«Βλέποντας το μωρό σου να μεγαλώνει» - Τα ανάμεικτα συναισθήματα μιας μαμάς

Υπάρχει μια στιγμή...

Μια στιγμή που κοιτάς το μωρό σου και συνειδητοποιείς ότι δεν είναι πια μωρό.

Δεν είναι καν νήπιο , πια.

Είναι παιδί. Ένα μεγάλο παιδί.

Ένα ανεξάρτητο, μεγάλο παιδί.

Θα είσαι πάντα το μικρό μου αλλά ανυπομονώ να σε δω να μεγαλώνεις

Συμβαίνει τόσο γρήγορα που αρκεί ένα πετάρισμα του ματιού για να χάσεις….

αυτή την τελευταία αίσθηση των απαλών μαλλιών στο λαιμό σου,

την τελευταία φορά που αυτά τα χέρια θα σε αναζητήσουν,

την τελευταία καληνύχτα,

τα μικροσκοπικά δάχτυλα των ποδιών, τη μύτη και τα δάχτυλά τους,

την τελευταία φορά που σέρνονται στην αγκαλιά σου και εφαρμόζουν τέλεια στην αγκαλιά σου.

Πιθανόν να χάσεις και το στάδιο όπου το «μαμά» γίνεται «μανούλα» και εξελίσσεται σε «μάνα».

Όσο γρήγορα και αν μεγαλώνει το παιδί σου, να θυμάσαι αυτό

Αυτή η στιγμή θα έρθει κι θα σε πιάσει απροετοίμαστη.

Και όταν τελικά συμβεί, να θυμάσαι το εξής:

Το μωρό σου μπορεί να μην είναι πια μωρό, αλλά θα είναι πάντα το μωρό ΣΟΥ.

Ανεξάρτητα από το πόσο θα μεγαλώσει,

πόσο γρήγορα περνάει ο καιρός

ή πόσο μακριά θα πάει.

«Βλέποντας το παιδί σου να μεγαλώνει νιώθεις σαν να τραβάς το τσιρότο από το σώμα σου»

Ακόμα κι όταν δεν θα σε έχει ανάγκη ή συμπεριφέρεται σαν να μην σε χρειάζεται πια, να ξέρεις πώς δεν ισχύει.

Είναι το μωρό σου.

Κι αυτό το ανεξάρτητο μεγάλο παιδί θα γίνει ένας εντελώς ανεξάρτητο ενήλικα.

Το ταξίδι δεν έχει τελειώσει.

Μόλις ξεκίνησε. Κι αυτή η τόσα δα στιγμή

θα έρθει ξανά,

και πιθανότατα ξανά και ξανά,

οπότε κάθισε αναπαυτικά, χαλάρωσε και άσε τα πράγματα να συμβούν.

«Οι αγκαλιές δεν είναι πια το ίδιο συχνές. Κάποιες μέρες πρέπει να τις ζητήσω»

Είναι όμορφο πράγμα.

Αυτό είναι το μωρό σου.

^{Ελεύθερη απόδοση από the_hotmess_supermom}