονιά και η υπογεννητικότητα ήταν αυξημένη. Αλλά τι μπορεί να μας διδάξει η ιστορία των Χριστουγέννων για την απόκτηση ενός παιδιού; Στο βαθμό που μπορούμε, τέλος πάντων.

Κανείς μας δεν μπορεί να αποκρούσει εντελώς το σκοτάδι, ακόμα και μέσα μας. Χρειάζεται θάρρος για τους πιο κοντινούς μας ανθρώπους να μας κρατούν έναν καθρέφτη που μας αποκαλύπτει τον πραγματικό μας εαυτό. Είναι άλλο πράγμα να το κάνουν αυτό οι συνομήλικοί μας, αλλά αυτό που προσφέρουν τα παιδιά στους γονείς είναι η αυτογνωσία επόμενου επιπέδου, η ειλικρινής αυτογνωσία. Και για αυτό θα σας μιλήσω. Συνήθιζα να πιστεύω ότι ήμουν ένας υπομονετικός, ευγενικός άνθρωπος. Μετά έκανα παιδιά και συνειδητοποίησα... πόσο δύσκολα είναι όλα.

Γονείς πριν τα 30: Πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα

Τώρα που είμαι γονιός, αισθάνομαι πόσο δύσκολη δουλειά έχει ο Θεός καθημερινά. Οι γονείς δημιουργούν το κλίμα της οικογενειακής ζωής. Όποιος από εμάς μεγάλωσε σε ασταθή ή κακοποιητικά σπίτια θα ξέρει πόσο καλά πρέπει να γίνουν τα παιδιά στο να προβλέπουν, ας πούμε, τον καιρό. Τέτοιοι γονείς «γίνονται θεοί» με τη χειρότερη δυνατή έννοια: συμπεριφέρονται σα να τους ανήκει ο κόσμος όλος και όλοι οι άλλοι, ειδικά τα παιδιά τους, πρέπει να ζουν σε αυτόν.

Είναι το ακριβώς αντίθετο από αυτό που θα έπρεπε να συμβαίνει: οι ανάγκες του παιδιού πρέπει να έρχονται πρώτες. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να τους λένε ποτέ όχι, αλλά σημαίνει ότι οι γονείς θα λένε συχνά «όχι» στα δικά τους θέλω και ανάγκες για να βοηθήσουν το παιδί τους να ανθίσει. Η καλή γονεϊκότητα κοστίζει με όλους τους τρόπους: οικονομικά, συναισθηματικά, σωματικά.

Η χριστιανική έννοια της «κένωσις» - μια αρχαία ελληνική λέξη που σημαίνει άδειασμα/εκκένωση - μπορεί να αποτελέσει χρήσιμο οδηγό εδώ.

Η ουσία: η δύναμη - ακόμη και η θεϊκή δύναμη - δεν είναι για να εξουσιάζεις τους άλλους, αλλά για να υπηρετείς τους άλλους ανθρώπους. Πρόκειται για ένα αντιαισθητικό όραμα, το οποίο όμως βγάζει νόημα στην ανατροφή των παιδιών. Το να είσαι γονιός σημαίνει ότι δεν είσαι ποτέ ξανά ο εαυτός σου, αλλά αυτή η αυτοθυσία μπορεί να κάνει ένα θαύμα: το παιδί σου να γίνει ένας υπέροχος ενήλικας.

Αυτό που είναι ατελείωτα δύσκολο, όμως, είναι να εφαρμόσουμε αυτόν τον κανόνα στα δύο φύλα. Όπως παρατηρεί η φεμινίστρια οικονομολόγος Nancy Folbre για τις (συχνά θρησκευτικά) συντηρητικές οικογενειακές αξίες: «Η θυσία των μητέρων -αλλά όχι των πατέρων- προβάλλεται ως μίμηση του Χριστού».

Η Folbre έχει δίκιο. Όταν η φροντίδα αναδεικνύεται ως μια μοναδικά «γυναικεία ιδιοφυΐα», για παράδειγμα, αυτό έχει τον τρόπο να αφήνει τις γυναίκες να κρατούν το παροιμιώδες μωρό επ' αόριστον. Σε έναν κόσμο όπου το έργο της φροντίδας των γυναικών συνήθως υποαμείβεται και αγνοείται, και όπου οι γυναίκες κάνουν δυσανάλογα περισσότερες οικιακές εργασίες απ' ό,τι οι άνδρες.

Όλα θα πάνε καλά

Η γέννηση του δεύτερου παιδιού μου με έφερε στο άγνωστο - και σε αυτό το σκοτάδι, βρίσκω το θαύμα

Ο συγγραφέας CS Lewis παρατήρησε κάποτε: «Ο κόσμος δεν είναι τόσο απρόβλεπτος όσο ο κόσμος: «Πιστεύω στον Χριστιανισμό όπως πιστεύω ότι ο ήλιος έχει ανατείλει: όχι μόνο επειδή τον βλέπω, αλλά επειδή μέσω αυτού βλέπω όλα τα άλλα». Λοιπόν, πιστεύω στον Θεό όπως πιστεύω στις μητέρες. Δεν χρειάζεται να φανταστώ την ύπαρξη κάποιου που κάνει τα πάντα για όλους κάθε μέρα και όμως λαμβάνει τόσο λίγη αναγνώριση γι' αυτό. Οι καθημερινές αποδείξεις είναι μπροστά στα μάτια μου.

Τώρα ψάχνω όλους τους τρόπους με τους οποίους οι μπαμπάδες κάνουν μερικά θεϊκά πράγματα. Όπως ο Nick Cave, ο οποίος κάποτε συμβούλεψε έναν θαυμαστή του για το πώς να αποφύγει να μεταδώσει τον κυνισμό του στον γιο του.

«Κάθε λυτρωτική ή αγαπητική πράξη, όσο μικρή θέλετε – όπως να διαβάζετε στο αγοράκι σας ή να του δείχνετε κάτι που αγαπάτε ή να του τραγουδάτε ένα τραγούδι ή να φοράτε τα παπούτσια του – κρατά τον διάβολο στην τρύπα», έγραψε ο Cave στο The red hand files. «Λέει ότι ο κόσμος και οι κάτοικοί του έχουν αξία και αξίζει να τον υπερασπιστούμε. Λέει ότι ο κόσμος αξίζει να πιστέψει κανείς».

Μου αρέσει αυτό. Με μεγάλους και μικρούς τρόπους, οι θεοί ανάμεσά μας χτίζουν τους κόσμους των παιδιών μας. Πώς; Λέγοντας τους ότι – όπως λένε όλοι οι γονείς – όλα θα πάνε καλά.